Όλοι οι αρχαίοι λαοί πίστευαν στην μαντική, Ασσυροβαδυλώνιοι, Πέρσες, Φοίνικες, Εβραίοι, Αιγύπτιοι και ιδιαίτερα οι Χαλδαίοι, που ανάπτυξαν αυτή σε ιδιαίτερη τέχνη. Πολλές πληροφορίες για την μαντική των Χαλδαίων δίνουν και οι αρχαίο συγγραφείς και τα διάφορα ενεπίγραφα μνημεία που βρέθηκαν. Κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Β’, 29-31), οι εντεταλμένοι για την θεραπεία των θεών, δηλαδή οι ιερείς, ασχολούνταν με την αστρολογία και την μαντική, προλέγοντας τα μέλλοντα και χρησιμοποιώντας για τούτο καθαρμούς, θυσίες και επωδές, για την αποτροπή των κακών και την επίτευξη των αγαθών. Άλλα είδη μαντικής των Χαλδαίων αναφέρει ο Διόδωρος για την μαντική των οιωνών, την ερμηνεία των ονείρων, προσθέτοντας πως η μαντική για αυτούς αποτελούσε κληρονομικό αξίωμα που παραδινόταν από τον πατέρα στο γιο. Αυτός που ασκούσε αυτήν την τέχνη, ήταν απαλλαγμένος από κάθε άλλη λειτουργία και διδασκόταν την τέχνη από την παιδική ηλικία και για μεγάλο διάστημα. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έλαβε από τους Χαλδαίους η μαντική από τους αστέρες, δηλαδή η αστρολογία, η πρόρρηση του μέλλοντος μέσω αυτής ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων και συστηματικών παρατηρήσεων στις κινήσεις των αστέρων και σε διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως οι άνεμοι, η βροχή, οι κεραυνοί, ο υπερβολικός καύσωνας, η εμφάνιση κομητών, διαττόντων, μετεωρόλιθων, εκλείψεων Ηλίου και Σελήνης, σεισμών κλπ. Από την μελέτη αυτών πρόβλεπαν το μέλλον με επιτυχία, κατά τα παραδιδόμενα στον Μέγα Αλέξανδρο και στους μετά από αυτόν, Αντίγονο και Σέλευκο τον Νικάτορα.

