Ο Ήλιος Πλανητικά και συμβολικά

Μια των πρωταρχικών θεοτήτων του Ελληνικού Πάνθεου είναι ο Θεός Ήλιος, ο Καίων. Είναι γιος του Τιτάνα Υπερίωνα, αυτού που βασίζει πάνω – κάτω στη Γη, και της αδελφής του της Θείας. Για τον Υπερίωνα, που είναι γιος του Ουρανού και της Γαίας γίνεται ένας πολύ μικρός λόγος στη μυθοπλασία.

Ο Ζευς όρισε κατοικία του Ήλιου τον ουρανό και του έκτισε μεγαλοπρεπή οίκο με πολύτιμους λίθους. Όταν έλθει η ώρα να βγει προς φωτισμό, φροντίζουν οι Ώρες να ετοιμάσουν το άρμα του, το οποίο είναι Ηφαιστότευκτο και κοίλο σαν κούπα από χρυσό. Αυτού στη διαδρομή προηγούνται ο Εωσφόρος ή η Ηώς.

Σε αρχαία νομίσματα της Ρόδου, ο Ήλιος παρουσιάζεται σαν θεός με κατ’ εξοχήν ανδρική μορφή και με κεφαλή με ακτινοβόλο στέφανο. Η αρχαιότερη όμως παρομοίωσή του είναι σαν οφθαλμός ακοίμητος επιβλέπων τα πράγματα στη Γη, μια εικόνα όμοια σε όλους του Αρίους λαούς. Για τους Έλληνες είναι ο οφθαλμός του Ουρανού ή ο οφθαλμός του Αιθέρα. Κατά τον Πίνδαρο σε αυτόν τον οφθαλμό οφείλουν οι άνθρωποι την όραση ή την τύφλωση.

Ιερά γη του Ηλίου είναι η Ρόδος κατά πρώτον, η Αρκαδία, η Κόρινθος και η Σικελία.

Είναι η πηγή της ανθρώπινης γνώσης και σοφίας.

Το ζήτημα είναι πως το σύμβολο του Ήλιου είναι βαθύ και σκεπασμένο με πολλά μυστικά. Ωστόσο, θα πρέπει να κατανοήσομε πως μιλώντας για τον Ήλιο, Σελήνη κλπ δεν αναφερόμαστε στη συμβολική μορφή, στα πλανητικά σώματα αλλά στη συγγένεια μεταξύ του ορατού σώματος και του συμβολικού.

Ο Φίλων ο Ιουδαίος γράφει πως ανατέλλοντος του Ηλίου το σκότος εξαφανίζεται, το φως γεμίζει τα πάντα και με τον ίδιο τρόπο ο Θεός Ήλιος λάμπει στις ψυχές. Ο Πλάτων στο 6ο βιβλίο στις «Πολιτείες» αναφέρει πως «ο Ήλιος καθιστά όχι μόνο τα αντικείμενα της όρασης ορατά, αλλά τους παρέχει τη γέννηση, την αύξηση, την τροφή χωρίς να είναι αυτός γέννηση.» ο Ιάμβλιχος καλεί τον Ήλιο «εικόνα της θείας διάνοιας ή Σοφία». Η Έλενα Μπλαβάτσκυ θυμίζει πως ο Όμηρος και ο Ευριπίδης και συχνά ο Πλάτων κάνουν μνεία του Διός – Λόγου ή Ηλίου και ότι οι πρώτοι χριστιανοί όταν ρώτησαν το μαντείο για το λόγο του θεού Ιαώ (θεός των γνωστικών), πήραν σαν απάντηση «είναι ο Ήλιος». Ο Ωριγένης εξομοιάζει τον Ήλιο με τον Αδωνάι των Εβραίων.

Στους Αιγυπτίους είναι ο θεός Άτον και αντιπροσωπεύεται σαν ιερόγλυφο με τον ηλιακό δίσκο. Σήμερα στην αστρονομία και αστρολογία γίνεται χρήση του ίδιου συμβόλου. Πίσω όμως από το θεό Άτον κρύβεται ο θεός Ρα, η θεία και αόρατος για τους ανθρώπινους οφθαλμούς θεότης, που παρίσταται με δίσκο περιβεβλημένου με ουρέα (φύλακα), που είναι ο θείος όφις.

Ερευνώντας την αρχαία και νεώτερη Ηλιολατρεία βρίσκομε αναλογίες μεταξύ του Ηλίου και του Χριστού αλλά και μεταξύ του Άλι στο Ισλάμ. Εδώ θα αναφέρω μόνο πως αρχικά ο Ήλιος λατρευόταν σαν ένας μέλανας κυβικός λίθος με το χαρακτηριστικό όνομα Ηλιογάβαλος. Γιατί είχαν διαλέξει ένα κυβικό λίθο και μάλιστα μέλανα, ερμηνεύει με απόλυτη σαφήνεια ο Έλιφας Λεβί το «Δόγμα της Υψηλής Μαγείας». Ακόμα, περί της ερμηνείας του λίθου τούτου, δίνει σημαντικές πληροφορίες, ο Τεκτονισμός.

Εξετάζοντας τα σύμβολα των επτά πλανητών θα δούμε πως αποτελούνται από τον Κύκλο και το Σταυρό, δύο θεμελιώδη σύμβολα. Ο Κύκλος χαράσσεται με μια ενιαία γραμμή άναρχη και ατέρμονη. Είμαστε μπροστά στην ουσία που αποτελείται από την ενότητα και το άπειρο. Είναι η πρωταρχική ουσία, η παγκόσμια, η αιώνια, η αναγκαστικά μόνο Μία, από την οποία όλα προήλθαν.

Αυτή τη μέγιστη ιδέα οι Έλληνες τίμησαν με ένα εύγλωττο σύμβολο, του ουροβόρου όφεως, εις το μέσον του οποίου έγραφαν το ρητό ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ. Το παν τούτο ακριβώς γιατί είναι ΕΝ κινδυνεύει συνήθως να θεωρηθεί πως είναι ΜΗΔΕΝ. Ο κύκλος μόνος παριστά την πρώτη ύλη των σοφών. Είναι η ουσία που για τον αμύητο είναι μηδέν, ενώ είναι το παν για τους φιλοσόφους. Οι αμύητοι δεν την βλέπουν πουθενά, ενώ βρίσκεται παντού για τους σοφούς.

Η ίδια αυτή ουσία είναι το πρωταρχικό χάος. Οι αλχημιστές συμβόλισαν με τον απλό κύκλο τη στυπτηρία των σοφών, το φιλοσοφικό άλας που είναι η αρχή όλων των αλάτων, των ορυκτών και των μετάλλων. Αυτό παραπέμπει στον Αιθέρα, τον παγκόσμιο παράγοντα που αποτελεί την εσώτερη ουσία των όντων, το φορέα κάθε υλικότητας.

Για τη διαδοχική εκδήλωση όλων όσων περικλείει το Χάος χρειάζεται μόνο μια παλμική δόνηση. Αν φανταστούμε μια ακτινοβολία που πηγάζει από το κέντρο του παγκόσμιου διαστήματος και που διαδίδεται ανεξάντλητα θα δούμε και θα κατανοήσομε τις φωτεινές διακυμάνσεις των πνευματικών και υλικών, τη ζωτική ενέργεια του Μεγάλου Παντός, του Φωτός.

Στο κέντρο του κύκλου αν προσθέσομε μια τελεία, μεταμορφώνεται το σύμβολο από το άμορφο χάος σε κεντρική δημιουργό αιτία, σε πηγή στην οποία σταθερά εδρεύει το αμετάβλητο και αδιάφθορο.

