XVIII. Ήλιος (18, 19 )

Πρώτος στις Κούπες
Θεότητες: Απόλλων. Ήλιος, Σολ, Σαμάς.
Ελληνικό Γράμμα: Ρ, Ρο: Ρυτήρ = τοξοβόλος. Ραψωδός : εκφωνητής ποιημάτων
Περιγραφή
Δύο γυμνά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, δίδυμα αδέρφια, λίγο πριν την εφηβεία τους, τραγουδούν και χορεύουν στο γρασίδι, ακουμπώντας το ένα το μπράτσο του άλλου, σε ένα δαχτυλίδι από κόκκινα μανιτάρια. Βρίσκονται μέσα σε έναν περιτοιχισμένο κήπο και από πάνω τους διακρίνεται ο δίσκος του ήλιου να ανατέλλει. Το ξανθό αγόρι είναι στην αριστερή μεριά της κάρτας. Το αριστερό του πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το δεξί του εφάπτεται εξωτερικά στην περιφέρεια. Το αριστερό του χέρι ακουμπάει την αδερφή του χαμηλά, στη θέση της μήτρας. Η δεξιά του παλάμη είναι ανοιχτή προς τον ουρανό. Το μελαχρινό κορίτσι βρίσκεται στη δεξιά μεριά της κάρτας. Το δεξί της πόδι ακουμπάει στο κέντρο του κύκλου και το αριστερό της εφάπτεται εξωτερικά της περιφέρειά του, μέσα σε ένα ρηχό ρυάκι, που ρέει μέσα στο κήπο, δημιουργώντας εφαπτομένη στον κύκλο. Το δεξί χέρι του κοριτσιού αγγίζει τον αριστερό ώμο του αγοριού. Η αριστερή της παλάμη είναι ανοιχτή προς τη γη. Και τα δύο παιδιά φοράνε καπέλα σε σχήμα θόλου, στο χώμα που έχει το τσόφλι του αυγού. Ο κυκλικός τοίχος πίσω από τα παιδιά έχει πέντε σειρές από πέτρες. Σε κάθε σειρά είναι ορατές δώδεκα. Κατά μήκους του τοίχου, αναπτύσσονται αρκετά εξωτικά φυτά με καρνεόλια για καρπούς και φύλλα από λαζούριο. Ανάμεσα τους, ανοίγουν προς τον ήλιο τέσσερα κρυστάλλινα ρόδα. Ένα πέμπτο μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά. Ο ηλιακός δίσκος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακτινωτός εσωτερικός δίσκος που περιέχεται σε έναν άλλο εξωτερικό. Ο εσωτερικός είναι χρυσοκίτρινος, ενώ ο άλλος έχει ανοιχτό κίτρινο χρώμα. Τέσσερις χρυσές, μυτερές ακτίνες, σε σχήμα τριγώνου, κατευθύνονται κάθετα, και οριζόντια και εκτείνονται από τον εσωτερικό στο εξωτερικό δίσκο. Στις διαγώνιους ανάμεσα σε κάθε ζεύγος τριγωνικών ακτινών, υπάρχει μια τριάδα από ακτίνες σε σχήμα S, κυματιστές, που εκτείνονται με την σειρά τους, από μέσα προς τα έξω. Οι άκρες των παρακείμενων μυτερών ακτινών συναντιόνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου, όπου μαζί τους ενώνεται και η κυματιστή ακτίνα. Υπάρχει μια τελεία στο κέντρο του δίσκου, που περιστοιχίζεται από τρεις άλλους μικρούς κύκλους. Μαζί, η τελεία και οι τρεις κύκλοι σχηματίζουν αριστερά και επτά στα δεξιά. Οι σταγονίτσες σε κάθε ομάδα έχουν ιώδες, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα, ξεκινώντας από την κορυφή και πηγαίνοντας προς τα κάτω.
Παρουσίαση
Έχουμε φτάσει στον Κήπο του Ήλιου και βρήκαμε το δρόμο μας μέσα στο εσωτερικό του. Εδώ, περιφραγμένο και προστατευμένο Άδυτο του τρομακτικές, αλλά τόσο απαραίτητες για την πρόοδο μας, σκιές που ρίχνει η σελήνη. Ο ανατέλλων ήλιος αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα που ξαναγεννιέται, άρα την αυγή ενός νέου κόσμου, αφού ο ήλιος είναι η πηγή όλης της ζωής και της ενέργειας στον κόσμο. Τα Παιδιά του Ήλιου αντιπροσωπεύουν αντίθετα μέσα από την ιερή τους ένωση. Είναι ο Λόγος και ο Έρωτας αναγεννημένοι που χορεύουν σε μια δυνατή συνέργια, ενώνοντας σώμα και ψυχή, σάρκα και πνεύμα. Αν και ο  Κήπος και του Ήλιου φαίνεται να είναι ένα φιλικό μέρος, αλλά δεν παύει να είναι και μία δοκιμασία. Όπως ο Ήλιος μπορεί να μας κάψει και να μας ξεράνει, αλλά ταυτόχρονα και να μας ανακουφίσει, έτσι και η υπερβολική συνειδητότητα, μπορεί να αποξηράνει τα πάντα και να τα απονεκρώσει. Ο Κήπος είναι ένα γοητευτικό και απολαυστικό, αλλά και απόλυτα επικίνδυνο μέρος για τα παιδιά. Κι αυτό γιατί ο Απόλλωνας, που είναι ο κύριος της συνειδητότητας, θέλει να κυριαρχεί παντού η τάξη και μπορεί να τιμωρήσει εκείνους που, με αφέλεια, θα κόψουν θα κόψουν τα λουλούδια ή θα φάνε τους καρπούς του κήπου του.  