 Όλοι οι αρχαίοι λαοί πίστευαν στην μαντική, Ασσυροβαδυλώνιοι, Πέρσες, Φοίνικες, Εβραίοι, Αιγύπτιοι και ιδιαίτερα οι Χαλδαίοι, που ανάπτυξαν αυτή σε ιδιαίτερη τέχνη. Πολλές πληροφορίες για την μαντική των Χαλδαίων δίνουν και οι αρχαίο συγγραφείς και τα διάφορα ενεπίγραφα μνημεία που βρέθηκαν. Κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Β’, 29-31), οι εντεταλμένοι για την θεραπεία των θεών, δηλαδή οι ιερείς, ασχολούνταν με την αστρολογία και την μαντική, προλέγοντας τα μέλλοντα και χρησιμοποιώντας για τούτο καθαρμούς, θυσίες και επωδές, για την αποτροπή των κακών και την επίτευξη των αγαθών. Άλλα είδη μαντικής των Χαλδαίων αναφέρει ο Διόδωρος για την μαντική των οιωνών, την ερμηνεία των ονείρων, προσθέτοντας πως η μαντική για αυτούς αποτελούσε κληρονομικό αξίωμα που παραδινόταν από τον πατέρα στο γιο. Αυτός που ασκούσε αυτήν την τέχνη, ήταν απαλλαγμένος από κάθε άλλη λειτουργία και διδασκόταν την τέχνη από την παιδική ηλικία και για μεγάλο διάστημα. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έλαβε από τους Χαλδαίους η μαντική από τους αστέρες, δηλαδή η αστρολογία, η πρόρρηση του μέλλοντος μέσω αυτής ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων και συστηματικών παρατηρήσεων στις κινήσεις των αστέρων και σε διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως οι άνεμοι, η βροχή, οι κεραυνοί, ο υπερβολικός καύσωνας, η εμφάνιση κομητών, διαττόντων, μετεωρόλιθων, εκλείψεων Ηλίου και Σελήνης, σεισμών κλπ. Από την μελέτη αυτών πρόβλεπαν το μέλλον με επιτυχία, κατά τα παραδιδόμενα στον Μέγα Αλέξανδρο και στους μετά από αυτόν, Αντίγονο και Σέλευκο τον Νικάτορα.
Και οι Βαβυλώνιοι επίσης ανέπτυξαν την μαντική της αστρολογίας. Ο Βαβυλώνιος συγγραφεύς Βήρωσος ήταν ο κυριότερος δάσκαλος της μαντικής και στον ίδιο και σε διάφορους μαθητές του αποδιδόταν διάφορα θαύματα.
Διασώθηκαν και για άλλους αρχαίους λαούς πληροφορίες όμοιες. Για τους μάντεις των Σκυθών, αναφέρει ο Ηρόδοτος (Δ’ 67-69) πως ασκούσαν τη ραβδομαντεία,  χρησιμοποιώντας ράβδους ιτιάς. Αυτοί που αποδεικνυόταν ψευδομάντεις είχαν θανατική καταδίκη στην πυρά. Οι Ενάρεες, άλλη πιθανά Σκυθική φυλή, γενόμενοι από την Αφροδίτη ανδρόγυνοι, πήραν από την ίδια σαν αποζημίωση τη μαντική. Σε αυτήν χρησιμοποιούσαν τον φλοιό φιλύρας. Το Λιβυκό έθνος των Νασαμώνων σαν μέσο μαντικής χρησιμοποιούσαν την κατακοίμηση σε προγονικούς τάφους και έδιναν προφητεία ανάλογα με το όνειρο που έβλεπαν.
Οι αρχαίοι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, έκαναν χρήση της μαντικής και μάλιστα την διαιρούσαν σε άτεχνο και έντεχνο. Η άτεχνος μαντεία συνίστατο στην ενδόμυχη έμπνευση, στην θεόπνευστο ορμή, μέσα από την οποία ο άνθρωπος γινόταν όργανο θείου πνεύματος, όπως οι προφήτες από τους Εβραίους ή σύμφωνα με τον Όμηρο ο μάντης Κάλχας, ο οποίος γνώριζε με την ικανότητά του που είχε παραχωρηθεί από τους θεούς «τα τ’ έοντα τα τ’ εσόμενα, προ τ’ εόντα» (Ιλιάδος Α’, 70). Η μαντική στους αρχαίους Έλληνες, όπως και σε όλους τους άλλους αρχαίους λαούς, ήταν στενά συνδεδεμένη με την θρησκεία και αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της. Οι αρχαίοι διαχώριζαν σαφώς τους μάντεις, οι οποίοι έδιναν χρησμούς, σε κατάσταση μανίας, δηλαδή «ενθέου εκστάσεως και εμνεύσεως», από τους προφήτες που ήταν οι ερμηνευτές των χρησμών (Πλάτωνος, «Τίμαιος» 71 e-72c).
Συνήθως η μαντική δύναμη χορηγείτο σε ορισμένες περιστάσεις, όπως:
1. Οι εκστάσεις, κατά τις οποίες η ψυχή απολυτρωμένη από τα δεσμά του σώματος, ανακτά τις υψηλότερες δυνάμεις της προς στιγμή. Πιο δεκτικές τέτοιων εκτάσεων θεωρούνταν οι γυναίκες, όπως η Κασσάνδρα, η Πυθία και από τους Ρωμαίους οι Σίβυλλες.
2. Τα όνειρα που πίστευαν πως ήταν θεία έμπνευση «και γαρ τ’ όναρ εκ Διός εστίν» (Ιλιάδος Α’ 63). Υπήρχε και θεός των ονείρων, ο Όνειρος (Ιλιάδος Β’ 6, 34, Παυσανίου Κορινθιακά Β’ 10, 2). Πολλές φορές στα όνειρα εμφανιζόταν και άλλες θεότητες (Οδυσσείας Ζ’, 13) ή σκιές πεθαμένων (Ιλιάδος Ψ’ 65). Οι ψυχές στα όνειρα εξαρτιόταν από το Θεό που τις έστελνε, όμως κάθε όνειρο δεν είχε απαραίτητα σημασία και σπουδαιότητα, αλλά μόνο αυτά που συμβολικά δήλωναν την θέληση των θεών. Συχνά όμως οι θεοί έστελναν απατηλά όνειρα.
3. Οι χρησμοί που ονομαζόταν και μαντεύματα, θεοπρόπια, φήμες, θέσφατα και λόγια. Δινόταν σε ειδικούς τόπους, τα μαντεία και χρηστήρια. Ο μάντης που έλεγε τους χρησμούς ονομαζόταν χρησμωδός ή χρησμολόγος και η λέξη συχνά σήμαινε και τον εξηγητή και τον συλλέκτη των χρησμών.
Τα  μαντεία ήταν προσαρτημένα σε ορισμένους τόπους και σε ναούς θεών. Σημαντικότεροι ήταν οι χρησμοί δια λόγους, τους οποίους έδιναν οι μάντεις ή οι μάντιδες, σε κατάσταση έκστασης. Ο πρώτιστος χρησμοδότης θεός ήταν ο Απόλλων, του οποίου το μαντείο στους Δελφούς, ήταν περίφημο. Άλλα σημαντικά μαντεία του Θεού ήταν αυτό στις Άβες της Φωκίδας, το οποίο αν και καταστράφηκε από τον Ξέρξη και από τους Βοιωτούς στον Ιερό Πόλεμο, διατήρησε τη μαντική του δύναμη. Στη Θήβα επί του όρους Πτώου που χρησμοδοτούσαν Αιολικά. "προελθόντι δέ από τής πόλεως (εννοεί τη Θήβα) έν δεξιΐ πέντε που καί δέκα σταδίους τού Απόλλωνος έστι τού Πτώου τό ιερόν είναι δέ Αθάμαντος και Θεμιστούς παίδα τόν Πτώον". Παυσανίου Βοιωτικά.
Στην κυριότητα του Απόλλωνα ανήκουν και οι μαντικές ψήφοι που ήταν μικρές ειδικές πετρούλες και ονομαζόταν επίσης Θρίαι. Θριαί ήταν επίσης, οι νύμφες του Παρνασσού, τροφοί του Απόλλωνος που προφήτευαν σύμφωνα με τη θέση που έπαιρναν τα λιθαράκια που έριχναν σε δοχείο. Με το ίδιο όνομα ονομάζονται οι προφητείες και οι χρησμοί.