Το Άπειρο Φως, το Αούρ-Ενσόφ των καββαλιστών, το Νουρ των Μουσουλμάνων, είναι η ακτινοβολία που πηγάζει σύγχρονα από παντού. Τίποτα δεν μπορεί να προηγηθεί πριν από αυτό. Όμως, Φως που δεν συναντά τίποτα για να φωτίσει είναι σαν να μην υπάρχει. Άρα, υφίσταται μια αδιαίρετη δυάδα, αυτή που οι μυθοπλασίες παρέστησαν με Θεία Ζεύγη, όπως ο Όσιρις και η Ίσις, ο Ήλιος και η Σελήνη.

Η Σελήνη Πλανητικά και συμβολικά

Αδελφή του Ήλιου με τους ίδιους γονείς, η Σελήνη παρίστατο σαν παρθένος εξαίσιας ομορφιάς επιβαίνουσα σε άρμα που το έσερναν δύο ταύροι ή ημίονοι. Κατά τις παραδόσεις της Αρκαδίας είχε εραστή τον Πάνα, ο οποίος της χάρισε κατάλευκο δέρμα. Οι γνωστότεροι έρωτές της είναι με τον Ενδυμίωνα, το βασιλέα της Ήλιδος γνωστός για τη δικαιοσύνη του. Λέγεται πως από τον έρωτα αυτόν, απέκτησε 50 θυγατέρας.

Η Έλενα Μπλαβάτσκυ λέγει πως κανένα σύμβολο δεν είναι τόσο πολύπλοκο, όσο αυτό της Σελήνης. Η ψυχρή και αγνή Σελήνη έχει τόσες πολλές σχέσεις με τη Γη που υπερτερεί ακόμα και αυτής της Αφροδίτης – Εωσφόρο, την απόκρυφη αδελφή της Γης.

Υπολογίζοντας το τι λένε οι επιστήμονες σήμερα για τη δημιουργία της Γης και της Αφροδίτης και ότι ο Δίας είναι ο φυσικός προστάτης της ακεραιότητας της Γης καθότι αναχαιτίζει κάθε ουράνιο σώμα που πορεύεται προς τον πλανήτη μας, και συγκρίνοντας όλα τα επιστημονικά δεδομένα με αυτά που η μυθοπλασία κατονομάζει, μπορούμε να σκιαγραφήσομε το πόσα πολλά βαθιά και αιώνια μυστικά κατείχαν όλοι οι Αρχαίοι Σοφοί μας.

Ο Ήλιος δίνει ζωή σε όλο το πλανητικό σύστημα, η Σελήνη την μεταβιβάζει σε μας. Ο Ωριγένης και ο Κλήμης λέγουν πως η Σελήνη είναι το ζων σύμβολο του Γιαχβέ, η εξουσιάστρια της ζωής και του θανάτου.

Στα θρησκευτικά δόγματα χρησίμευε πολλαπλά, σαν θηλυκή θεότητα για τις εξωτερικές ανάγκες και σαν αρσενική για την αλληγορία και τα σύμβολα. Ωστόσο, θα πρέπει να ξέρομε πως η Σελήνη είναι άνευ ορισμένου γένους. Είτε άρρεν, είτε θήλυ αποτελεί ένα μυστήριο, το Μυστήριο των Μυστηρίων και είναι το σύμβολο του καλού και του κακού.

Στην Αλχημεία ο Ήλιος αντιπροσωπεύει τον χρυσό, τη σταθερότητα, τη Λογική, το δημιουργείν, τη στήλη J στο τάγμα των Τεκτόνων. Η Σελήνη αντιπροσωπεύει τον άργυρο, την ευκινησία, τη φαντασία, το Συντηρείν, τη στήλη B στο τάγμα των Τεκτόνων.

Ο μηνίσκος της μπορεί να παρασταθεί με τέσσερις μορφές: Η πρώτη έχει προς τα αριστερά στραμμένες τις ακμές και αντιστοιχεί προς το 1ο τέταρτο. Εδώ η Σελήνη είναι στο στάδιο της ανάπτυξης. Είναι η νεανική ηλικία, η τείνουσα προς την ώριμη. Η δεύτερη έχει στραμμένες τις ακμές προς τα δεξιά και δείχνει την αποσύνθεση, την προς εξαφάνιση πορεία, την πηγή της νέας ύπαρξης. Η τρίτη έχει προς τα άνω στραμμένες τις ακμές της και σημαίνει το θρίαμβο. Κυριαρχεί και διέπει κάθε τι κείται κάτωθέν της. Η τέταρτη έχει προς τα κάτω τις ακμές και δηλώνει πως υποδουλώνεται σε κάθε τι υπεράνω.

Ο προς τα άνω μηνίσκος, συμβολίζει την άκρατη έξαρση του παθητικού στοιχείου, αυτής της φαντασίας που εγκαταλελειμμένη στον εαυτό της, ακανόνιστα μεταβάλλεται. Είναι η Εκάτη. Όμως γονιμοποιούμενη από τον Ήλιο γίνεται η βάση του Μεγάλου Έργου της Τελείωσης, η «Μήτηρ του Κόσμου». Είναι η Παρθένος μήτηρ του Λόγου, αυτή που οι πόδες της στηρίζονται πάνω στο μηνίσκο της Σελήνης.

 

Ο Κρόνος Πλανητικά και συμβολικά

Πατέρας του Κρόνου ήταν ο Ουρανός που φοβούμενος την δύναμη των άλλων παιδιών του (Τιτάνες, Κύκλωπες) και του Κρόνου τα έκλεισε στα έγκατα της Γης. Όμως η μητέρα τους η Γαία βλέποντας πως είναι δυστυχισμένα, πείθει τον Κρόνο να αποκόψει τα αιδοία του πατέρα του με δρεπάνι και μετά τα ρίχνει στη θάλασσα εκ των οποίων, όπως είδαμε σε άλλο μάθημα, γεννιέται η Αφροδίτη.

Αφού κατέβαλε τον πιο φιλόδοξο των Τιτάνων, τον Οφίωνα, κυβερνούσε τα πάντα με ταραγμένη τη ψυχική του γαλήνη από την κατάρα του πατέρα του. Η κατάρα αυτή έλεγε να χάσει την εξουσία και να τιμωρηθεί με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, ο αγκυλομύτης Κρόνος κατάπινε ένα-ένα τα άρρενα παιδιά του. Από τις κόρες του κατά πρώτον γενήθηκαν η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα. Μετά γεννήθηκε ο Πλούτων τον οποίο κατάπιε αμέσως. Η Ρέα, η σύζυγός του, βλέπουσα τη σκληρότητα του πατέρα αποφάσισε κατά τη γέννηση του δεύτερου γιου της του Ποσειδώνα, να κάνει μιαν απάτη. Είπε πως γέννησε ένα πουλάρι (ίππιος πώλος), το οποίο ο Κρόνος κατάπιε. Σημειώστε πως ένα από τα επίθετα του Ποσειδώνα είναι «ίππιος». Η Ρέα όμως όταν κυοφορούσε τον Δία, φοβήθηκε πως το κόλπο δεν θα γινόταν πάλι. Ρώτησε τους γονείς της, τον Ουρανό και τη Γαία, και της υπέδειξαν τον τρόπο να γεννήσει τον Δία, στο σπήλαιο Λύκτο της Κρήτης. Η Γαία έκρυψε το Δία σε ένα σπήλαιο του όρους Αιγαίου της Κρήτης και εκεί τον μεγάλωσε. Στη θέση του έβαλαν έναν λίθο. Ο Κρόνος κατάπιε το λίθο. Έτσι κατανικήθηκε και ξέρασε και τα υπόλοιπα παιδιά που είχε καταπιεί.

Ο Ζευς όταν έφθασε σε ηλικία ώριμη, σκέφθηκε να αποκτήσει το θρόνο. Τον συμβούλευε η Νυξ, η οποία του έδωσε μέλι να φάει ο Κρόνος. Έτσι έγινε και ο δεύτερος έπεσε σε βαθύ λήθαργο κατά τη διάρκεια του οποίου ο Ζευς έκοψε τα αιδοία του.