Σημειώσεις
Στον XVI.Αστέρα βρεθήκαμε στην όχθη της ασυνείδητης θάλασσας, που αναζωογονεί την αμείλικτη ροή της με συνειδητές ασκήσεις. Βουτήξαμε μέσα στα σκοτεινά νερά για να εξαγνιστούμε από το άλας της σοφίας. Με τη βοήθεια των Θεών, αναδυθήκαμε στην ακτή της XVII.Σελήνης, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με το άγονο και αποκρουστικό τοπίο. Ωστόσο, διαλέξαμε τη μέση οδό και περάσαμε με επιτυχία ανάμεσα από τους διπλούς φύλακες στον Κήπο του XVIII.Ήλιου. Σε αυτό το σημείο έχομε κάθε δυνατότητα να χορέψομε το χορό της νεότητας. Ο Ήλιος, που τη λάμψη του δίνει και το χρώμα του στον ορίζοντα της XVII.Σελήνης, έχει ανεβεί στον ουρανό, για να δώσει τη λάμψη του στα παιδιά που χαιρετούν την αυγή, αφού αναδύθηκαν από την Ωκεάνια μήτρα.
Η μετάβαση από την XVII.Σελήνη στον XVIII. Ήλιο αντιπροσωπεύει την αλχημική Μεγάλη Εργασία. Η θάλασσα της XVII.Σελήνης διαποτίζεται μέχρι κορεσμού με το αλχημικό Άλας, του οποίου η ικανότητα διάβρωσης αντιπροσωπεύει την Αμαύρωση, που ανάγει την ψυχή σε Πρωταρχική Ύλη. Κατά τη διάρκεια του Μαύρου Ήλιου αναδυόμαστε από τα πικρά νερά στο σεληνόφως, που είναι ο αλχημικός Υδράργυρος. Η Χαραυγή, που απεικονίστηκε στην XVII.Σελήνη, αντιπροσωπεύει τη Λεύκανση, που εξαγνίζει την Πρωταρχική Ύλη. Ο Ήλιος αντιπροσωπεύει το αλχημικό Θείον, τη λίμπιντο, την ψυχική ζωτική δύναμη, που είναι παραγωγική και μετασχηματιστική. Όταν ο Ήλιος ανατέλλει, ξεκινά το Μέγα Έργο, μια αλχημική διαδικασία που καθοδηγεί ο ίδιος, μέσα από τον ζωδιακό κύκλο για να ολοκληρώσει όλο τον κύκλο, όπως ο ουροβόρος όφις. Ο Ήλιος είναι η Φιλοσοφική Λίθος, η Πεμπτουσία, που ενώνει όλα τα στοιχεία. Τόσο ο Σκοτεινός, όσο και ο Φωτεινός Ήλιος είναι και οι δύο απαραίτητοι για το μετασχηματισμό. Είναι δύο αδέλφια, που εναλλάξ, το ένα είναι ζωντανό και το άλλο νεκρό, όπως οι Διόσκουροι.
Ο γιος της Λητούς είναι ο Απόλλων με το σκοτεινό μανδύα και η Λητώ είναι μια θεά της νύχτας. Έτσι είναι ο φυσικός διάδοχος του Αστέρα και της Σελήνης. Στη Βαβυλώνα, ο θεός Σαμάς είναι ο γιος του σεληνιακού θεού Σιν. Η Σελήνη είναι η κοντινότερη ουράνια σφαίρα στη Γη, δηλαδή ο σεληνιακός κόσμος είναι ο πιο κοντινός στον επίγειο. Η σφαίρα του Ήλιου, ωστόσο είναι στο κέντρο του δρόμου ανάμεσα στη Γη και στο Εμπύριο, τη σφαίρα του πυρός, που είναι η εξώτατη. Κάτω από την ηλιακή σφαίρα είναι εκείνη της Σελήνης, του Ερμή και της Αφροδίτης. Πάνω από αυτήν είναι οι σφαίρες του Άρη, του Δία και του Κρόνου. Έτσι, ο Ήλιος είναι η γέφυρα ανάμεσα στον επίγειο και το ουράνιο, ανάμεσα στο\ κοσμικό και το πνευματικό.
