Η ισοψηφία (ή λεξάριθμος) είναι μια μέθοδος η οποία αποδίδει σε κάποιο γράμμα έναν και μόνο αριθμό. Την χρησιμοποίησαν σε ευρύ κλίμα οι ερευνητές των απόκρυφων της Ταορά, οι λεγόμενοι καμπαλιστές. Η αριθμητική πρόσθεση των αξιών των γραμμάτων, καλέστηκε στα εβραϊκά, γκεμάτρια.
Είναι ένα ελληνικότατο σύστημα και η παρουσία του καθιερώθηκε σχεδόν παντού, ειδικά, στις εισόδους των Ναών και Ιερών Χώρων, με κωδικοποιημένες εκφράσεις ή λέξεις που στόχευαν στην προφύλαξη της Γνώσης από τα βέβηλα μάτια κι αυτιά.
Οι εβραίοι Ραβίνοι είχαν ένα απλό αλφάβητο από 22 γράμματα. Κάθε γράμμα είχε μια αξία. Το τελευταίο γράμμα αντιστοιχούσε στην αξία 400. Μέχρι το 900 υπολείπονταν 5 ακόμα γράμματα. Έτσι, υιοθέτησαν τα πέντε τελικά γράμματα τα οποία είναι διπλά ορισμένων άλλων. Το ενδιαφέρον αποτέλεσμα ήταν ότι κάθε γράμμα είχε στο αλφάβητο και μια αριθμητική αξία. Βέβαια, σε όλα τα αλφάβητα υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Δεν έχουν φωνήεντα. Αυτό και μόνο δηλώνει την αγιότητα του Ελληνικού αλφαβήτου.
Πολλοί έχουν ασχοληθεί με τη μέθοδο της Ισοψηφίας με απώτερο σκοπό να βρουν το βάθος της μεθόδου. Όμως, το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι μη έχοντες τα απαραίτητα κλειδιά της γνώσης, ήταν ότι από τον αριθμό, δεν ήξεραν ποια γράμματα θα εξέλθουν. Έχοντας απλά, τον αριθμό, η επιστροφή στη λέξη ή τη φράση ήταν πρακτικά αδύνατη. Η μέθοδος είχε μόνο μία κατεύθυνση.
Στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει μια μαθηματική δημιουργία και από την εποχή του Πυθαγόρα και πιο πριν, οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τα γράμματα για να συμβολίζουν τους αριθμούς.
Με εντελώς περιληπτικό τρόπο, η μέθοδος της Ισοψηφίας περικλείει τρία βασικά στάδια. Αυτό της απλής Ισοψηφίας, δηλαδή Β=2, Ο=70, αυτό της ανάλυσης της λέξης στα επιμέρους γράμματα των γραμμάτων της, δηλαδή Α=ΑΛΦΑ=532 και αυτό της έκφρασης των γραμμάτων της αριθμητικής αξίας του γράμματος, δηλαδή Α=1=ΕΝ=55.
Περαιτέρω, υπάρχουν ποικίλοι μέθοδοι παράστασης της Ισοψηφίας, στο χώρο (Ιερή Γεωμετρία), αλλά και στον χρόνο.
Σε πάρα πολλά αρχαία κείμενα υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα Ισοψηφίας.
Στο αγαπημένο μου έργο "Περί Ίσιδος και Οσίριδος" ο Πλούταρχος αναφέρει για το όνομα του Οσίριδος:
"Γιατί, Όσιρις είναι ο Ωκεανός και Ίσιδα η Τηθύς, γιατί φροντίζει ως παραμάνα και μεγαλώνει τα πάντα. Ακόμη, οι Έλληνες την (απλή) εκσπερμάτιση την ονομάζουν απουσία ενώ τη μείξη (με γυναίκα) συνουσία και τη λέξη «υίός» την παράγουν από το «ύδωρ» και το (απαρέμφατο) «ðsai» και τον Διόνυσο τον αποκαλούν «ìhn» ως κυρίαρχο στην υγρή φύση, που δεν είναι άλλος από τον ‘Οσιρι. Γιατί, ο Ελλάνικος φαίνεται να έχει ακούσει από τους ιερείς ότι τον ‘Οσιρη τον έλεγαν Ύσιρι. ‘Ετσι φαίνεται να αποκαλεί το θεό, εύλογα βέβαια λόγω της φύσης και της δημιουργίας του.