Στο Ισμήνιο της Βοιωτίας χρησμοδοτούσαν με σημεία και εξετάσεις των θυμάτων, στις Υσίες της Βοιωτίας κοντά στην Αττική μάντευαν πίνοντας από το ιερό φρέαρ, στο Άργος στο Λύκαιον όπου χρησμοδοτούσε γυναίκα προφήτης και στη Λάρισα του Άργους. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν το περίφημο των Διδύμων κοντά στη Μίλητο, όπου το δώρο της μαντικής το είχε το γένος των Καγγελιδών, στην Κλάρο της Κολοφώνος όπου ο μάντης λάμβανε τον αριθμό και τα ονόματα των ζητούντων το χρησμό και χρησμοδοτούσε έμμετρα, στα Πάταρα της Λυκίας, όπου χρησμοί δινόταν μόνο τον χειμώνα. Στην Τελμησσό της Λυκίας όπου οι μάντεις κυρίως, εξηγούσαν όνειρα.
Στη Δήλο όπου χρησμοδοτούσαν μόνο το καλοκαίρι. Στις Κυανέες της Λυκίας, όπου τα παρελθόντα και τα μέλλοντα αντανακλούσαν στην υδάτινη πηγή.
Πανάρχαια ήταν επίσης η πίστη στους χρησμούς του Διός, του οποίου μαντείο υπήρχε από παλαιοτάτων χρόνων, στη Δωδώνη. Αρχαιότατο και επίσημο μαντείο του υπήρχε στην Ολυμπία. Ονομαστό ακόμα ήταν το μαντείο του Διός στην όαση της Λιβύης. Άλλωστε ο Ζευς καθότι ήταν υπέρτατος θεός ντός ξένου λαού, είχε μαντεία σε πολλά μέρη της Ασίας και της Αφρικής.
Άλλων θεών μαντεία που έδιναν χρησμούς, ήταν της Δήμητρας στις Πάτρες (Πάτρα) της Αχαίας. Ονομαστό ήταν το μαντείο του θεού Ασκληπιού στην Επίδαυρο αλλά και πολλά άλλα μαντεία του θεού αυτού, τα οποία καλούσαν Ασκληπιεία.
Ένα άλλο μαντείο που γινόταν χρήση της μαντικής με το να κοιμηθεί ο ασθενής ή οι ιερείς για να βρεθεί η θεραπευτική μέθοδος, ήταν το Χαρώνιο άντρο, κοντά στη Νύσα της Καρίας, του θεού Πλούτωνος και της Κόρης. Στο μαντείο αυτό τελούσαν άπαξ του έτους, εορτή. Στις Φαρές της Αχαΐας υπήρχε μαντείο του θεού Ερμή, όπου αυτός που ζητούσε χρησμό, κατέθετε μισό οβολό στο άγαλμα του θεού στην αγορά, άναβε ένα από τα κρεμασμένα λυχνάρια και ρωτούσε κρυφά αυτό που ήθελε, στο αυτί του θεού. Ώσπου να βγει από την αγορά, θεωρούσε μάντευμα την πρώτη φωνή που άκουγε.
Στην Επίδαυρο της Λιμηράς και στο Οίτυλο υπήρχε μαντείο της Ινούς, κυρίως ονειρομαντείο.
Μεταξύ Λεχαίου και Παγών, υπήρχε ονειρομαντείο της Ακραίας Ήρας.
Ακόμα, αναφέρονται μαντεία ηρώων, όπως του Αμφιαράου στις Θήβες, κοντά στις Πότνιες των Θηβών.
Εκεί δεν κανένα ζώο δεν έβοσκε τη χλόη και κανένα πτηνό δεν καθόταν στου κίονες του ναού. Μετά από νηστεία και αποχή οίνου, οι εγκοιμισμένοι έπαιρναν τα μαντεύματα στον ύπνο τους (Ηρόδοτος Η’ 134). Του ίδιου ήρωα υπήρχε μαντείο, επίσης, στον Ωρωπό, όπου η μαντική ασκείτο με κοίμηση (κοίμισμα μέσα σε ναό για θεραπεία ή λήψη χρησμών) των ζητούντων, οι οποίοι έριχναν νομίσματα στην πηγή κοντά. Στο Αμφίλοχο, γιο του Αμφιαράου, υπήρχε μαντείο στην πόλη Μαλλός της Κιλικίας.
Στη Λειβαδιά της Βοιωτίας υπήρχε μαντείο του Τροφωνίου, του οποίου το χρηστήριο ήταν μέσα σε μια στενότατη οπλή στο μυχό σπηλαίου. Εκεί, ο συμβουλευόμενος αφού θυσίαζε και νήστευε για μέρες στο ιερό του Αγαθού Δαίμονος και της Τύχης, λουζόταν στον ποταμό, την Έρκυνα, έπινε από τις πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης, εξαγνιζόταν από δύο παιδιά με την επωνυμία Ερμοί, προσευχόταν σε ένα πανάρχαιο άγαλμα, έργο του Δαίδαλου, ντυνόταν με ιδιαίτερη ενδυμασία και έμπαινε μέσα από την οπλή στον άγνωστο πυθμένα και σηκωνόταν με τα πόδια προς τα εμπρός.
Στους Βούρους της Αχαΐας υπήρχε μαντείο του Ηρακλέους, όπου οι μαντευόμενοι έπαιρναν από τους πολλούς βρισκόμενους εκεί αστραγάλους τέσσερις και τους έριχναν. Οι χρησμοί δινόταν από τα σχήματα, σύμφωνα με τους υπάρχοντες πίνακες των εξηγήσεων.
Στους Θαλάμους της Λακωνίας υπήρχε μαντείο της Πασιφάης, όπου ασκούσαν την ονειρομαντική.
Όμοιο μαντείο του Κάλχαντος υπήρχε στον Δαυνία της Νοτίου Ιταλίας, όπου ο ερωτών κοιμόταν τυλιγμένος μέσα σε δέρμα μαύρου κριού που θυσίαζε.
Στη Ιβηρία κοντά στον Καύκασο, υπήρχε μαντείο του Φρίξου.
Νεκρομαντεία στα οποία οι συμβουλευόμενοι καλούσαν ψυχές νεκρών θυσιάζοντας στους υποχθόνιους θεούς, υπήρχαν στον Αχέροντα ποταμό κοντά στη λίμνη Άορνο (Ηροδότου Ε’ 92-7 και Διοδώρου Σικελιώτου Δ’ 22) και στην Ηράκλεια της Προποντίδας
Η επιλογή των χώρων των ιερών, των μαντείων, αλλά όμως και των πεδίων μαχών γινόταν με τρόπο τέτοιο, ώστε να αντλείται δύναμη από την ήδη σε αυτούς τους χώρους υφιστάμενη ηλεκτρομαγνητική και πνευματική ενέργεια, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την υλοποιούμενη μαχητική παρουσία των προγόνων, των Θεών, των ημιθέων και των ηρώων. Γνωστά σχετικά παραδείγματα έχουμε στην Τροία, τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, την Ισσό και τις Θερμοπύλες, την ιερή πύλη των Αμφικτιονιών.
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου η συμμετοχή των Ολυμπίων θεών υπήρξε τόσο έντονη που ο Όμηρος θρυλεί τον τραυματισμό του Άρη από την Αφροδίτη. Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η σημαντική βοήθεια που έδωσαν οι Μεγάλοι Θεοί στους Αργοναύτες. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ., όπου 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς αντιμετώπισαν νικηφόρα 200.000 Πέρσες, άριστα εξοπλισμένους.