Ο Ζευς, σύμφωνα με τον Όμηρο, έδιωξε τον Κρόνο στα πέρατα της γης, όπου καθόταν και δεν μπορούσε να δει τις αυγές του Ήλιου, να ζήσει τους ανέμους επειδή περιβαλλόταν από παντού με βαθύτατους ερέβους (βαθύ σκοτάδι).

Το σύμβολο του Κρόνου είναι ιδίας ισχύος με αυτά του Ηλίου και της Σελήνης. Ο Έλιφας Λευί στο «Δόγμα» του λέγει πως ο Κρόνος είναι μέγας μαγικός παράγοντας και του αποδίδει το σύμβολο του Ουροβόρου όφεως, κειμένου κάτωθεν της τετράδος των στοιχείων. Έτσι απεικονίζεται η μεγάλη αλήθεια της διπλής προσωπικότητας του Κρόνου που αντιπροσωπεύει και την καλή και την κακή αρχή.  Γενικά, όμως θεωρείται σαν φθονερή και μοχθηρή αρχή.

Είναι ο Ιλδαβαώθ των Γνωστικών. Συνηθέστερα θωρείται επίσης, πως είναι ο Χρόνος, η περίσκεψη και η πείρα. Είναι ο Χρόνος που διαλύει τις σωματικές αρχές και δίνει την ελευθερία στο αιχμαλωτισμένο πνεύμα.

Ο Κρόνος ενώνεται με τη Ρέα, της Γαίας, της πρωταρχικής Ύλης και γεννά τους αρχαίους θεούς και το Δία.

Ο Πλάτων στον Κρατύλο, ερμηνεύει τα ονόματα του Κρόνου και της Ρέας και ο Πρόκλος σχολιάζει για αυτό: «Είναι λοιπόν ο (Κρόνος) νους, η υπόσταση της αμόλυντου τάξης και ο ηγεμόνας της διανοητικής όλης διακόσμησης…»

Στο αλχημικό και αστρολογικό σύμβολο του Κρόνου βλέπομε την υλικότητα των τεσσάρων στοιχείων να κείται υπεράνω της πλαστικότητας της Σελήνης. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στο σύμβολο του Δία.

Έτσι βλέπομε ότι:

Ζευς

1. Σταυρός κάτωθεν του μηνίσκου.

2. Μεταβολή μέλλουσα να γίνει.

3. Νεανικότητα, ζέση, έπαρση, πρωτοβουλία.

4. Εξάρτηση από την οριζόντια γραμμή.

5. Μελλοντική μεταβολή στο πεδίο της παθητικότητας ή της ύλης.

6. Αύξηση, φυσική ανάπτυξη.

7. Ενσωμάτωση, ενσάρκωση.

8. Γένεση υλικής ζωής, ζωντανή (εμψυχούσα) αρχή.

ΖΩΗ

Κρόνος

1. Σταυρός άνωθεν του μηνίσκου.

2. Μεταβολή που έχει γίνει.

3. Γήρας, ψυχρότητα, δοκιμασία, επιφυλακτικότητα.

4. Εξάρτηση από την κατακόρυφο γραμμή.

5. Μεταβολή που έχει γίνει στο πεδίο της δράσης ή του πνεύματος.

6. Φθίση, ελάττωση των φυσικών δυνάμεων.

7. Εξαΰλωση,  αποσάρκωση.

8. Επαύξηση της πνευματικής ζωής. Μεταμορφωτική αρχή.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Ζευς Πλανητικά και συμβολικά

Ο Ολύμπιος Θεός Ζευς είναι ο μέγιστος, ο «πατήρ ανδρών τε θεών τε». Είναι ο θεός του αιθέρα, ο κατοικών στους ουρανούς, ο χειριζόμενος τον κεραυνό και διατρέφων δι’ αυτού το Παν.

Ο Ντεσάρμ γράφει πως στην Ακρόπολη στεκόταν ένα άγαλμα της Γαίας σε στάση ικέτιδας που παρακαλούσε το Δία να στείλει βροχή να δροσίσει τα στήθη της.

Μια από τις θείες συζύγους του ήταν η Δημήτηρ, Γη-Μήτηρ. Ο Βιργίλιος στα ποιήματά του εκφράζει έναν αποσυμβολισμό τους ζεύγους, αναφέροντας πως την εαρινή εποχή ο παντοδύναμος θεός του Αιθέρα κατέρχεται με ζωογόνες βροχές στον κόλπο της συζύγου του, της γήινης σφαίρας, η οποία γονιμοποιεί όλα τα σπέρματα τα οποία περικλείει.

Η παράδοση λέγει πως θέλοντας να βρει το μέσον της οικουμένης, διάλεξε δύο ισοταχείς αετούς τους οποίους άφησε να πετάξουν, τον ένα ανατολικά και τον άλλο δυτικά. Αυτοί περιέτρεξαν την γη και συναντήθηκαν στους Δελφούς.  Εκεί αφού έκανε δύο χρυσούς αετούς σε ανάμνηση του γεγονότος, κατέστησε τον τόπο ιερό, όπου και κτίστηκε αργότερα τέμενος του Απόλλωνα. Λέγεται πως τοποθέτησε και το Λίθο που κατάπιε ο Κρόνος αντί του ιδίου.

Οι αλληγορικές ερμηνείες είναι πλείστες σχετικά με το Δία. Ο Πρόκλος λέει πως το όνομα του θεού κρύβει τους δύο χαρακτήρες του. «Είναι, λέει, διττό. Το μεν Δίας δηλώνει την δια αυτού αιτία, που είναι η πατρική αγαθότητα, το δε Ζευς την ζωογονία, τις πρώτες αιτίες που βρίσκονται στο Παν. Το μεν πρώτο είναι της Κρονικής σειράς, το δε δεύτερο της ζωογόνου Ρέας. Και έτσι, ο Κρόνος είναι η τριπλή ουσία, αμέριστη (αδιαίρετη), μέση (ανάμεσα στην αρχή και το τέλος) και μεριστή (διαιρετή), η δε Ρέα είναι η τριπλότητα της ζωής, η νοερή (πνεύμα), ψυχική (ψυχή) και σωματική (ύλη)».

Ακόμα, ο Πρόκλος αποδίδει στον Κρόνο την Τιτανική τάξη, εις τον Ουρανό την συνεκτική και στο Δία τη δημιουργική. Άρα, θεωρεί το Δία αλληγορικά το Δημιουργό.

Άλλοι συγγραφείς στην αρχαιότητα θεωρούν το Δία ως την Πρώτη Ύλη, εκ της οποίας παρήχθησαν τα υπόλοιπα στοιχεία.

O Ορφεύς στους «Ορφικούς Ύμνους» εκφράζεται όμοια:

ΖΕΥΣ   ΠΡΩΤΟΣ   ΕΓΕΝΕΤΟ.   ΖΕΥΣ   ΥΣΤΑΤΟΣ   ΑΡΧΙΚΕΡΑΥΝΟΣ

ΖΕΥΣ   ΚΕΦΑΛΗ,   ΖΕΥΣ   ΜΕΣΑ,   ΔΙΟΣ   Δ’   ΕΚ   ΠΑΝΤΑ   ΤΕΤΥΚΤΑΙ.

Ο Ζευς εκλαμβάνεται αντί του αιθέρα, δηλαδή του Μονοειδούς Πυρός, εκ του οποίου αποτελείται και ο Ήλιος. Έτσι, πολλοί συγγραφείς συγχέουν αυτά τα δύο πρόσωπα. Ωστόσο, ο Όμηρος τον αναγνωρίζει σαν κάτοικο του αιθέρος, αλλά δεν τον αποκαλεί Αιθέρα. Ο Ερμής το Τρις Μέγιστος τον καλεί ζωοδότη και κατοικούντα μεταξύ Ουρανού και Γης.