‘Οτι ο Όσιρις είναι ο ίδιος με το Διόνυσο, σε ποιον ταιριάζει περισσότερο να το γνωρίζει παρά σε σένα, Κλέα, που είσαι η αρχαιότερη από τις Θυάδες στους Δελφούς και αφοσιωμένη στα Οσιριακά μυστήρια από πατέρα και μητέρα; Κι αν για τα άλλα πρέπει να καταθέσουμε μαρτυρίες, ας αφήσουμε κατά μέρος τα απόρρητα, όσα όμως φανερά τελούν οι ιερείς θάβοντας τον Άπι όταν μεταφέρουν πάνω σε σχεδία το σώμα του, καθόλου δεν απέχουν από τις βακχικές τελετές. Γιατί, και δερμάτινες προσωπίδες φορούν και κρατούν θύρσους και βγάζουν κραυγές και (κάνουν) κινήσεις, όπως αυτοί που εκστασιάζονται στις οργιαστικές τελετές του Διονύσου. Γι’ αυτό και πολλοί από τους Έλληνες κάνουν αγάλματα προς τιμή του Διονύσου όμοια με ταύρο. Μάλιστα οι γυναίκες των Ηλείων προσευχόμενες παρακαλούν «με πόδι βοδινό να έρθει ο Θεός» σ’ αυτές.
Στους Αργείους ο Διόνυνος ονομάζεται βουγενής. Και τον παρακαλούν με σάλπιγγες να επιστρέψει από το νερό (από θαλάσσιο δρόμο) ρίχνοντας σε άβυσσο ένα αρνί για χάρη του «κλειδοκράτορα» των Πυλών (του Άδη). Τις σάλπιγγες τις έχουν κρυμμένες σε θύρσους, ό- πως έχει πει και ο Σωκράτης στα σχετικά με τα όσια. Συμφωνούν και τα Τιτανικά και τα Νυκτέλια με τα αποδιδόμενα στον ‘Οσιρι κατασπαράγματα και τις αναμνήσεις του και τις αναστάσεις του. Παρόμοια πάλι και τα σχετικά με τις ταφές. Πράγματι, όπως προαναφέρθηκε, οι Αιγύπτιοι δείχνουν σε πολλά μέρη τάφους του ‘Οσιρη και οι κάτοικοι των Δελφών πιστεύουν ότι τα λείψανα του Διονύσου είναι Θαμμένα κοντά τους, στο μαντείο, και οι μυημένοι θυσιάζουν θυσία απόρρητη στο ιερό του Απόλλωνα, όταν σι Θυάδες ξυπνούν το Λικνίτη. Για το ότι οι’Ελληνες Θεωρούν το Διόνυσο κυρίαρχο όχι μόνο του κρασιού αλλά κάθε υγρού στοιχείου, είναι αρκετό να αναφερθεί ως μάρτυρας ο Πίνδαρος, που λέει:

«ο πολυάγαθος Διόνυσος μακάρι να αυξάνει την παραγωγή των δέντρων στην αχνοφεγγιά του καλοκαιριού». Γι’ αυτό, στους πιστούς του ‘Οσιρη απαγορεύεται να κόβουν ήμερο δέντρο και να φράζουν πηγή νερού. Και δεν αποκαλούν μόνο το Νείλο, αλλά γενικά κάθε υγρή ροή ‘Οσιρη, και πάντα προηγείται στις τελετές μια στάμνα προς τιμή του θεού." (Γ. Ράπτης, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ)