Στην κάρτα του Ήλιου, μπαίνομε στον Κήπο του Απόλλωνα, που είναι ο υπέρτατος θεός της συνείδησης. Όπως ακριβώς ο ήλιος, έτσι και ο Απόλλων καίει με τη φωτιά που διαφωτίζει τα πάντα. Ο Εκήβολος Απόλλων που βάλλει τις ακτίνες του ήλιου, διασκορπίζει το σκότος και το φόβο όλων των Εκηβόλων και σχετίζονται με τη Σελήνη: Τη δίδυμη αδελφή του Αρτέμιδα και την Εκάτη. Εδώ, η διαφωτιστική δύναμη του Απόλλωνα έχει νικήσει θριαμβευτικά στις δοκιμασίες που μπήκαν στην XVII.Σελήνη.
Και οι δύο, η XVIII.Σελήνη και ο XVIII.Ήλιος αντιπροσωπεύουν την υπερβατική ψυχή, δηλαδή, την υπερ-προσωπική ψυχή. Στη XVII.Σελήνη αντιμετωπίσαμε το συλλογικό ασυνείδητο και στον XVIII.Ήλιο προσεγγίσαμε την υπερβατική συνείδηση, την παρόρμηση προς τη συνείδηση αυτήν που ενοποιεί το σύνολο της ζωής. Η Σελήνη και ο Ήλιος είναι συμπληρωματικοί, ύλη και μορφή. Χωρίς τον Ήλιο, η Σελήνη είναι άμορφη και χαοτική, χωρίς τη Σελήνη, ο Ήλιος είναι χωρίς ουσία και αποχωρισμένος από το σώμα. Έτσι, κάθε υπερβατική ψυχή, συνειδητή και ασυνείδητη, είναι ημιτελής χωρίς το άλλο μιστό της και η ένωσή τους είναι αναγκαία.
Ο Ήλιος θριαμβεύει επί της Σελήνης, η δύναμη της υπερβατικής συνείδησης που θα δαμάσει τα κτήνη της Αβύσσου, τις ισχυρές και άγριες δυνάμεις του συλλογικού ασυνείδητου. Έτσι, ο Απόλλων κατανίκησε τον Πύθωνα και κέρδισε τον έλεγχο των πανίσχυρων, χθόνιων δυνάμεών του. Φρόντισε όμως να μην τις καταστρέψει, έτσι, η Πυθία συνέχισε να εκπληρώνει το σκοπό της. Τα τυφλά ένστικτα και οι πρωτόγονοι φόβοι δεν σταματούν να υπάρχουν. Απλά διοχετεύονται σε πιο παραγωγικούς σκοπούς.
Μέσα στις ιδιότητες του Απόλλωνα είναι και η προστασία της προφητείας, της γνώσης και της μουσικής. Έτσι, η συνείδησή του είναι διαυγής («πεδίο με φως»). Συνδυάζει τη διανοητική προσπάθεια με την ενόραση του μέλλοντος. Στη μουσική ειδικά, ακούμε τη φωνή της υπερπροσωπικής τους συνείδησης. Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους σε μια εκστατική κοινωνία, από την οποία μπορούν να ανέλθουν στο Εμπύριο, το βασίλειο του καθαρού πυρός και του φωτός. Η μουσική είναι το αιθέριο έλαιο των τεχνών. Η ουσία της παραγωγής του ήχου είναι η ενίσχυση των έμφυτων, δομικών αρμονιών, σε ένα φαινόμενο χαοτικό στη ουσία του. Έτσι, ο αυλός παράγει έναν αγνό τόνο από μια βίαιη πνοή αέρα και σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η χορδή μιας λύρας μετασχηματίζει τη βία μιας σύγκρουσης σε έναν τόνο ευγενή. Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά τραγουδούν και χορεύουν στην κάρτα του Ήλιου.
Από τη στιγμή που ο Ήλιος φέρνει τη λάμψη του σε κάθε γωνιά της γης, είναι ένας θεός της αλήθειας και της γνώσης, όπως ακριβώς ο Απόλλων και ο Σαμάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Ήλιος που ονομαζόταν «Πανδερκής» (από το «παν» και «δέρκομαι» που σημαίνει αυτός που βλέπει τα πάντα), ήταν ο μόνος θεός που είδε την αρπαγή της Περσεφόνης κι έτσι ενημέρωσε τη Δήμητρα, όταν η Εκάτη την έφερε σε αυτόν. Έτσι, οι άνθρωποι όταν ήθελαν να ορκιστούν, επικαλούνταν τον Απόλλωνα και τον Ήλιο σαν μάρτυρες.