Ίσως η ουσία του Αιθέρα να ανήκει στον Κρόνο και ο Ζευς να είχε μια θέση λίγο κατώτερη, εκεί που το πυρ εξαρτάται περισσότερο από τον αέρα. Θεωρώ πως είναι η Τετρακτύς, αυτός που ονομάζεται Ζευς Πατήρ.

Στην αποκρυφολογία ο Δίας προέρχεται από τη Σελήνη, μετέχοντας στην πλαστικότητα και υγρότητά της. Έτσι, η Σελήνη ενώνεται με τον σταυρό, το στοιχειακό κόσμο για να δώσει σώμα, μάζα και συνεκτικότητα. Μια σεληνιακή ουσία δεν μπορεί να κυβερνήσει το φυσικό κόσμο, ενώ αυτό γίνεται σε συνεργασία με τον πλανήτη Δία. Η γονιμότητα και η δυναμικότητα αντιστοιχούν προς τις στοιχειακές ιδιότητες του υγρού και θερμού, δηλαδή προς το στοιχείο του Αέρα, που κατέχει ενδιάμεση θέση μεταξύ του θερμού και ξηρού, δηλαδή του Πυρός, και του ψυχρού και υγρού, δηλαδή του Ύδατος. Συνεπώς η ουσία του Δία είναι το ΑΛΑΣ των αλχημιστών.

Στα ερμητικά διδασκόμαστε: ο Ζευς αντιπροσωπεύει τον Αέρα που παρέχει τη ζωή, το ελαφρύ τούτο Πνεύμα δια μέσου του οποίου εμψυχώνονται τα όντα, με μια λέξη παριστά τη Ζωή, σε αντίθεση με τον Κρόνο που εικονίζει τη μεταμόρφωση, δηλαδή το Θάνατο.

Άρης Πλανητικά και συμβολικά

Είναι γιος του Δία και της Ήρας. Είναι ο κατ’ εξοχήν θεός του πολέμου και του πυρός, των αρχών που ανανεώνουν και αναγεννούν το σύμπαν. Τα σημεία στα οποία καταφαίνεται η μεγάλη σημασία του μύθου του Άρη είναι σχετικώς λίγα, αλλ’ όμως αρκετά περιεκτικά.

Από τους έρωτές του με την Αφροδίτη απέκτησε δύο τέκνα, το Δείμο και το Φόβο ή κατ’ άλλους και την Αρμονία η οποία κερνούσε τους Ολύμπιους θεούς μαζί με τον Ερμή και την Ήβη, Νέκταρ. Επίσης, γέννησε τον Κύκνο με την Πελοπία ή Πυρήνη της οποίας το όνομα υπαινίσσεται το Ουράνιο Πυρ.

Ο Άρης από τον ορμητικό του χαρακτήρα ήταν απεχθής σε πολλούς άλλους θεούς, όπως ο Δίας και η Αθηνά.

Το ιερό πτηνό του Άρη είναι ο Αλέκτωρ. Τα κύρια σημεία του πτηνού είναι η ιδιότητά του να αναγγέλλει την ανατολή του ηλίου και την επικράτηση του φωτός επί του σκότους. Θεωρήθηκε μαγικό πτηνό του οποίου η φωνή έχει τη δύναμη να διώχνει τους δαίμονες του σκότους. Συνοδεύει μαζί με τον κύνα τις ψυχές στον Άδη. Στην Ελλάδα θεωρείται σαν πτηνό που διώχνει τους δαίμονες, τη βασκανία κλπ. Ο Πυθαγόρας θεωρούσε το λευκό κόκορα, ιερό του Μηνός  και απαγόρευε τη βρώση του. Στα Ελευσίνια Μυστήρια τον θεωρούσαν ιερό πτηνό της Περσεφόνης. Στον Ασκληπιό θυσίαζαν κόκορα. Υπάρχει άγαλμα κατά τα λεγόμενα του Πλούταρχου, που ο Απόλλων κρατεί στα χέρια του κόκορα, σαν σύμβολο της ηλιακής του ιδιότητας.

Ο Ερμής ο Τρις Μέγιστος παρεμβάλει τον αλέκτορα εξαιτίας της ρώμης και της ενεργητικότητάς του προς το Πυρ, ως σύμβολο της αρχικής Αιτίας του παντός. Ακόμα θεωρείται ως η Πρωταρχική ύλη των Γνωστικών, το κηρύκειο του Ερμή και ο όφις με τη διπλή ουρά. Η σχέση αλέκτωρ-όφις δεικνύει ο ορνιθόμορφος Αβρασάξ, ο όφις του Άρη, ο φιλοσοφικός Δράκος.

Στην ελληνική μυθοπλασία, ο Άρης αντιπροσωπεύει τη φυσική αρχή της συνεχούς μεταμόρφωσης και εξέλιξης δια μέσου του αόρατου πυρός, πράγμα που είναι η ίδια η πηγή ζωής και φωτός. Είναι η δεύτερη ψυχή του Κόσμου, αυτός που πραγματοποιεί τις ηλιακές ιδιότητες δια της δράσης. Είναι η αρχή της κίνησης στο διάστημα και στην ψυχή των ατόμων στη φύση. Συνεπώς είναι η αρχή της διείσδυσης, της διαίρεσης, της διαχώρισης, της διάλυσης, της μεταμόρφωσης και της Δύναμης.

Ερμητικά, το σύμβολό του δηλώνει την εκτοξευτική του ικανότητα. Αυτήν την ικανότητα που διευθύνεται από τις αναλλοίωτες αντιδράσεις του φυσικού νόμου και εμψυχώνει.

 Η Αφροδίτη Πλανητικά και συμβολικά

Όπως έχομε την ελληνική μυθοπλασία δύο Έρωτες, έτσι μπορούμε να διακρίνομε δύο μορφές της Αφροδίτης. Η πρώτη, η πιο αρχαία, είναι η κόρη του Ουρανού και της Ημέρα. Η δεύτερη είναι το αποτέλεσμα της συνένωσης των τεμαχισμένων γεννητικών μορίων του Ουρανού μετά του αφρού της προσωποποιούσης τη θάλασσα Διώνης ή της μητέρας της Τηθύος.

Ένα όστρακο της χρησίμευσε για να στηριχθεί και με τη βοήθεια του Ζέφυρου και των Ανέμων, πλέει πρώτα προς τα Κύθηρα και μετά προς την Κύπρο. Εκεί εξέρχεται στη ξηρά και πλούσια βλάστηση φύεται στα πόδια της. Είναι ή Αναδυομένη Αφροδίτη ή Αφρογένεια. Εκεί την υποδέχονται οι Ώρες και την οδηγούν στα Ολύμπια Ανάκτορα.

Ενώθηκε με θεούς, ημίθεους και θνητούς.

Ο πιο περίφημος των ερώτων της είναι αυτός με τον Άδωνι, του Έλληνα Θαμμούζ. Η παράδοση λέγει πως πατέρας του είναι ο Φοίνικας ή ο Κινύρας ο βασιλέας της Κύπρου και πρώτος ιερέας της Αφροδίτης. Μητέρα του είναι η Σμύρνα ή Μύρρα. Τη Μύρρα καταδίωκε με οργή η Αφροδίτη γιατί δεν την τιμούσε και αυτή ενώθηκε με τον πατέρα της εν αγνοία του. Ο πατέρας της Μύρρα όταν το κατάλαβε την καταδίωξε αλλά οι θεοί τη λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε θάμνο. Μετά από εννέα μήνες το δενδρύλλιο άνοιξε και βγήκε ένα αγόρι εξόχου ομορφιάς. Ήταν ο Άδωνις. Η Αφροδίτη τον παρέλαβε, τον έβαλε σε ένα κάνιστρο και το έδωσε στην Περσεφόνη που και αυτή θαμπωμένη από την ομορφιά του, αρνείται να τον γυρίσει πίσω.