 τὸν γὰρ Ὠκεανὸν Ὄσιριν εἶναι, τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν. καὶ γὰρ Ἕλληνες τὴν τοῦ σπέρματος πρόεσιν ἀπουσίαν καλοῦσι καὶ συνουσίαν τὴν μῖξιν, καὶ τὸν υἱὸν ἀπὸ τοῦ ὕδατος καὶ τοῦ ὗσαι, καὶ τὸν Διόνυσον ὕην ὡς κύριον τῆς ὑγρᾶς φύσεως οὐχ ἕτερον ὄντα τοῦ Ὀσίριδος· καὶ γὰρ τὸν Ὄσιριν Ἑλλάνικος Ὕσιριν ἔοικεν ἀκηκοέναι ὑπὸ τῶν ἱερέων λεγόμενον· οὕτω γὰρ ὀνομάζων διατελεῖ τὸν θεόν, εἰκότως ἀπὸ τῆς φύσεως καὶ τῆς εὑρέσεως. Ὅτι μὲν οὖν ὁ αὐτός ἐστι Διονύσῳ, τίνα μᾶλλον ἢ σὲ γινώσκειν, ὦ Κλέα, δὴ προσῆκόν ἐστιν, ἀρχηίδα μὲν οὖσαν ἐν Δελφοῖς τῶν Θυιάδων, τοῖς δ' Ὀσιριακοῖς καθωσιωμένην ἱεροῖς ἀπὸ πατρὸς καὶ μητρός; εἰ δὲ τῶν ἄλλων ἕνεκα δεῖ μαρτύρια παραθέσθαι, τὰ μὲν ἀπόρρητα κατὰ χώραν ἐῶμεν, ἃ δ' ἐμφανῶς δρῶσι θάπτοντες τὸν Ἆπιν οἱ ἱερεῖς, ὅταν παρακομίζωσιν ἐπὶ σχεδίας τὸ σῶμα, βακχείας οὐδὲν ἀποδεῖ· καὶ γὰρ νεβρίδας περικαθάπτονται καὶ θύρσους φοροῦσι καὶ βοαῖς χρῶνται καὶ κινήσεσιν ὥσπερ οἱ κάτοχοι τοῖς περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμοῖς. διὸ καὶ ταυρόμορφα Διονύσου ποιοῦσιν ἀγάλματα πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων· αἱ δ' Ἠλείων γυναῖκες καὶ παρακαλοῦσιν εὐχόμεναι ποδὶ βοείῳ τὸν θεὸν ἐλθεῖν πρὸς αὐτάς. Ἀργείοις δὲ βουγενὴς Διόνυσος ἐπίκλην ἐστίν·
ἀνακαλοῦνται δ' αὐτὸν ὑπὸ σαλπίγγων ἐξ ὕδατος ἐμβάλλοντες εἰς τὴν ἄβυσσον ἄρνα τῷ Πυλαόχῳ· τὰς δὲ σάλπιγγας ἐν θύρσοις ἀποκρύπτουσιν, ὡς Σωκράτης ἐν τοῖς περὶ ὁσίων εἴρηκεν. ὁμολογεῖ δὲ καὶ τὰ Τιτανικὰ καὶ Νυκτέλια τοῖς λεγομένοις Ὀσίριδος διασπασμοῖς καὶ ταῖς ἀναβιώσεσι καὶ παλιγγενεσίαις· ὁμοίως δὲ καὶ τὰ περὶ τὰς ταφάς. | Αἰγύπτιοί τε γὰρ Ὀσίριδος
πολλαχοῦ θήκας, ὥσπερ εἴρηται, δεικνύουσι, καὶ Δελφοὶ τὰ τοῦ Διονύσου λείψανα παρ' αὐτοῖς παρὰ τὸ χρηστήριον ἀποκεῖσθαι νομίζουσι, καὶ θύουσιν οἱ ὅσιοι θυσίαν ἀπόρρητον ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀπόλλωνος, ὅταν αἱ Θυιάδες ἐγείρωσι τὸν Λικνίτην. ὅτι δ' οὐ μόνον τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως Ἕλληνες ἡγοῦνται κύριον καὶ ἀρχηγόν, ἀρκεῖ Πίνδαρος μάρτυς εἶναι λέγων δενδρέων δὲ νομὸν Διόνυσος πολυγαθὴς αὐξάνοι, ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας· διὸ καὶ τοῖς τὸν Ὄσιριν σεβομένοις ἀπαγορεύεται δένδρον ἥμερον ἀπολλύναι καὶ πηγὴν ὕδατος ἐμφράττειν.