Η αυγή φέρνει το ευπρόσδεκτο φως του Ήλιου, βεβαιώνοντας και πάλι την εμπιστοσύνη μας στην κοσμική τάξη. Υπάρχουν όμως δύο όψεις στη φωτεινή ηλιακή συνείδηση, μια και ο Ήλιος μπορεί να ζεστάνει αλλά και να κάψει. Ο λιτός, λαμπερός, λογικός Απόλλων ήταν συχνά αποτυχημένος στον  έρωτα, αφού ακόμα και οι ημίθεες νύμφες τον έβρισκαν πολύ δυνατό και ορμητικό.
Ο Ήλιος είναι πηγή όλων των δυνάμεων της φύσης, δημιουργεί την ημέρα, αλλά επίσης δίνει φως και τη νύχτα, από τη στιγμή που η Σελήνη αντανακλά το φως του. Είναι στην πραγματικότητα η διάνοια του κόσμου και το σύμπαν και όλα τα πράγματα είναι απόρροιες των ήλιων. Όλες οι δυνάμεις της φύσης ρέον από την υπερβατική ηλιακή συνείδηση.
Η καθοδική ηλιακή επιρροή έρχεται με μορφή σταγονιδίων ηλιακού μάννα. Όσο ο Ήλιος ανεβαίνει ψηλά, η δροσιά γίνεται αέρας, γίνεται πνεύμα.
Υπάρχουν επτά σταγονίτσες σε κάθε πλευρά, αρσενικό /θηλυκό ή συνειδητό /ασυνείδητο, που αντιπροσωπεύουν τους πλανήτες και τα Τσάκρας, τα συστατικά της ψυχής. Οι μυτερές ακτίνες του αντιπροσωπεύουν το φως του ήλιου και οι κόκκινες κυματιστές ακτίνες τη ζέστη του. Οι μυτερές ακτίνες δηλώνουν πως η ενέργεια του φωτός μεταδίδεται σε ευθεία μορφή μέσα από ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και ταξιδεύει στο κενό. Οι κυματιστές δείχνουν την ενέργεια της θερμότητας που αντιστοιχεί στην ύλη σε μορφή δονήσεων. Οι ακτίνες με τις τέσσερις μύτες συμβολίζουν και τις ποιότητες, θερμό, ξηρό, ψυχρό και υγρό. Με δεξιόστροφη φορά και τις τέσσερις ομάδες των κυματιστών ακτινών περιέχουν τις ενδιάμεσες ποιότητες, όπως φωτιά από θερμό και ψυχρό, κλπ. Υπάρχουν δώδεκα ξεχωριστές κυματιστές ακτίνες, που αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια ή αστερισμούς. Είναι σε τέσσερις ομάδες, που αντιπροσωπεύουν τον αριθμό του Κοσμικού Νόμου, αλλά διαιρούνται σε δώδεκα ανεξάρτητες ακτίνες, στον αριθμό του Ουράνιου Νόμου. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν τα Θεϊκά τέκνα του Ήλιου ενώνονται στην κάρτα του Κόσμου.
Οι άκριες των μυτερών ακτινών συναντιούνται στην περιφέρεια του εσωτερικού δίσκου (εκεί που οι κυματιστές ακτίνες ενώνονται μαζί τους), έτσι ώστε να τον περιστοιχίζουν απόλυτα. Αυτό αντιπροσωπεύει την πολλαπλότητα των κοσμικών εκδηλώσεων και των υλοποιήσεων (εξωτερικός δίσκος), που προβάλλονται ξανά πίσω στην ενότητα, στο Κέντρο (τον εσωτερικό δίσκο).
Η κεντρική συνένωση, όπου η αρσενική διείσδυση (μυτερές ακτίνες), ανακατεύεται με τη θηλυκή αγκαλιά (κυματιστές ακτίνες). Αυτή η συγκέντρωση της ηλιακής ενέργειας προς τα μέσα, είναι η κύρια πηγή της δημιουργικότητας, που εκδηλώνεται σαν έρωτας, δύναμη και γονιμότητα όλων των ειδών. Οι αιχμηρές και κυματιστές ακτίνες, αντιπροσωπεύουν το αλχημικό Θείον και τον Υδράργυρο, το θεμελιώδες Πυρ και το θεμελιώδες Ύδωρ, τις αρχές του σταθερού και του ευμετάβλητου. Η ένωσή τους είναι ο σκοπός του αλχημικού έργου, το Πύρινο Ύδωρ και το Υγρό Πυρ, που σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό. Το πνεύμα, η ψυχή, ή όποιο άλλο όνομα έχει η Ανάσα της Ζωής, συντίθεται από Θερμότητα και Υγρασία (Αέρας = Θερμό + Υγρό).