Ο Μεγάλος Κριτής αποφασίζει ο Άδωνις να ζει τέσσερις μήνες κάθε χρόνο στον Όλυμπο και τον υπόλοιπο χρόνο του μεταξύ των δύο θεοτήτων.

Στα έπη των ποιητών είναι η υπέρτατη χάρις, η θριαμβεύουσα γοητεία. Ακόμα και τα σύμβολα ή τα εμβλήματα της Αφροδίτης δείχνουν την παραγωγική γονιμότητα. Στο φυτικό βασίλειο έχει τη μυρτιά, το μήλο, τα ρόδα. Στο ζωικό ο τράγος, ο κριός, ο λαγός. Στο Άργος και στη Θεσσαλία θυσίαζαν για αυτήν, χοίρο. Μεταξύ των πτηνών της ανήκει το στρουθίο και η περιστερά.

Συμβολιζόταν αρχικά με ένα είδος κώνου ή πυραμίδας με περίγυρα αναμμένους πυρσούς.

Για τους Χαλδαίους και Αιγύπτιους, ήταν σύζυγος του Πρωτέα, αυτού που συμβολίζει το Παγκόσμιο Πνεύμα της Φύσης και θεωρείτο μητέρα των Καβείρων Θεών. Σήμερα ακόμα, τόσο ο πλανήτης, όσο και το πλανητικό πνεύμα της καλούνται Χαμπάρ (Μέγας), όνομα που υπενθυμίζει τη λέξη Χαμπίρ ή Καμπίρ ή Κάβειρος.

Μπορούμε να θεωρήσομε την Αφροδίτη σαν μια μορφή του Ουρανίου πυρός, αυτού που φέρεται επάνω στα ύδατα της μεγάλης αβύσσου κατά τη γέννηση των κόσμων. Αργότερα, ενωμένη με το άρρεν θείο πυρ, τον Άρη, θα γεννήσει τον Έρωτα με τον οποίο τελειώνει το έργο της κοσμογονίας.

Το αλχημικό σύμβολό της είναι ένας ηλιακός κύκλος, δηλαδή η ζωογόνος και εμψυχώτρια αρχή, υπερκείμενη της τετράδας των στοιχείων και η οποία κατευθύνει στις μίξεις τους. Είναι ο δημιουργικός ρόλος τον οποίο παίζει ή Αφροδίτη στο φυσικό κόσμο.

Ας δούμε αυτό το ιδεόγραμμα της Αφροδίτης.

Γενική αρχή του αποκρυφισμού είναι ότι κάθε δημιουργία προϋποθέτει την ύπαρξη κέντρου και περιφέρειας, δηλαδή ενός κύκλου, του Ιώδ και Χε, του Για και Χα, του Γιώτα και Έψιλον, του θετικού και αρνητικού πόλου.  Τα δύο αυτά στοιχεία ενώνονται και αποτελούν το ιδεόγραμμα του Ήλιου, το Θείο Λόγο, σαν αποτέλεσμα των δύο ανώτερων αρχών, ο οποίος φέρει τον αριθμό τρία. Το τρία παριστάνεται με το ισοσκελές τρίγωνο. Όμως το τρίγωνο ή ο αριθμός 3 για να εκδηλώσουν τις δημιουργικές ικανότητες, πρέπει να ενωθούν με την τετράδα των στοιχείων, οπότε λαμβάνεται το επταδικό σύμβολο της πυραμίδας, όπως βλέπομε στο σχήμα, δεξιά.

 Η παράσταση αυτή μπορεί να αποδοθεί αντίστοιχα στο σύμβολο της Αφροδίτης, αν αντικαταστήσομε τον Ήλιο με το τρίγωνο και το τετράγωνο με τον ισότιμο σταυρό ή στο σύμβολο του θείου των φιλοσόφων αν γίνει αντικατάσταση μόνο του τετραγώνου. 

Η ομοιότητα μεταξύ σταυρού και τετραγώνου είναι κατάδηλος δεδομένου πως αναλυμένο το τετράγωνο δίνει δύο ελληνικά γράμματα «γάμμα» ή δύο ορθές γωνίες που ενωμένες στην κορυφή δίνουν το σταυρό ή το ελληνικό γράμμα Χ. Είναι αξιοπρόσεκτο πως στο επταδικό σύμβολο της πυραμίδας περικλείεται ο πεντάκτινος αστέρας των Μάγων. Το ίδιο αξιοπρόσεκτη είναι η αναλογία που υφίσταται μεταξύ του ιδεογράμματος της Αφροδίτης και του Αλυσωτού σταυρού των αιγυπτιακών μυστηρίων, που παριστά την γονιμοποιό δύναμη και τη ζωή γενικά.

Στον Ταρώ, η 3η των 22 μεγάλων Κλειδών, εικονίζει την Ουράνια Αφροδίτη, την προσποίηση του Έρωτα, τον Ώρο, την Ανθρωπότητα και τη Φύση. Στο αριστερό χέρι κρατεί σκήπτρο πάνω στο οποίο υπάρχει το σύμβολο της Αφροδίτης δηλώνοντας την παθητική επίδραση την οποία εξασκεί η θεά στη γέννηση των όντων. Περιβάλλεται με τους 12 αστερισμούς του ζωδιακού και στα πόδια της παρίσταται μηνίσκος Σελήνης. Σε άλλο επίπεδο, η Αφροδίτη βρίσκεται στην 17η κάρτα της Μεγάλης Αρκάνας, στον Αστέρα.

Ο Ερμής Πλανητικά και συμβολικά

Ο Ερμής είναι γιος του Δίας και της πρεσβύτερης των Πλειάδων, της Μαίας. Γεννήθηκε στο όρος Κυλλήνη στην Αρκαδία.

Ο Ερμής είναι ο εφευρέτης της λύρας, την οποία κατασκεύασε από κόκαλο χελώνας με επτά χορδές σύμφωνα με τον αριθμό των επτά πλανητών και την ονόμασε «χέλυς». Αλλά και η μονοκάλαμος σύριγγα (αυλός) είναι εφεύρεση του Ερμή.

Όμως εκτός της μουσικής, είναι εφευρέτης των γραμμάτων, της γεωμετρίας, της παλαίστρας. Υποστήριξε το εμπόριο και το κέρδος. Μια από τις σπουδαιότερες εργασίες του Ερμή ήταν του Ψυχοπομπού ή Ψυχαγωγού, δηλαδή έφερνε τις ψυχές και τις παρέδιδε στον Χάρωνα.

Χαρακτηριστική είναι η ράβδος του που σύμφωνα με την παράδοση την κατασκεύασε ο Ήφαιστος, όταν ήταν νήπιο ο Ερμής για να παίζει. Ήταν χρυσή και είχε δύο δράκοντες τυλιγμένους κυκλικά, ο ένας απέναντι στον άλλον. Μεταξύ των κεφαλών τους υπήρχε χρυσή σφαίρα στην οποία κατέληγε η ράβδος. Τα δύο φίδια εκφράζουν θεμελιώδεις αλήθειες. Κατά πρώτο, το νόμο της αντισταθμίσεως και της ισορροπίας των αντιθέτων, καθότι το ένα είναι λευκό και το άλλο μέλαν. Είναι τα δύο αντίθετα ρεύματα του παγκόσμιου μαγνητισμού που εξισορροπούν στη σφαίρα της ράβδου, κατά κάποιο τρόπο συμφιλιωμένα. Είναι το δένδρο της ζωής και τα νευρικά κέντρα του ανθρώπου τα οποία ο μεμυημένος πρέπει να γνωρίζει και να αναπτύξει. Είναι η γενική έννοια της οκτάδος, η αιώνια κίνηση των κύκλων, η ρυθμική αναπνοή του Κόσμου.