Η σπουδή που έδειξαν σι Αθηναίοι, σπεύδοντας στον Μαραθώνα, χωρίς να περιμένουν τη συμμετοχή των Σπαρτιατών, οφείλετο στη βοήθεια που ανέμεναν από την ιερότητα του χώρου. Τα ιερά του Μαραθώνα, εάν συνδεθούν μεταξύ τους, σχηματίζουν Το ζώδιο του Σκορπιού, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Άρης. Απέναντι από το ζώδιο του Σκορπιού είναι του Ταύρου. Στις τοπικές αθηναϊκές παραδόσεις αναφέρεται ένας ταύρος που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στον Μαραθώνα, γι’ αυτό και τον σκότωσε ο Θησέας. Ο ταύρος ήταν ένα από τα εμβλήματα της περσικής αυτοκρατορίας και είναι φανερός ο συμβολισμός. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βέβαιη τη βοήθεια του Άρη και του Θησέα, εφόσον η μάχη θα γινόταν την κατάλληλη σεληνιακή ημέρα. Αυτός ήταν ο λόγος που περίμεναν ορισμένες ημέρες, στρατοπεδευμένοι, χρονοτριβώντας, χωρίς να μαρτυρούν τις διαθέσεις τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και η ήττα των Περσών παροιμιώδης. Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τις αναφορές των Ελλήνων ιστορικών για τους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων. Ο Παυσανίας αναφέρει την ξαφνική εμφάνιση ενός γίγαντα χωρικού, ο οποίος σκότωνε τους βαρβάρους με το άροτρό του. Με το πέρας δε της μάχης εξαφανίσθηκε. Οι Αθηναίοι, θέλοντας να μάθουν για τον άγνωστο σύμμαχο, ρώτησαν τον Απόλλωνα των Δελφών, ο οποίος τους συμβούλευσε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «πολλοί από εκείνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Μήδων πίστευαν ότι είδαν το φάντασμα του πάνοπλου Θησέα μπροστά τους, να ορμά εναντίον των βαρβάρων». Μια ανάλογη ιστορία διασώζει ο Αιλιανός, τον 2ο μ.Χ. αιώνα, για ένα υπερβολικά μεγαλόσωμο και άγριο σκυλί, που μαχόταν με τα δόντια δίπλα στους Αθηναίους. Αυτοί, για να το τιμήσουν το απεικόνισαν στην Ποικίλη Στοά. Στην ίδια τοιχογραφία εικονιζόταν και ο Ηρακλής, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και γι’ αυτό οι Μαραθώνιοι πρώτοι τον λάτρεψαν σαν θεό.
Ένας ακόμα χώρος, ιερός όχι μόνο σαν μέρος αλλά και στην ονομασία, είναι αυτός της Σαλαμίνας που είχε επιλεγεί από το ελληνικό ιερατείο, χάρη στον περίφημο χρησμό των Δελφών. Ο Θεμιστοκλής επέλεξε τη Σαλαμίνα, γιατί ο παράλληλος που διέρχεται από την Αθήνα και για τον ομιλεί ο Ερατοσθένης και ο πρώτος μεσημβρινός (ο πρώτος μεσημβρινός είναι αυτός τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες δεχόταν ως μεσημβρινό αναφοράς για τις γεωδαιτικές μετρήσεις και μαντικές εκτιμήσεις) που διέρχεται από την Ελευσίνα, τέμνονται στον κόλπο της Σαλαμίνας που βρίσκεται απέναντι από την Ελευσίνα, κατ’ επέκταση έχει την προστασία του ναού.
Σε όλα αυτά τα μαντεία η ασκούμενη μαντική ήταν άτεχνος ή και μικτή.
Η έντεχνος μαντική ήταν η εξαρτώμενη από σημεία, μερικά από τα οποία απαιτούσαν γνώση και μελέτη. Οι ασκούντες αυτό το είδος, στον Όμηρο, αποτελούσαν ιδιαίτερη τάξη και ονομαζόταν ιατροί, μάντεις, κήρυκες κλπ. Κάθε απροσδόκητο φαινόμενο θεωρείτο σαν ουράνιο και πως προέρχεται από τον Δία και για αυτό ονομαζόταν όλα αυτά «διοσημίαι». Αυτά τα φαινόμενα ήταν οι αστραπές, οι βροντές, οι κεραυνοί, τα μεγάλα όρνεα (οιωνοί) που ερμήνευαν την εμφάνισή τους σύμφωνα με την πτήση και την εμφάνιση, η αντηχούσα ανθρώπινη φωνή, ο τυχαίος κρότος (κλείδονες, φήμες) κ.ά. Τα σημεία αυτά ερμήνευαν ειδικοί μάντεις ή προφήτες που ήταν ιερείς ή ακόμα και ηγεμόνες, όπως ο Αμφιάραος, ο Έλενας, η Κασσάνδρα.
Στις πολιτικές και άλλες επίσημες περιστάσεις μεγάλη επίδραση ασκούσαν οι χρησμοί, ειδικά από τα επίσημα μαντεία με αποτέλεσμα να επηρεάζουν συχνά την πολιτική εξέλιξη και την ιστορική πορεία γεγονότων και έθνους, με την προϋπόθεση πως δινόταν από σοφούς και ενάρετους χρησμωδούς ιερείς.
Στα πολύ αργότερα χρόνια προστέθηκαν ποικίλες μορφές μαντικής, όπως οι εκλείψεις, οι διάττοντες αστέρες, οι τρικυμίες και άλλα φυσικά φαινόμενα.
Άλλα είδη εντέχνου ή και μικτής μαντικής ήταν η καπνομαντεία, η οιωνομαντεία, η ορνιθομαντεία, τα εντόσθια των θυσιασμένων ζώων, η χειροσκοπία, η μορφοσκοπία κλπ. Η εμπυρομαντεία που εξαρτιόταν από την παρατήρηση της φλόγας της θυσίας, αποδίδεται τον Αμφιάραο. Η χειρομαντεία είναι ένα είδος που μνημονεύεται από τον Αριστοτέλη και ο Αρτεμίδωρος κατά τον 2 μ.Χ αιώνα έγραψε για αυτήν. Παρόμοια είδη ήταν η λεκανομαντεία, η λιβανομαντεία, η κυβομαντεία κ.ά. Η αριθμομαντεία συνίστατο στην εξαγωγή μαντεύματος από το όνομα αθροίζοντας τους αριθμούς των γραμμάτων, τους οποίους διαιρούσαν με τους ιερούς αριθμούς 7 ή 9 και έτσι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους.
Στους σύγχρονους χρόνους η μαντική έφτασε ειδικά από τους Άραβες, μέσα από την άσκηση της μαγείας, της Αστρολογίας, της Αλχημείας. Μετά την Αναγέννηση αναβίωσαν όλα τα είδη της αρχαίας και της αραβικής μαντικής.
Η επίσημη επιστήμη, αν και πολλοί κλάδοι της προήλθαν από όλα τα προηγούμενα, δεν μπόρεσε να κλονίσει την πίστη στη μαντική η οποία διατηρείται όχι μόνο μεταξύ του απλού λαού και στις τάξεις των μορφωμένων…
Έτσι οι περιπτώσεις της μαντικής, φυσικής ή τεχνητής σχετίζονται με τους χρόνους κρίσης ή τα ασυνήθιστα συμβάντα που ονομάζονται οιωνοί. Οι διάφοροι τύποι που ασκούν μαντική ονομάζονται μάντης (μανία), προφήτης (για προφητεία). Οι μέθοδοι μαντικής σχετικά με τα όνειρα έχουν θέμα τον συμβολισμό του ονείρου (Αρτεμίδωρος "Ονεροκριτικόν"), τα σωστά και λάθος όνειρα, τα παρακινούμενα όνειρα (επώαση, χρησμοί ονείρου). Η οιωνοσκοπία (οιωνοί πουλιών) είναι μέθοδος μαντικής που έχει να κάνει με τα εντόσθια. Η Νεκρομαντεία είναι η μαντική διαμέσου του πνευματισμού. Χρησμοί (Δελφοί,  Δωδώνη, Λιβαδειά). Οι θεωρίες της μαντικής είναι η Θεία κατοχή, η ανθρώπινη έκσταση και η θεία συνάντηση, η κοσμική συμπόνια. Μέσα στα κοινωνικά πλαίσια της μαντικής υπάρχουν ο Μάγος και ο ερωτών.