Ο ηλιακός δίσκος έχει οκτώ σύνολα ακτινών (τέσσερα μυτερά και τέσσερα κυματιστά), που αντιπροσωπεύουν τη Θέση του θριάμβου, που είναι η Οκτάδα στην Ενδεκάδα. Το κέντρο και οι ακτίνες μαζί είναι, 1+8=9, που αντιστοιχεί στον αριθμό της κάρτας 18, που ανάγεται σε 9. Η Πυθαγόρεια ερμηνεία του 9, της Εννεάδος, είναι η ολοκλήρωση, το κατώφλι μιας νέας αρχής (10, η Δεκάδα), που αντιπροσωπεύεται από τον κήπο στον XVIII .Ήλιο.
Οι τρεις μικροί κύκλοι στο κέντρο του δίσκου, αντιπροσωπεύουν τους τρεις τροχούς του ηλιακού άρματος, που συμβολίζουν με τη σειρά τους τις τρεις φάσεις του Ήλιου. Μαζί με την κεντρική τελεία, υπονοούν το πρόσωπο του θεού Ήλιου.
Ο Περίφρακτος Κήπος είναι ένας ιερός τόπος. Είναι η μήτρα της παρθένας μητέρας-θεάς, η «μήτρα του σκότους» ανάμεσα στις επιτυχημένες επανενσαρκώσεις. Στη XVII.Σελήνη συναντούμε την κύηση μέσα στην αμνιακή θάλασσα, που τη φροντίζει η Μητέρα Νύχτα. Στον XVIII .Ήλιο, η Θεά της Αυγής, η Ηώ γεννά τα παιδιά του Ήλιου. Αυτά τα παιδιά είναι τα Ακτινοβόλα Δίδυμα, τα Δύο Άστρα του Ουρανού (Ήλιος και Σελήνη), ο Απόλλων και η Άρτεμις, που γεννήθηκαν από την Λητώ, τη μόνη προ-Ελληνίδα θεά ή Τιτανίς, που λάτρευαν οι Έλληνες. Είναι κόρη της Φοίβης ( της Λαμπερής), που είναι ένα ακόμα όνομα της Σελήνης, και του Κοίου, που ονομαζόταν και Πόλος, επειδή είναι ο Κοσμικός Άξονας. Είναι η αδελφή της Αστερίας, της Θεάς των Αστεριών (XVIII.Αστήρ). Ονομάζεται «Λητώ του Σκούρου Χιτώνα», επειδή η ενδυμασία της είναι τόσο σκοτεινή όσο και η νύχτα, αφού είναι η θεά του πρωταρχικού σκοταδιού. Η απόφαση της Ήρας όριζε ότι μπορεί να γεννήσει μόνο εκεί που ο Ήλιος δεν λάμπει ποτέ ή κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος (ή λυκαυγούς ), δηλαδή ακριβώς λίγο πριν την αυγή, εκεί που μόνο οι λύκοι βλέπουν ξεκάθαρα, μια αναφορά στη ζωική διαίσθηση, που είδαμε και στην κάρτα XVII.Σελήνη. Στην πραγματικότητα, γέννησε στην Λυκία, τη «Χώρα των Λύκων», που βλέπουμε στη XVIII.Σελήνη και οι λύκοι συνόδευσαν την Λητώ και τα δίδυμά της. Ο Απόλλων ονομάζεται και Λύκειος, που σημαίνει «σαν Λύκος» ή «από τον Λύκειο», αλλά σημαίνει και «Θεός του Φωτός», από την σπάνια ελληνική λέξη λύκη (λύκη σημαίνει φως και λυκάβας είναι ο δρόμος του φωτός από το λύκη + βαίνω, όπως και οι λυκαβαντίδες ώρες είναι οι εποχές που αποτελούν το έτος).
Τα Φωτεινά Δίδυμα, ο Απόλλων και η Άρτεμις, πανηγύρισαν τον Ιερό Γάμο με το να κάνουν έρωτα στη μήτρα της Λητούς, που είναι ο Περιφραγμένος Κήπος. Έτσι έκαναν και τα Θεία δίδυμα, ο Όσιρις και η Ίσις, που ζευγάρωσαν στη μήτρα. Η Ίσις, όπως και η Άρτεμις, είναι Θεά της μαγείας και της σελήνης. Γονείς τους ήταν οι δίδυμοι θεοί Γκεμπ και Νουτ, η Γη και ο Έναστρος Νυχτερινός Ουρανός, τους οποίους ο Πλούταρχος τους ταυτίζει με τον Κρόνο και την Ρέα (ΧΙ.Χρόνος και ΧVΙ.Αστήρ, ο Κύριος και η Κυρία της Νομοτέλειας, που κυβερνούν τη δεύτερη Ενδεκάδα). Από αυτή την ένωση γεννήθηκε ο Ώρος, ο αναγεννημένος ήλιος. Ο Ώρος των Δύο Οφθαλμών (Ήλιος και Σελήνη), ενώνει τα αντίθετα σε μια ύπαρξη.