Το όνομα του Ερμή έχει ετυμολογική σχέση με τον αριθμό οκτώ.

Σύμφωνα με τον Αθήναιο (δειπνοσοφισταί - ζ) ο ιχθύς που ονομαζόταν Βόαξ (η γόπα) ήταν ιερός του Ερμή. Τα κυριότερα σύμβολά του ήταν το κηρύκειο, ο κριός και ο φαλλός.

Οι Έλληνες καλλιτέχνες παρουσίασαν με διάφορες μορφές τον Ερμή και τον κριό. Άλλοτε να κάθεται κοντά του, άλλοτε να το κρατά στους ώμους κλπ. Μια όμως παράσταση κεντρίζει το ενδιαφέρον όπου ο Καλάμις, σύμφωνα με τις διηγήσεις του Παυσανία, για την πόλη της Τανάγρας έφτιαξε τον Ερμή να φέρει στους ώμους τον κριό σε χαρακτηριστική στάση που εμφανώς παριστάνει το εβραϊκό γράμμα Άλεφ. Ο Κριοφόρος Ερμής είναι ο καλός Ποιμένας που αργότερα βρίσκομε στις κατακόμβες των χριστιανών, σαν σύμβολο του Ιησού. Μεμονωμένα ο κριός σαν σύμβολο είναι η γονιμοποιός αρχή, αυτή που συντηρεί και πολλαπλασιάζει το ποίμνιο. Ο Παυσανίας αποφεύγει ρητώς να δώσει πληροφορίες για το συμβολισμό του Κριού.

Το άλλο σύμβολο, ο όρθιος φαλλός έχει περίπου την ίδια έννοια. Ο Ηρόδοτος στις Ιστορίες αναφέρει: «Σωστά ως έχει τα αιδοία τα αγάλματα του Ερμή, οι Αθηναίοι πρώτοι τα έμαθαν να τα κάνουν από τους Πελασγούς. Οι δε Πελασγοί έλεγαν κάποιον ιερό λόγο για αυτόν, από τους δηλωμένους λόγους για αυτά, στη Σαμοθράκη.»

Ο ιστορικός Ντεσάρμ, λέγει πως «ο Ερμής ταυτίζονταν με τον Κάρδο ή τον Κασμίλο έναν των Καβείρων θεών, στη Σαμοθράκη. Και πως ήταν ο εραστής της Περσεφόνης με την οποία φλεγόταν από πόθο για να ενωθεί.

Ο ιθυφαλλικός (φιλήδονος) Ερμής ερμηνεύεται από τους ιεροφάντες ως το άρρεν στοιχείο, η γονιμοποιός δύναμη, η οποία επιζητεί άπληστα την ένωση με την Περσεφόνη, το θηλυκό στοιχείο, για να συμπληρωθεί το έργο της παραγωγής στη φύση».

Εξετάζοντας το σύμβολο του Ερμή βλέπομε πως είναι πιο περίπλοκο και από αυτό της Αφροδίτης.

Η Έλενα Μπλαβάτσκυ λέγει στην απόκρυφο διδασκαλία σχετικά με το μύθο περί Σατάν πως «ο πόλεμος στον Ουρανό είναι οι τρομερές μάχες στις οποίες ο υποψήφιος για την ανωτέρα μύηση ήταν υποκείμενος στις μεταξύ του εαυτού του και των παθών του, όταν ο εσώτερος άνθρωπος επρόκειτο να εξοντώσει τον έξω, ή να αποτύχει. Στην πρώτη περίπτωση καθίσταται ο «νικητής Δράκων» γιατί είχε κατανικήσει όλους τους πειρασμούς και ο «Υιός του Όφεως», πραγματικός όφις, που έχει απορρίψει την παλιά του επιδερμίδα για να αναγεννηθεί σε νέο σώμα και να γίνει ο Υιός της Σοφίας και της Αθανασίας, στην αιωνιότητα. Ο Σηθ, θεωρούμενος απόγονος του Ισραήλ, δεν είναι παρά η απλή παραμόρφωση του Έλληνα Ερμή, του θεού της Σοφίας, καλουμένου επίσης Θεύθ, Τατ, Σηθ, Σετ, Σατάν. Είναι ο Τυφών, ο Άποφις, ο Δράκων ο φονευθείς από τον Ώρο, διότι ο Τυφών ονομαζόταν επίσης Σετ. Είναι η σκοτεινή πλευρά του Οσίριδος, του αδελφού του».

Ο στωικός Κορνούτος λέγει πως ο Ερμής δεν είναι άλλο παρά ο Λόγος, αυτός που στάλθηκε από τους Θεούς στον ουρανό στη Γη. Ο Ερμής είναι ο μέγας και ανώτατος αποκαλυπτής, η θεία πηγή σε καθετί το ανθρώπινο πνεύμα είχε ανακαλύψει και εμπιστευτεί στη γραφή. Είναι ο Θεός Άνουβις ή Αγαθοδαίμων, όπου ο πρώτος παρίσταται με τη μορφή κυνός και ο δεύτερος με τη μορφή όφεως.


 

Ο Ζωδιακός Κύκλος

Ο Κριός, το χρυσόμαλο δέρας. Ο ζωδιακός καταστερισμός του Κριού έχει σχέση με τη Θεά Αθηνά, τη θεά της Ουράνιας Σοφίας. Η Αθηνά μόνη γνωρίζει τις κλείδες του δώματος στο οποίο ο Κεραυνός (ο Λόγος) είναι σφραγισμένος. Η θεότητα καθοδηγεί τον άνθρωπο στη ζωή και το φως και τον διδάσκει πώς να επανέλθει στο Φως και τη ζωή και πώς να απαλλαγεί από τα δεσμά της ύλης την οποία γενικά εκπροσωπούν οι Δράκοντες και οι Ταύροι. Διότι Αθηνά σημαίνει Θεού νόηση ή θεία νοεί ή διότι είναι ηθών νόηση.

 Ο Ταύρος, αυτός στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Ζευς για να απαγάγει την Ευρώπη. Εκ της παράδοσης το ζώδιο αυτό ηγεμονεύει η Αφροδίτη.

 Οι Δίδυμοι οφείλουν το όνομά τους στον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τα δίδυμα παιδιά του Δία που με μορφή κύκνου τεκνοποίησε τη Λήδα.

Ο Καρκίνος ξεκινά με τη θερινή  τροπή του ηλίου. Ο Καρκίνος δεν είναι άλλος από τον Σκαραβαίο των Αιγυπτίων που παριστά μια μορφή του Ηλίου.

Οι Έλληνες έδωσαν μυθολογική ερμηνεία στο όνομά του και το απέδωσαν στον Καρκίνο που δάγκωσε τον Ηρακλή. Το ζώδιο αυτό αποδίδεται στο Δία.

Ο Λέων αντιπροσωπεύει το λέοντα της Νεμέας το οποίο ο ηλιακός ήρωας Ηρακλής κατανίκησε.

Περαιτέρω έχει αστρολογική αναλογία προς το θεό Απόλλωνα. Ο ηλιακός θεός που εξακοντίζει τις λαμπρές του ακτίνες, ο ουράνιος τοξότης του οποίου τα βέλη κτυπούν μακριά και ποτέ δεν αποτυγχάνουν, θεωρείται ως ισχυρός θεός, αήττητος και φοβερός στους εχθρούς του. Ο Απόλλων ήταν ο οδηγός των Μοιρών που κυριαρχούν στο πεπρωμένο των ανθρώπων και κόπτουν το νήμα της ζωής των.