Πληροφορίες
Ἄβαι· περὶ τὴν Φωκίδα τόπος οὗ μαντεῖον Ἀπόλλωνος Ἀβαίου. Σοφοκλῆς

Θρίαι: Αἱ μαντικαὶ ψῆφοι, οἱονεὶ τρίαι τινὲς οὖσαι· καὶ γὰρ αἱ τρεῖς νύμφαι αἱ θυγατέρες τοῦ Διὸς, εὑρηκυῖαι τρεῖς ψήφους μαντικὰς, παρέσχον τῇ Ἀθηνᾷ· ἥτις ἐγκαλουμένη ὡς ἀλλότριον πρᾶγμα μετιοῦσα, #τοῦτο γὰρ τοῦ Ἀπόλλωνός ἐστιν,$ ἔρριψεν αὐτὰς εἰς τὸ λεγόμενον Θριάσιον πεδίον. Παρὰ τὸ τρία, γέγονε θρία καὶ Θριάσιον· ἐκεῖ γὰρ ἔρριψεν ἡ Ἀθηνᾶ τὰς μαντικὰς ψήφους, αἵτινες θρίαι λέγονται· ὅθεν καὶ τὸ μαντεύεσθαι, θριᾶσθαι λέγεται. Καὶ αὗται τρεῖς εἰσὶ τὸν ἀριθμόν. Ἢ παρὰ τὸ τρισσαί· ἢ ἀπὸ Θριασίου τινὸς οὕτως καλουμένου. Θρία: Κυρίως τὰ τῆς συκῆς φύλλα· καὶ θριά- ζειν, τὸ φυλλολογεῖν· δηλοῖ δὲ καὶ τὸ ἐνθουσιάζειν. Καὶ θριάσιον ἐκλήθη πεδίον ἀπὸ τῶν βληθεισῶν εἰς αὐτὸ θριῶν ὑπ' Ἀθηνᾶς. Θρίαι δέ εἰσιν αἱ μαντικαὶ ψῆφοι. Νύμφαι δέ τινες εἰσὶ Θρίαι ὀνομαζόμεναι, αἱ πρωτομάντεις, αἳ ἐξεῦρον τὴν τοιαύτην μαντείαν. Ἦσαν δὲ Ἀπόλλωνος τιθῆναι. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ ΜΕΓΑ ΚΑΤΑ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ
Θρίαι. αἱ μαντικαὶ ψῆφοι, τρίαι τινὲς οὖσαι. τρεῖς γὰρ εἰσὶ τὸν ἀριθμόν. Νύμφαι δ' ἐφεῦρον πάντας, ἐξ ὧν καὶ ἐκλήθησαν. εὑροῦσαι δὲ παρέσχον τῇ Ἀθηνᾷ, καὶ Ἀπόλλωνος αὐτὴν ἐγκαλοῦντος, ἡ Ἀθηνᾶ ἔῤῥιψε τὰς ψήφους ἐν τόπῳ τῆς Ἀττικῆς· ἐξ ὧν ἐκλήθη Θριάσιον πεδίον. ὀνόματα δὲ τῶν Νυμφῶν τῶν εὑρουσῶν τὰ δὲ. Θρία τε τῆς συκῆς φύλλα, ἐπεὶ εἰς τρία διέσχισται. ΩΡΙΩΝΟΣ ΘΗΒΑΙΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΩΝ

Εἶτα τὸ Γαλλήσιον ὄρος καὶ ἡ Κολοφὼν πόλις Ἰωνικὴ καὶ τὸ πρὸ αὐτῆς ἄλσος τοῦ Κλαρίου Ἀπόλλωνος, ἐν ᾧ καὶ μαντεῖόν ἐστι παλαιόν. λέγεται δὲ Κάλχας ὁ μάντις μετ' Ἀμφιλόχου τοῦ Ἀμφιαράου κατὰ τὴν ἐκ Τροίας ἐπάνοδον πεζῇ δεῦρο ἀφικέσθαι, περιτυχὼν δ' ἑαυτοῦ κρείττονι μάντει κατὰ τὴν Κλάρον, Μόψῳ τῷ Μαντοῦς τῆς Τειρεσίου θυγατρός, διὰ λύπην ἀποθανεῖν.

Εἶθ' ὁ Ξάνθος ποταμός, ὃν Σίρβιν ἐκάλουν τὸ πρότερον· ἀναπλεύσαντι δ' ὑπηρετικοῖς δέκα σταδίους τὸ Λητῷον ἔστιν· ὑπὲρ δὲ τοῦ ἱεροῦ προελθόντι ἑξήκοντα ἡ πόλις ἡ τῶν Ξανθίων ἐστὶ μεγίστη τῶν ἐν Λυκίᾳ. μετὰ δὲ τὴν Ξάνθον Πάταρα, καὶ αὕτη μεγάλη πόλις λιμένα ἔχουσα καὶ ἱερὰ Ἀπόλλωνος, κτίσμα Πατάρου. Πτολεμαῖος δ' ὁ φιλάδελφος ἐπισκευάσας Ἀρ- σινόην ἐκάλεσε τὴν ἐν Λυκίᾳ, ἐπεκράτησε δὲ τὸ ἐξ ἀρχῆς ὄνομα.

Τελμησσός· πόλις Καρίας· ὡς δὲ Φίλων καὶ Στράβων (14, 3, 4) Λυκίας. ἔστι γὰρ ἀμφοτέρων ὅριον μετὰ Δαίδαλα.

Γαλεῶται, ἔθνος ἐν Σικελίᾳ ἢ ἐν τῇ Ἀττικῇ, ἀπὸ Γαλεώτου υἱοῦ Ἀπόλλωνος καὶ Θεμιστοῦς, τῆς θυγατρὸς Ζαβίου, τοῦ βασιλέως τῶν Ὑπερβορέων, ὡς εἰρήσεται ἐν τῷ περὶ Τελμησσοῦ. τινὲς δὲ ὅτι Γαλεῶται μάντεων εἶδος Σικελῶν. γαλεός δὲ καὶ ὁ ἀσκαλαβώτης. Φιλύλλιος Αἰγεῖ ὁ πάππος ἦν μοι γαλεὸς ἀστερίασ, ἴσως διὰ τὸ πεποικίλθαι παίζων. καὶ Ἄρχιππος Ἰχθύσιν τί λέγεις σύ; μάντεις εἰσὶ γὰρ θαλάττιοι; γαλεοί γε πάντων μάντεων σοφώτατοι. φασὶ δὲ τὸν Γαλεώτην ἐξ Ὑπερβορέων Τελμησσὸν [δὲ ἐκ... ἐλθεῖν] οἷς ἔχρησεν ὁ θεὸς ἐν Δωδώνῃ τὸν μὲν ἐπὶ ἀνατολὰς τὸν δ' ἐπὶ δυσμὰς πλεῖν, ὅπου τε ἂν αὐτῶν θυομένων ἀετὸς ἁρπάσῃ τὰ μηρία ἐνταῦθα βωμὸν ἱδρῦσαι. Γαλεώτης οὖν ἐν Σικελίᾳ καὶ Τελμησσὸς ἐν Καρίᾳ ἦλθεν, ἔνθα Ἀπόλλωνος Τελμησσίου ἱερόν. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

Ἀρόη, πόλις Ἀχαΐας. Παυσανίας ἑβδόμῳ. ἐκλήθη ἀπὸ τῆς ἐργασίας τῆς γῆς. λέγεται καὶ Πάτραι. τὸ ἐθνικὸν Ἀροεύς ὡς Ἀρσινοεύς. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

Φαραὶ δέ, Ἀχαιῶν πόλις, τελοῦσι μὲν ἐς Πάτρας δόντος Αὐγούστου, ὁδὸς δὲ ἐς Φαρὰς Πατρέων μὲν ἐκ τοῦ ἄστεως στάδιοι πεντήκοντά εἰσι καὶ ἑκατόν, ἀπὸ θαλάσσης δὲ ἄνω πρὸς ἤπειρον περὶ ἑβδομήκοντα. ποταμὸς δὲ ῥεῖ πλησίον Φαρῶν Πίερος, ὁ αὐτὸς ἐμοὶ δοκεῖν ὃς καὶ τὰ Ὠλένου παρέξεισιν ἐρείπια, ὑπὸ ἀνθρώπων τῶν πρὸς θαλάσσῃ καλούμενος Πεῖρος. πρὸς δὲ τῷ ποταμῷ πλατάνων ἐστὶν ἄλσος, κοῖλαί τε ὑπὸ παλαιότητος αἱ πολλαὶ καὶ ἥκουσαι μεγέθους ἐς τοσοῦτο ὥστε καὶ ἑστιῶνται τῶν χηραμῶν ἐντός, καὶ ὁπόσοις ἂν κατὰ γνώμην ᾖ, καὶ ἐγκαθεύδουσι. περί- βολος δὲ ἀγορᾶς μέγας κατὰ τρόπον τὸν ἀρχαιότερόν ἐστιν ἐν Φαραῖς, Ἑρμοῦ δὲ ἐν μέσῃ τῇ ἀγορᾷ λίθου πεποιημένον ἄγαλμα ἔχον καὶ γένεια· ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ

ἐς Ἐπίδαυρον τὴν Λιμηράν, ἥτις νῦν Μονεμβασία καλεῖται ΚΡΙΤΟΒΟΥΛΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
Οἴτυλος, πόλις Λακωνικῆς. ἠδ' Οἴτυλον, ὡς δάκτυλον, ἀπὸ τοῦ Οἰτύλου ἥρωος. τινὲς δὲ τὸ οι ἄρθρον φασὶ καὶ τὴν πόλιν Τύλον. τὸ ἐθνικὸν Οἰτύλιος. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

Πότνιαι, πόλις Βοιωτίας. τὸ ἐθνικὸν Ποτνιεύς καὶ τὸ θηλυκὸν Ποτνιάς. λέγεται καὶ Πότνιος καὶ τὸ κτητικὸν Ποτ- νιακός καὶ Ποτνιακή. ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤ' ΕΠΙΤΟΜΗΝ

ἐκ δὲ τῶν Ποτνιῶν ἰοῦσιν ἐς Θήβας ἔστιν ἐν δεξιᾷ περίβολος τῆς ὁδοῦ [τε] οὐ μέγας καὶ κίονες ἐν αὐτῷ· διαστῆναι δὲ Ἀμφιαράῳ τὴν γῆν ταύτῃ νομίζουσιν, ἐπιλέγοντες καὶ τάδε ἔτι, μήτε ὄρνιθας ἐπὶ τῶν κιόνων καθέζεσθαι τούτων μήτε πόαν τὴν ἐνταῦθα μήτε ἥμερον ζῷον μήτε τῶν ἀγρίων νέμεσθαι. Θηβαίοις δὲ ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ ἀρχαίου τείχους ἑπτὰ ἀριθμὸν ἦσαν πύλαι, μένουσι δὲ καὶ ἐς ἡμᾶς ἔτι. τεθῆναι δὲ τὰ ὀνόματα ἐπυνθανόμην σφίσιν ἀπό τε Ἠλέκτρας ἀδελφῆς Κάδμου καὶ Προιτίσιν ἀπὸ ἀνδρὸς τῶν ἐπιχωρίων· ἡλικίαν δὲ Προίτου καὶ τὸ ἀνωτέρω γένος χαλεπὰ ἦν εὑρεῖν. τὰς δὲ Νηίστας ὀνομασθῆναί φασιν ἐπὶ τῷδε. ἐν ταῖς χορδαῖς νήτην καλοῦσι τὴν ἐσχάτην· ταύτην οὖν τὴν χορδὴν Ἀμφίονα ἐπὶ ταῖς πύλαις ταύταις ἀνευρεῖν λέγουσιν. ἤδη δὲ ἤκουσα καὶ ὡς Ζήθου τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἀμφίονος τῷ παιδὶ ὄνομα Νῆις γένοιτο, ἀπὸ τούτου δὲ τοῦ Νήϊδος τὰς  πύλας κληθῆναι ταύτας. πύλας δὲ Κρηναίας, τὰς δὲ Ὑψίστας ἐπὶ λόγῳ τοιῷδε ὀνομάζουσι· πρὸς δὲ ταῖς Ὑψίσταις Διὸς ἱερὸν ἐπίκλησίν ἐστιν Ὑψίστου. τὰς δὲ ἐπὶ ταύταις πύλας ὀνομάζουσιν Ὠγυγίας, τελευ- ταῖαι δέ εἰσιν Ὁμολωίδες· ἐφαίνετο δὲ εἶναί μοι καὶ τὸ ὄνομα νεώτατον ταῖς πύλαις ταύταις, αἱ δὲ Ὠγύγιαι τὸ ἀρχαιότατον. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΒΟΙΩΤΙΚΑ

Μαλλός, πόλις Κιλικίας. Καλλίμαχος Αἰτίων πρώτῳ. ἀπὸ Μάλλου κτίσαντος αὐτήν. ὁ πολίτης Μαλλώτης καὶ θηλυκὸν Μαλλῶτις.EK TVN EYNIKVN STEFANOU KAT\' EPITOMHN

ποταμοῖς Ἀχελῴῳ καὶ Κηφισῷ. τῷ δὲ Ἀμφιλόχῳ καὶ παρ' Ἀθηναίοις ἐστὶν ἐν τῇ πόλει βωμὸς καὶ Κιλικίας  ἐν Μαλλῷ μαντεῖον ἀψευδέστατον τῶν ἐπ' ἐμοῦ. ἔστι ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΑΤΤΙΚΑ

τὰ δὲ ἐπιφανέστατα ἐν τῷ ἄλσει Τροφωνίου ναὸς καὶ ἄγαλμά ἐστιν, Ἀσκληπιῷ καὶ τοῦτο εἰκασμένον· Πραξιτέλησ δὲ ἐποίησε τὸ ἄγαλμα. ἔστι δὲ καὶ Δήμητρος ἱερὸν ἐπίκλησιν Εὐρώπης καὶ Ζεὺς Ὑέτιος ἐν ὑπαίθρῳ. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΒΟΙΩΤΙΚΑ

ἃ προσήκει παραγγέλλειν τοῖς Λακεδαιμονίοις.  Ταῦτα γὰρ ὅπως ποτὲ ἀληθείας ἔχει, παρά γε τοῖς ἀνθρώποις ἐπεπίστευτο καὶ ἐνενόμιστο, καὶ διὰ τοῦτο καὶ οἱ μάντεις ἐτιμῶντο, ὥστε καὶ βασιλείας ἀξιοῦσθαι, ὡς τὰ παρὰ τῶν θεῶν ἡμῖν ἐκφέροντες παραγγέλματα καὶ ἐπανορθώματα καὶ ζῶντες καὶ ἀποθανόντες, καθάπερ καὶ ὁ Τειρεσίας, τῷ καὶ τεθνηῶτι νόον πόρε Περσεφόνεια. οἴῳ πεπνῦσθαι· τοὶ δὲ σκιαὶ ἀΐσσουσι. τοιοῦτος δὲ ὁ Ἀμφιάρεως καὶ ὁ Τροφώνιος καὶ ὁ Ὀρφεὺς καὶ ὁ Μουσαῖος καὶ ὁ παρὰ τοῖς Γέταις θεός, -τὸ μὲν παλαιὸν. Ζάμολξις Πυθαγόρειός τις, -καθ' ἡμᾶς δὲ ὁ τῷ Βυρεβίστᾳ θεσπίζων Δεκαίνεοσ.· παρὰ δὲ τοῖς Βοσπο- ρηνοῖς Ἀχαίκαρος, παρὰ δὲ τοῖς Ἰνδοῖς οἱ γυμνοσοφισταί, παρὰ δὲ τοῖς Πέρσαις οἱ Μάγοι καὶ νεκυομάντεις καὶ ἔτι οἱ λεγόμενοι λεκανομάντεις καὶ ὑδρομάντεις, παρὰ δὲ τοῖς Ἀσσυρίοις οἱ Χαλδαῖοι, παρὰ δὲ τοῖς Ῥωμαίοις οἱ Τυρρηνικοὶ ἱεροσκόποι. τοιοῦτος δέ τις ἦν καὶ ὁ Μωσῆς καὶ οἱ διαδεξάμενοι ἐκεῖνον, τὰς μὲν ἀρχὰς λαβόντες οὐ φαύλας, ἐκτραπόμενοι δ' ἐπὶ τὸ χεῖρον. ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

καταβάντων δὲ ἐκ Βούρας ὡς ἐπὶ θάλασσαν ποτα- μός τε Βουραϊκὸς ὀνομαζόμενος καὶ Ἡρακλῆς οὐ μέγας ἐστὶν ἐν σπηλαίῳ· ἐπίκλησις μὲν καὶ τούτου Βουραϊκός, μαντείας δὲ ἐπὶ πίνακί τε καὶ ἀστραγάλοις ἔστι λαβεῖν. εὔχεται μὲν γὰρ πρὸ τοῦ ἀγάλματος ὁ τῷ θεῷ χρώμενος, ἐπὶ δὲ τῇ εὐχῇ λαβὼν ἀστραγάλους - οἱ δὲ ἄφθονοι παρὰ τῷ Ἡρακλεῖ κεῖνται - τέσσαρας ἀφίησιν ἐπὶ τῆς τραπέζης· ἐπὶ δὲ παντὶ ἀστραγάλου σχήματι γεγραμμένα ἐν πίνακι ἐπίτηδες ἐξήγησιν ἔχει  τοῦ σχήματος. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΑΧΑΪΚΑ ἐς Θαλάμας δὲ ἐξ Οἰτύλου μῆκος τῆς ὁδοῦ στάδιοι περὶ τοὺς ὀγδοήκοντά εἰσι, κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν ἱερόν ἐστιν Ἰνοῦς καὶ μαντεῖον. μαντεύονται μὲν οὖν καθεύδοντες, ὁπόσα δ' ἂν πυθέσθαι δεηθῶσιν, ὀνείρατα δείκνυσί σφισιν ἡ θεός. χαλκᾶ δὲ ἕστηκεν ἀγάλματα ἐν ὑπαίθρῳ τοῦ ἱεροῦ, τῆς τε Πασιφάης καὶ Ἡλίου τὸ ἕτερον· αὐτὸ δὲ τὸ ἐν τῷ ναῷ σαφῶς μὲν οὐκ ἦν ἰδεῖν ὑπὸ στεφανωμάτων, χαλκοῦν δὲ καὶ τοῦτο εἶναι λέγουσι. ῥεῖ δὲ καὶ ὕδωρ ἐκ πηγῆς ἱερᾶς πιεῖν ἡδύ· Σελήνης δὲ ἐπίκλησις καὶ οὐ Θαλαμάταις ἐπιχώριος δαίμων ἐστὶν ἡ Πασιφάη. ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΛΑΚΩΝΙΚΑ

Διέζωκε δὲ καὶ ἕτερα ὄρη τὴν Σαρματίαν καὶ ὀνομάζεται τά τε Ἱππικὰ, καὶ τὰ Κεραύνια, καὶ ὁ Κόραξ ὄρος, εἰς ὃ περαιοῦται τὰ διὰ τῆς Κολχίδος καὶ τῆς Ἰβηρίας ἀνιόντα, καλούμενα δὲ Καυκάσια, καὶ ἔτι ἡ ὑπὲρ τὴν Ἰβηρίαν αὐτῶν ἐπιστροφὴ, Καύκασος καὶ αὐτὴ καλουμένη. Κλαυδίου Πτολεμαίου Γεωγραφικῆς Ὑφηγήσεως

nooriya blogger facebook pinterest

Παροχή Υπηρεσιών

  • Αστρολογία
  • Χαρτομαντεία
  • Αραβική μαγεία
  • Φυλαχτά
  • Ξόρκια
  • Ενεργ. κόσμημα
  • Πολύτιμοι λίθοι
 

Επικοινωνήστε:

Τηλέφωνo: 210-8613027 σε ώρες λειτουργίας καταστήματος

info@astro.gr