Οὐ μόνον δὲ τὸν Νεῖλον, ἀλλὰ πᾶν ὑγρὸν ἁπλῶς Ὀσίριδος ἀπορροὴν καλοῦσι, καὶ τῶν ἱερῶν ἀεὶ προπομπεύει τὸ ὑδρεῖον ἐπὶ τιμῇ τοῦ θεοῦ.
Στο Ονειροκριτικόν του Αρτεμίδωρος υπάρχει μεταξύ των άλλων ένα παράδειγμα ισοψηφίας: Η γαλή σημαίνει στον ύπνο, όπως και σήμερα, μια γυναίκα πανούργα και κακότροπη. Ακόμα και ποινή ή δίκη, γιατί είναι ισόψηφες οι λέξεις γαλή και δίκη. (Γαλή δέ γυναίκα σημαίνει πανούργον και κακότροπον και δίκην. έστι γάρ ισόψηφος δίκη και γαλή.
Ο αρχιεπίσκοπος Ρώμης, Ιππόλυτος στο έργο του "ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Δ", αναφερόμενος στην Ισοψηφία λέγει πως:
"Η πρόνοια του Θεού, λαμβάνοντας την κυριαρχία της μονάδας, την χώρισε σε τέσσερα στοιχεία, του πνεύματος (αήρ), του πυρός, του ύδατος και της γης. Από αυτά έκανε τον κόσμο αρρενοθήλυ. Έβαλε τα δύο στοιχεία στο άνω ημισφαίριο, το πνεύμα και το πυρ και το ονόμασε ημισφαίριο της μονάδος, που είναι αγαθοποιό, με κλίση προς τα πάνω και αρσενικό. Διότι είναι συγκείμενη από λεπτά μέρη η μονάδα και αιωρείται στον λεπτότατο και καθαρότατο αιθέρα. Τα άλλα δύο στοιχεία, που είναι παχύτερα, τα διαίρεσε στη δυάδα, τη γη και το ύδωρ και ονόμασε αυτό το ημισφαίριο κατωφερές, θηλυκό και κακό. Αυτά τα στοιχεία συγκρινόμενα μεταξύ τους, έχουν άρρεν και θήλυ, για την ευκαρπία και αύξηση των όλων. Το πυρ είναι άρρεν και το πνεύμα είναι θήλυ. Το ύδωρ είναι άρρεν και η γη είναι θήλυ. Έτσι από την αρχή συμβιώνει το πνεύμα με το πυρ και η γη με το ύδωρ. Όπως ακριβώς η δύναμη του πνεύματος είναι το πυρ, έτσι και η δύναμη της γης είναι το ύδωρ.
Αυτά τα στοιχεία αν προστεθούν και αναλυθούν με αφαίρεση των εννεάδων, καταλήγουν φιλικά, τα μεν σε άρρενα αριθμό, τα δε σε θήλυ. Η εννεάς αφαιρείται γιατί αυτή διαιρώντας τον κύκλο, δημιουργεί τα τέσσερα τετράγωνα του κόσμου, με 90ο το καθένα. Οικείο στη μονάδα είναι το φως, στη δυάδα το σκότος. Στο φως είναι η ζωή, στο σκότος είναι ο θάνατος. Για αυτό καθετί που δημιουργούν οι άρρενες αριθμοί είναι καλό και οι θηλυκοί είναι κακό.
Αρχίζομε από την μονάδα, που είναι ο αριθμός της 361, αν αφαιρέσομε τις εννεάδες το υπόλοιπο είναι 1.
Μονάς=361=9*40+1. Στη δυάδα ο αριθμός είναι 605, αν αφαιρέσομε τις εννεάδες, το υπόλοιπο είναι 2.  Δυάς=605=9*67+2.