Για αυτό το λόγο, ο Πλάτων στον Κρατύλο, τον ονομάζει Απολλούων. Εξετάζοντας το όνομά του ο Πλάτων στο ίδιο έργο, λέγει πως περικλείει τις τέσσερις χαρακτηριστικές δυνάμεις του θεού. Για μεν τη μαντική, το αληθές και το απλό, διότι πάντα τα δύο αυτά επίθετα στο ίδιο σημαίνουν και θα ήταν πολύ ορθό, να ονομάζεται όπως οι Θεσσαλείς τον αποκαλούν, Άπλουν. Για την τοξική, μπορεί να κληθεί αει-βάλλων. Για την καθαρτική (θεραπευτική) και ιατρική ικανότητα, απολλούων. Και τέλος για τη μουσική, ομοπολλών, όπου το ομο, περιλαμβάνεται στο αθροιστικό Α του ονόματος Απόλλων. Σημαίνει την κοινή περιπολία στον ουρανό και στην αρμονία των ασμάτων, που είναι η καθ’ αυτό αρμονία και ότι όλα αυτά περιπολεί με κάποια αρμονία.

Μια πολύ καλή ανάλυση του θεού Απόλλων δίνει ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί του Ε εν Δελφοίς».

Η Δήλος και οι Δελφοί είναι τα κυριότερα κέντρα λατρείας του. Το Δελφικό μαντείο ήταν κατ’ αρχάς κοινό της Γαίας και του Ποσειδώνα.

Μεταξύ των πτηνών των αφιερωμένων στον Απόλλων είναι ο Ιέραξ και ο Κύκνος. Από τα ζώα, ο Λύκος.

Στις σύγχρονες εποχές αντιλαμβανόμαστε πως το Άγιο Πνεύμα και ο Απόλλων είναι ταυτόσημα. Οι τέσσερις δυνάμεις του Απόλλωνα, Μουσική-Μαντική-Ιατρική-Τοξική, αντιστοιχούν και είναι ταυτόσημες με τις Δυνάμεις του Αγίου Πνεύματος. Τόσο ο Ιησούς, όσο και οι μαθητές μεταχειρίζονταν στις δυνάμεις αυτές. Ανάκληση του Λαζάρου, βάδιση στην επιφάνεια της θάλασσας δηλώνουν τις θεουργικές δυνάμεις, το θαύμα της συκής, η άρνηση του Πέτρου δηλώνουν τη μαντική, οι θεραπείες δηλώνουν την ιατρική και ο καθαρμός, τα ακάθαρτα πνεύματα δηλώνουν την τοξική ή καθαρτική.

Ο Πρόκλος έχει γράψει έναν ωραιότατο ύμνο προς τον Απόλλωνα.

«Επάκουσόν μου, βασιλεύ του Νοερού Πυρός, ώ χρυσήμινε Τιτάν! Επάκουσόν, ταμία του φωτός, ώ Άναξ, ο κρατών την κλείδα της πηγής της Ζωής. Συ, ο οποίος εις τους κόσμους της Ύλης υψόθεν ποταμούς αρμονίας εκχύνεις! Επάκουσον Συ, ο κατέχων την μεσαίαν υπέρ τον αιθέρα έδραν, και τον καρδιαίον παμφαή του Κόσμου κύκλον, πάντα επλήρωσας της αγρύπνου προνοίας σου. Οι δε πλανήτες, έχοντες εζωσμένους τους αειθαλείς σου Πυρσούς, αιωνίως πέμπουσι, κατά τους ακαμάτους και άνευ λήξεως χορούς των, προς τους επιχθονίους, σταγόνας ζωογόνους και ραντίσματα. Υπό τους παλινοστούντας δίφρους σου, κατά τους θεσμούς και νόμους των Ωρών, η φύσις όλη ζωογονείται και αναθάλλει. Κατέπαυσε δε ο θόρυβος των αντιμαχομένων στοιχείων, Σου φανέντος εκ του αρρήτου πατρός. Ο άκαμπτος χορός των Μουσών, υποχωρεί προ Σου. Όταν Συ θέλης, μεταστρέφουσι προς άλλην κατεύθυνσιν της αναποφεύκτου τύχης το νήμα. Διότι είσαι παντοδύναμος και παντοκράτωρ… Σε υμνούσι ως τον πατέρα τον ξακουστόν του Διονύσου. Εις Σε τα βάθη τα πυκνότατα της ύλης σε επευφημούν ως τον ενθουσιώντα Άττιν, άλλο δι’ αοιδοί ως τον αβρόν Άδωνιν……Αλλά θεών πανάριστε, πυροστεφές, όλβιε δαίμον, εικών του παγγενέτου θεού, ψυχών αναγωγεύ, επάκουσόν μου και κάθηρόν με πάντοτε πάσης αμαρτάδος….άν τότε υπό την αναγωγόν σου καθοδήγησιν, την αποδιώκουσαν τα κακά, εις μεν την ψυχήν μου πρόσφερε φώς αγνόν και πολύολβον, απομακρύνων την αχλύν το σκότος το δηλητηριώδες και ολέθριον. Εις δε το σώμα μου δίδε την ισχύν και αγλαόδωρον υγείαν. Εισάγαγέ με εις την εύκλειαν και πιστός εις την προγονικήν παράδοσιν, ας φροντίζω δια τα δώρα των μουσών. Την δ’ αδιάσειστον ευδαιμονίαν, την πηγάζουσαν από της ερατεινής ευσεβείας, αν θέλης δός μοι, ώ Άναξ. Διότι δύνασαι πάντα να εκτελέσης ευκόλως, εφ’ όσον έχης την παντοκρατορίαν. Εάν δε δυστυχία τις υπό των αστεροδινήτων ατράκτων των μοιρών επέρχηται επ’ εμού, προφύλαξόν με ταύτης δια της μεγάλης σου ριπής.»

Το έκτο ζώδιο είναι η Παρθένος. Έλαβε το όνομά της από την παρθένο Αστραία, θυγατέρα του Δία και της Θέμιδος. Θεά της δικαιοσύνης, όπως άλλωστε και η μητέρα της, κατοικούσε στη Γη.

Ο αποκρυφισμός θεωρεί πως το ζώδιο αναλογεί προς τη Θεά Δήμητρα. Το θείο δράμα της Μάνας και Κόρης είναι γνωστό και αποτελούσε το κύριο θέμα των Ελευσίνιων μυστηρίων.

Το όνομα της Δήμητρος, ερμηνεύθηκε από τους σοφούς με διάφορους τρόπους ετυμολογικά. Άλλοι είπαν ότι προήλθε από το δα (γα)-μάτηρ, η Γη-μήτηρ, άλλοι από το Δηαί-μήτηρ, η μήτηρ των κριθών, ήτοι των καρπών της Γης. Η δεύτερη ερμηνεία δεν αποκτά μεγάλη σημασία παρά μόνο αν εξεταστεί αλληγορικά. Στα Ελευσίνια μυστήρια, ο κόκκος σίτου υπήρξε το σύμβολο τους και ολόκληρο το τελετουργικό βασίζεται σε αυτόν. Όταν σπέρνεται στη γη, χάνεται. Το σώμα όμοια, κατά τα θάνατο εμπιστεύεται στη γη. Όμως ο κόκκος επαναρχίζει τη ζωή. Η επιστροφή στη ζωή συμβολίζεται από τους Έλληνες με τις 4 εποχές. Έτσι, τα φυσικά φαινόμενα της σποράς και καλλιέργειας αποτελούσαν με αλληγορική εξέταση, το θέμα των σπουδών των μυηθέντων.

Η Περσεφόνη, η απεικόνιση της ανθρώπινης ψυχής, είναι η κόρη της Θεάς Δήμητρας που διαμένει στον Όλυμπο. Είναι η Κόρη της Δήμητρος, της Παρθένου Ύλης, και του Θεού Διός, του Πατρός των Θεών και ανθρώπων, του Αιθέρα, του Έρωτα, του κυρίου του Θείου Πυρός. Η Περσεφόνη, σαν κόρη δύο πνευματικών οντοτήτων, είναι η ζώσα πνευματική ύπαρξη, η ανθρώπινη εξέλιξη σε θείους κόσμους και περιβαλλόμενη με τις δυνάμεις του Δία.