Ο Όσιρις, όπως ο Απόλλων, αναγνωρίζεται ως Θεός των λύκων και όπως ο Κρόνος, ήταν ο Κύριος της Δύσης και αντιβασιλέας των νεκρών. Κυβερνούσε τα Ηλύσια Πεδία (V.Αρχιερεύς και XI.Χρόνος), που είναι ένας άλλος Περιφραγμένος Κήπος. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα της αναγεννημένης Φύσης.
Λέγεται ότι ο Απόλλων και η Άρτεμις ζευγάρωσαν ξανά στον ιερό βωμό, στην Δήλο. Εκεί οι Κάβειροι γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, την αναγέννηση του Ήλιου και μετέφεραν στο σπίτι τους την ιερή φλόγα, που είναι τόσο ηλιακή, όσο και σεληνιακή, από τον βωμό. Οι Κάβειροι «είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον να κρατούν σε εφεδρεία τις άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπινου πνεύματος». Με αυτόν τον τρόπο, ο ξαναγεννημένος ήλιος, ενσαρκώνεται ως Ηρακλής, γεννημένος από τον Δία και δίδυμος του Ιφικλή, που γεννήθηκε από έναν θνητό, όπως και σι Διόσκουροι. Θυμηθείτε ότι σι Κάβειροι, που οδηγούν τον υπερβατικό κόσμο σε υλική εκδήλωση, αποτελούνται από τέσσερα ζεύγη αρσενικού-θηλυκού. Τα αρσενικά είναι οι «αστρικοί σπόροι», και τα θηλυκά είναι οι «σπόροι των στοιχείων», που το σμίξιμο και η αποσύνδεσή τους προκαλούν την κοσμική ροή του σύμπαντος.
Οι Κάβειροι λάτρευαν τα Θεία Δίδυμα στον αστερισμό των Διδύμων, που ήταν και εναλλακτικό όνομα γι’ αυτή την κάρτα σε παλαιότερες σειρές Ταρώ, μια και οι Έλληνες, όπως αργότερα και οι Ρωμαίοι, συνέδεαν αυτό τον αστερισμό με τον Ήλιο και τον Απόλλωνα.
Οι Δίδυμοι είναι φυσικά οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης και είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους Κάβειρους, που συχνά συγχέονται μαζί τους. Οι Διόσκουροι αποτελούν το ένα μισό από μια πολύ σημαντική τετράδα, που περιέχει ακόμα την Ελένη και την Κλυταιμνήστρα. Είναι ήδη γνωστή η ιστορία του Δία που ήλθε σαν κύκνος στη Λήδα και έκαναν παθιασμένο έρωτα. Είναι η αρχέγονη Γυναίκα, μια Λάδα που σημαίνει «γυναίκα» στη χώρα των λύκων, τη Λυκία, αλλά και λίθος, απ’ όπου κατάγεται και η Λητώ, που επίσης το όνομά της φέρεται να προέρχεται από το Λάς. Αργότερα την ίδια νύχτα, πλάγιασε με τον άνδρα της, τον Τυνδάρεω, με συνέπεια να συλληφθούν τέσσερα παιδιά, ως διπλά δίδυμα. Αν και ο Κάστορας με τον Πολυδεύκη λέγονταν Διόσκουροι, δηλαδή, Διόσκουροι = Διός Κούροι = Γιοι, ήτοι γιοι του Δία, στην ουσία είναι ο Πολυδεύκης και η Ελένη που γεννήθηκαν από τον Δία, ενώ τα άλλα δύο παιδιά ήταν από τον Τυνδάρεω. Έτσι, έχουμε τους αρσενικούς Δίδυμους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη απέναντι στις θηλυκές Δίδυμες, την Κλυταιμνήστρα και την Ελένη. Αντίστροφα, έχουμε δύο ζεύγη αρσενικού-θηλυκού αδελφικών διδύμων: Τον Πολυδεύκη με την Ελένη, που γεννήθηκαν από το Δία και είναι αθάνατοι - και τον Κάστορα με την Κλυταιμνήστρα, που γεννήθηκαν από τον Τυνδάρεω και είναι θνητοί. Τελικά, η Λήδα γέννησε ένα αυγό ή δίδυμα αυγά, απ’ όπου γεννήθηκαν τα τέσσερα αδέλφια. Το κενό κέλυφος, απ’ όπου βγήκαν τα παιδιά διασωζόταν στην Σπάρτη, μέχρι την εποχή του Παυσανία. Στην εικόνα μας, τα Θεϊκά Δίδυμα φορούν τα δύο μισά του Κοσμικού Αυγού για καπέλο, κάτι που μας θυμίζει τους Φρυγικούς σκούφους που φορούσαν οι Διόσκουροι.