....... ακόμα και αυτό λέγουν, πως το όνομα Θεός, αν υπολογιστεί και μοιραστεί σε εννεάδες, λήγει σε πέντε. Θεός=284=9*31+5. Το πέντε δεν είναι άρτιο. Το οποίο γραμμένο σε περίαπτο θεραπεύει. Έτσι και φυτό κάποιο που λήγει όμοια, θα έχει τις ενέργειες του αριθμού. Αλλά και όμοια ένας γιατρός θεραπεύει τις ασθένειες.
"
ταῦτα δὲ ἐκ τῆς μονάδος ἀρχὴν λαβόντα ἡ τοῦ θεοῦ πρόνοια τῆσ ἀρχῆς ἐχώρισε μέχρι τῶν τεσσάρων στοιχείων, λέγω δὴ τοῦ πνεύματος καὶ πυρός, ὕδατός τε καὶ γῆς. καὶ ἐκ τούτων δὲ ποιήσας τὸν κόσμον, ἀρρενόθηλυν αὐτὸν κατεσκεύ#ασε· καὶ δύο μὲν στοιχεῖα εἰς τὸ ἄνω ἡμισφαίριον προσέταξε, τό τε πνεῦμα καὶ τὸ πῦρ, καὶ καλεῖται τοῦτο τὸ ἡμισφαίριον, ὂν τῆς μονάδος, ἀγαθοποιόν τε καὶ ἀνωφερὲς καὶ ἀρσενικόν - λεπτομερὴς γὰρ οὖσα ἡ μονὰς ποτᾶται εἰς τὸ λεπτότατον μέρος καὶ καθαρώτατον τοῦ αἰθέρος· - τὰ δὲ ἄλλα δύο στοιχεῖα, ὄντα παχύτερα, ἀπένειμεν τῇ δυάδι, γῆν τε καὶ ὕδωρ, καὶ καλεῖται τοῦτο τὸ ἡμισφαίριον κατωφερές, θηλυκόν τε καὶ κακοποιόν. καὶ αὐτὰ δὲ πάλιν τὰ ἄνω δύο στοιχεῖα ἑαυτοῖς συγκρινόμενα ἔχουσιν ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἄρρεν καὶ τὸ θῆλυ, πρὸς εὐκαρπίαν καὶ αὔξησιν τῶν ὅλων· καὶ τὸ μὲν πῦρ ἄρρεν ἐστί, τὸ δὲ πνεῦμα θῆλυ· καὶ πάλιν τὸ μὲν ὕδωρ ἄρρεν ἐστίν, ἡ δὲ γῆ θῆλυ. καὶ οὕτως ἀπ' ἀρχῆς συνεβίωσε τὸ πῦρ τῷ πνεύματι, τῇ δὲ γῇ τὸ ὕδωρ· ὥσπερ γὰρ δύναμις τοῦ πνεύματός ἐστι τὸ πῦρ, οὕτως καὶ τῆς γῆς τὸ ὕδωρ.
Καὶ αὐτὰ δὲ τὰ στοιχεῖα ψηφιζόμενα καὶ ἀναλυόμενα καθ' ὑφαίρεσιν ἐννάδων λήγει οἰκείως, ἃ μὲν εἰς τὸν ἀρρενικὸν ἀριθμόν, ἃ δὲ εἰς τὸν θηλυκόν. ὑφαιρεῖται δὲ πάλιν ἡ ἐννὰς διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν· διὰ τὸ τὰς τριακοσίας ἑξήκοντα τοῦ ὅλου μοίρας ἐξ ἐννεάδων συνίστασθαι, καὶ διὰ τοῦτο τὰ τέτταρα πλινθία τοῦ κόσμου ὑπὸ ἐνενήκοντα μοιρῶν περιγεγράφθαι τελείων. προσῳκείωται δὲ τῇ μὲν μονάδι τὸ φῶς, τῇ δὲ δυάδι τὸ σκότος· καὶ τῷ μὲν φωτὶ κατὰ φύσιν ἡ ζωή, τῷ δὲ σκότει ὁ θάνατος· καὶ τῇ μὲν ζωῇ ἡ δικαιοσύνη, τῷ δὲ θανάτῳ ἡ ἀδικία. διὸ πᾶν γεννώμενον ἐν τοῖς ἀρσενικοῖς ἀριθμοῖς ἀγαθοποιόν ἐστι, τὸ δὲ ἐν τοῖς θηλυκοῖς κακοποιόν ἐστιν. οἷον ψηφίζουσι· μονάς - ἵνα ἀπ' αὐτῆς ἀρξώμεθα - γίνεται τξα, ἃ λήγει εἰς μονάδα τῆς ἐννεάδος ὑφαιρεθείσης. ὁμοίως ψήφισον· δυὰς γίνεται χε· ὕφελε τὰς ἐννεάδας, λήγει εἰς δυάδα, καὶ ἀποκαθίσταται ἕκαστον εἰς τὸ ἴδιον.