Η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή που κατήλθε για να πληρώσει τον νόμο της αλληλεγγύης, των υποχρεώσεων.

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί με ιδιαίτερη προσοχή, είναι πως τα μυστήρια της Ελευσίνας υπήρξαν τα θεμέλια του διαφωτισμού της ανθρώπινης ψυχής, που της υπόδειξαν την οδό προς το φως της σωτηρίας και απολύτρωσης.

Το έβδομο ζώδιο είναι ο Ζυγός. Αρχικά συμβολιζόταν με ένα βωμό, ο οποίος παρίστανε τον Ιερό Βωμό της Ίσιδας. Στο ζωδιακό καταστερισμό του Ζυγού αντιστοιχεί ο Θεός Ήφαιστος του ελληνικού πανθέου. Κατά τον Όμηρο είναι γιος του Δία και της Ήρας, πριν αυτή γίνει επίσημη σύζυγός του. Ο Ησίοδος αναφέρει πως τον συνέλαβε από μόνη της η Ήρα. Στους Αιγυπτίους είναι ο μυστικός θεός του Πυρός, ο περίφημος Φθα. 

Στον Ήφαιστο ανήκει η κατεργασία των μετάλλων. Χαρακτηριστικό σύμβολό του είναι η σφύρα. Αυτή δύναται να αναλυθεί σε μια κατακόρυφη και σε μια οριζόντια γραμμή από την οποία μπορεί να διαμορφωθούν τα σύμβολα του σταυρού, του Ταυ, του γνώμονα, του γάμα κλπ.

Από τα ζώα, ο λέων ήταν αφιερωμένος σε αυτόν.

Η Λήμνος είναι αφιερωμένη επίσης, σε αυτόν. Συχνά αποδίδουν τους Κάβειρους, ως γιους του.

Το ωραιότερο δημιούργημά του είναι η Πανδώρα, η πρώτη γυναίκα που πλάστηκε από θεό.

Με το ζώδιο της Παρθένου λήγει η πρώτη σειρά των ζωδίων, των ανιόντων ή του μακρόκοσμου. Με το ζώδιο του Ζυγού αρχίζει η κατιούσα σειρά, αυτή του μικρόκοσμου. Το ζώδιο θεωρείται η αρχή μιας νέας περιόδου και βρίσκεται μεταξύ των δύο σειρών.

Ο Ζυγός είναι το τρίτο των γωνιωδών σημείων. Τα δύο πρώτα είναι ο Κριός και ο Καρκίνος που αντιστοιχούν προς την Παλλάδα και το Δία. Τα γωνιώδη αυτά σημεία αντιστοιχούν προς τις πυρώδεις αρχές ή τους θεούς του πυρός. Η Παλλάς παριστά το ανώτερο πυρ της νόησης, το πυρ της μεγαλοφυΐας και έμπνευσης. Ο Ζευς παριστά το συντηρητικό και το χορηγούμενο πυρ την τάξη των όντων, το πυρ της ζωτικότητας. Η γέννηση δεν θα πραγματοποιούταν αν δεν μεσολαβούσε ο Ήφαιστος, ο θεός του στοιχειώδους και αέριου πυρός.

Ας αναλογιστούμε πως η Παλλάς ή ο Κριός είναι το σημείο της εκκίνησης του πύρινου τρίγωνου, της πυρώδους αρχής της διάνοιας, στην οποία έχει ως έδρα τις πυρώδεις και ηλεκτρικές αρχές του ο άνθρωπος. Ο Ζευς ή ο Καρκίνος, η εκκίνηση του υδάτινου τριγώνου, είναι η αρχή της ζωτικότητας στην οποία έχει ως έδρα τις υγρές αρχές του ο άνθρωπος. Ο Ήφαιστος ή ο Ζυγός είναι στο σημείο εκκίνησης του αέρινου τριγώνου, η αρχή του στοιχειώδους πυρός που έρχεται σε μας μέσα από τον αέρα και της αναπνοής.

Το όγδοο ζώδιο είναι ο Σκορπιός. Ο οίκος του όφεως. Είναι ο σκορπιός που δάγκωσε θανατηφόρα τον γίγαντα Ωρίωνα στα όρη της Χίου. Το ζώδιο τούτο είναι το τελευταίο της τετράδας, μαζί με το Λέοντα, Παρθένο και Ζυγό, που εικονίζει το Δημιουργικό Λόγο. Με το ζώδιο αυτό, τελειώνει η καθοδική πορεία του Ψυχικού Είναι και αρχίζει στο επόμενο ζώδιο η αποθέωση.

Αναλογικά, στο ζώδιο του Σκορπιού αντιστοιχεί ο θεός Άρης.

Το ένατο ζώδιο είναι ο Τοξότης. Αντιπροσωπεύει την τοξευτική τέχνη του Κενταύρου Χείρωνα, γιου του Κρόνου και της Φιλλύρας, επιτήδειος στη θεραπευτική και τη γνώση της θεραπευτικής των φυτών και αγαθός δαίμων του Πηλίου που δίδαξε τον Αχιλλέα.

Αστρολογικά, το ζώδιο αποδίδεται στη Θεά Αρτέμιδα.

Το θρακικό όνομα της Αρτέμιδος είναι Βένδις. Το κύριο λατρευτικό κέντρο της βρίσκεται στην Έφεσο της Μ. Ασίας. Εκεί, παραστήθηκε να περιζώνεται με διάφορα ζώα κα φυτά. Ελάφια, λέοντες, ταύροι, πτηνά, άνθρωποι. Δηλαδή αναγνωρίζομε εδώ, τα τέσσερα πρόσωπα της Σφίγγας, της αποκάλυψης κλπ. Στην Αρκαδία σύμβολό της είναι η Άρκτος για αυτό και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας καλείται Ταυροπόλος. Άλλωστε, το ζώο ήταν αφιερωμένο σε αυτήν.

Το δέκατο ζώδιο είναι ο Αιγόκερως. Ονομάστηκε έτσι προς τιμή και ανάμνηση της αίγας Αμαλθείας.

Αστρολογικά του αντιστοιχεί η θεά Εστία, η πρωτότοκος κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Η Εστία είναι το γήινο και κεντρώο πυρ που ενεργεί στην εστία καθενός. Ο Πλάτων την αποκαλεί Ψυχή του κόσμου, ο Πλωτίνος την αποκαλεί Πνεύμα ή Διάνοια γης Γης και ο Ευριπίδης την καλεί «Γην μητέρα, ημένην εν αιθέρι».

Ο θρόνος της Εστίας είναι η Κεντρική Έδρα του κόσμου και η έδρα αυτή είναι ακίνητη. Είναι το Πυρ το τοποθετημένο στο κέντρο του Κόσμου, όπου παραμένει σταθερό και ακίνητο.

Το ενδέκατο ζώδιο είναι ο Υδροχόος.  Με το όνομα αυτό υπονοείται ο ποιμένας Γανυμήδης. 

Το ζώδιο αποδίδεται στη θεά Ήρα. Ο Ταώς είναι το ιερό πτηνό της θεάς. Επίσης ο κόκκυξ (κούκος). Επίσης το δίκταμο, η παπαρούνα, η  ροδιά είναι μερικά από το φυτικό βασίλειο, που της ανήκουν.

Το δωδέκατο ζώδιο είναι οι Ιχθείς. Θυμίζει τον Δελφίνα.

Στις Αιγυπτιακές θεότητες, η Χαθώρ θεωρείται η κυρία του ζωδίου. Αστρολογικά αποδίδεται το ζώδιο στον Ποσειδώνα και τον Κρόνο. 

 

nooriya blogger facebook pinterest