Οι σκούφοι που φορούσαν οι Διόσκουροι, λέγονταν πίλοι ή πίλεα, επειδή ήταν φτιαγμένα από ύφασμα μεγάλης συμπίεσης (κετσέ) και που στα Ελληνικά αποκαλείται πίλος, ένα υλικό μεγάλης μυθολογικής, αλχημικής και εσωτερικής σημασίας. Εδώ είναι αρκετό να πούμε απλώς ότι είναι φτιαγμένα από μαλλί, που είναι μια αποθήκη της ζωτικής δύναμης και αντιπροσωπεύουν τον ουράνιο θόλο. Στην αρχαία τέχνη, δύο τέτοια καπέλα με ένα αστέρι πάνω στο καθένα, συμβόλιζαν τον αστερισμό των Διδύμων. Ο αστρικός αυτός σχηματισμός χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τα δύο του κύρια άστρα ποτέ δεν είναι πάνω από τον ορίζοντα την ίδια στιγμή και η εναλλασσόμενη ανατολή και δύση τους, αντιπροσωπεύει την εναλλαγή ζωής και θανάτου των διδύμων.
Οι δύο σκούφοι αντιπροσωπεύουν τη διχοτόμηση της Κοσμικής Σφαίρας, Κοσμικού Ωού: Ουρανός και Γη, θεοί και θνητοί. Τα δίδυμα κρατούν ένα όπλο και μια λύρα και με τη συνενωμένη δυαδικότητά τους, αντιπροσωπεύουν την αρμονία του κόσμου.
Στα Σατουρνάλια, οι καλεσμένοι φορούσαν πίλους, που συμβόλιζαν την απελευθέρωσή τους από τους συμβατικούς κανόνες. Ο Πολυδεύκης αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα, άρα, ο Κρόνος, ο Κύριος της Χρυσής Εποχής, είναι ο «Υιός του Ανθρώπου». Πίλο φορούσε επίσης ο σωτήρας θεός Μίθρας, τα γενέθλια του οποίου γιορτάζονταν στις 25 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με το παλιό Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ήταν ταυτόχρονα, τα γενέθλια του Ακυρίευτου Ήλιου, του Sol Invictus. Ακολουθούσαν την εβδομάδα μετά τα Σατουρνάλια, Δεκέμβριος 17-23.
Σε έναν άλλο μύθο, οι νεαροί Διόσκουροι βίασαν τις δίδυμες κόρες του Λεύκιππου, την Ιλάειρα που σημαίνει Μεγαλειώδη και τη Φοίβη που σημαίνει Λαμπερή -τα ονόματά τους είναι σεληνιακά, παρόλο που θεωρούνται πεισματικά σαν επίθετα των Παιδιών του Ήλιου. Ήδη γνωρίσαμε την Φοίβη ως μητέρα της Λητούς. Όπως οι Διόσκουροι και η Ελένη, οι δύο κοπέλες λατρεύονταν ως θεότητες από τους Σπαρτιάτες. Στο ιερό τους ήταν κρεμασμένα τα δύο μισά από το Θεϊκό Αυγό, που αναφέραμε πιο πάνω.
Ο Ίδας και ο Λυγκέας, που ήταν ξαδέλφια της Ιλάειρας και της Φοίβης, αλλά ταυτόχρονα και μνηστήρες τους, κυνήγησαν τους Διόσκουρους και στη μάχη που ακολούθησε, πέθαναν μαζί με τον Κάστορα, το θνητό από τους Διδύμους. Ο Πολυδεύκης, βουτηγμένος στο πένθος για το χαμό του αδελφού του, παρακάλεσε το Δία να του επιτρέψει να μοιραστεί το θάνατο του αδελφού του και έτσι, καθένας τους ζούσε από μισό χρόνο, ενώ τον άλλο μισό αναπαυόταν στο βασίλειο των νεκρών. Έτσι συμφιλιώθηκαν οι αντιθέσεις.
Τα δίδυμα συμβολίζουν αυτό που είναι ίδιο και ταυτόχρονα διαφορετικό. Αντιπροσωπεύουν τη δυαδικότητα, το διαχωρισμό και την αντίφαση. Ταυτόχρονα όμως, και την ομοιότητα, την αναπαραγωγή σε ομοιότυπο και την επανάληψη. Τα θεϊκά Δίδυμα αντιπροσωπεύουν την εν δυνάμει ενέργεια της αντίδρασης και τη σπουδαία δημιουργική δύναμη, που αποδεσμεύεται από την ένωσή τους. Για παράδειγμα, η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, τα γνωστά δίδυμα που ανέθρεψε μία λύκαινα. Κι αυτοί έπρεπε να μονομαχήσουν και να πεθάνει ο ένας.