Τῇ οὖν μονάδι ἀγαθοποιῷ οὔσῃ ὁμοίως τὰ εἰς τὸν [ἀ]περίζυγον ἀριθμὸν λήγοντα ὀνόματα ἀνωφερῆ τε καὶ ἀρσενικὰ καὶ ἀγαθοποιὰ εἶναι παρατηρούμενα λέγουσι, τὰ δὲ εἰς τὸν ἄρτιον ἀριθμὸν λήγοντα κατωφερῆ τε καὶ θηλυκὰ καὶ κακοποιὰ εἶναι νενόμισται. τὴν γὰρ φύσιν ἐξ ἐναντίων συνισταμένην λέγουσιν, ἔκ τε καλοῦ καὶ κακοῦ· ὥσπερ δεξιὸν καὶ ἀριστερόν, φῶς καὶ σκότος, ἡμέρα καὶ νύξ, ζωὴ καὶ θάνατος.
ἔτι δὲ καὶ τοῦτο λέγουσιν, ὡς τὸ θεὸς ὄνομα, ψηφισθὲν καὶ μερισθὲν εἰς ἐννάδα, εἰς πεντάδα καταντᾷ, ὅ ἐστιν ἀνάρτιον· ὃ ἐπιγραφὲν περιάψαντες θεραπεύουσιν. οὑτωσὶ καὶ βοτάνη τις εἰς τοῦτο λήγουσα τοῦ ἀριθμοῦ ὁμοίως περιαφθεῖσα ἐνεργεῖ, διὰ τὴν ὁμοίαν τοῦ ἀριθμοῦ ψῆφον. ἀλλὰ καὶ ἰατρός τισ ὁμοίᾳ ψήφῳ ἀρρώστους θεραπεύει·
Υπάρχουν πέντε βήματα μετασχηματισμού που πρέπει να βιωθούν από κάθε μας, ως τμήμα του συνόλου της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτό είναι επειδή πρέπει να έχουμε όλη την πιθανή ανθρώπινη εμπειρία προτού να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε για τη σωτηρία. Αυτά φαίνονται στον πιο κάτω πίνακα:

Γράμμαtα Αριθμητική αξίαα Σύμβολο-Ιδιότητα
Θ 9 Γη
Χ 60 Ύδωρ
Φ 500 Αήρ
Χ 600 Πυρ
Ψ 700 Αιθήρ

Η Πρώτη Αιτία διαμέσου της Δόξας, της Κατανόησης, της Σοφίας και της Δύναμης οδηγεί στην Γνώση. Η Ατραπός που ενώνει την Κατανόηση με τη Δύναμη διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Τοξότη, η Ατραπός που ενώνει τη Σοφία με τη Δύναμη διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Αιγόκερω, η Ατραπός που ενώνει τη Δύναμη με την Πρώτη Αιτία διδάσκεται και βιώνεται από το ζώδιο του Υδροχόου, η Ατραπός που ενώνει την Δόξα με την Κατανόηση διδάσκεται και  βιώνεται από το ζώδιο των Ιχθυών

nooriya blogger facebook pinterest