Τα δίδυμα αντιπροσωπεύουν τα αντίθετα: Φως / σκοτάδι, εξωστρέφεια / εσωστρέφεια, αντικειμενικότητα / υποκειμενικότητα, δράση / σκέψη, απάθεια / πάθος, επιθετικότητα / ειρήνη. Στον XVIII.Ήλιο έχουμε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, το ένα θνητό και το άλλο αθάνατο, που αποτελούν το σώμα που αντιτάσσεται στην ψυχή, τη σάρκα που αντιπαρατίθεται στο πνεύμα. Από ψυχολογική άποψη εξεταζόμενα, είναι ο συνειδητός και ο ασυνείδητος νους, ή το θνητό Εγώ και ο αθάνατος Εαυτός. Είναι ο Έρωτας και ο Λόγος, οι αρχές της ένωσης και της διαίρεσης.
Η δημιουργία απαιτεί ο αδελφός και η αδελφή να ενωθούν, αλλά αυτή τους η ένωση πρέπει να είναι ένας Ιερός Γάμος, ανάμεσα σε εξαγνισμένους συντρόφους. Η θνητή ιέρεια και ο αθάνατος θεός, ή ο θνητός ιερέας και η αθάνατη θεά. Οι μελετητές παρατηρούν πως αιμομιξία συμβολίζει τη σχέση κάποιου με τον εαυτό του, επομένως ο Ιερός Γάμος, ο αγκάλιασμα μέσα στα νερά του ασυνειδήτου, ενώνει τις αντιθέσεις μέσα στο άτομο. Αυτή είναι η αλχημική διαδικασία που «σταθεροποιεί το ασταθές και αποσταθεροποιεί το σταθερό», δηλαδή κάνει αθάνατο το θνητό, μια και μόνο η αλχημεία μπορεί να ενώσει τις αντιφάσεις, χωρίς τα αντίθετα να εξολοθρεύσουν το ένα το άλλο.
Ο Ιερός Γάμος ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο εορταζόταν την Πρωτοχρονιά, σε έναν Περιφραγμένο Κήπο, στην κορυφή του ζιγκουράτ που ονομαζόταν τα «Θεμέλια του Ουρανού και της Γης», ή Πύργος της Βαβέλ. Εκεί, τη στιγμή της αναγέννησης του Ήλιου μέσα στον κήπο, στο σημείο συνάντησης του Ουρανού και της Γης, στην κορυφή του ουράνιου βουνού, εκεί και μόνο εκεί, μπορούσε να ενωθεί το αθάνατο με το θνητό.
Στον XVIII .Ήλιο, ο αδελφός και η αδελφή δεν έχουν ενωθεί ακόμα. Μαθαίνουν το χορό και με το άγγιγμά τους, τα δύο αντίθετα συστατικά της ψυχής συγχρονίζονται και ξεκινούν να δουλεύουν σε συμφωνία. Κάθε σύντροφος περιφέρεται γύρω από τον άλλο και οι δύο έχουν το ένα τους πέλμα στο κέντρο ενός όμορφου κύκλου, μια και η ψυχή κινείται ελικοειδώς προς τα μέσα, προς τον ενοποιημένο Εαυτό. Από αυτή την συνένωση, γεννιέται η ακεραιότητα του ψυχολογικού ερμαφρόδιτου, του ψυχολογικά ενοποιημένου ατόμου.
Ο όμορφος κύκλος που είναι σχηματισμένος από κόκκινα, φαγώσιμα μανιτάρια, είναι το καταλληλότερο μέρος για το χορό των παιδιών. Αποτελεί το ιδανικό σκηνικό, με τη βοήθεια και της σελήνης που είναι σε γέμιση. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τα παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή με το βασίλειο των αερικών, με το να χορέψουν εννιά φορές γύρω από το δαχτυλίδι, και οι ευχές τους για το μέλλον είναι σίγουρο ότι θα εισακουστούν. Οι εννιά κυκλικοί περίπατοι δίνονται από τον αριθμό της κάρτας ΧVIII. Ήλιος, μια και 1+8= 9.
Τα δύο παιδιά ενώνουν τα στοιχεία. Έτσι, καθένα έχει ένα πέλμα του τοποθετημένο μέσα στο κέντρο του κύκλου και ένα στην περιφέρειά του. Το δεξί (συνειδητό) πέλμα του αγοριού είναι στη γη, ενώ το αριστερό (ασυνείδητο) πέλμα της κοπέλας είναι μέσα στο νερό, που ρέει από την Κρήνη της Νεότητας, της οποίας τα νερά ξεπετάγονται σαν τριαντάφυλλο. Έτσι, τα δίδυμα ενώνουν τα κατώτερα, παθητικά ή ψυχρά στοιχεία, τη Γη και το Ύδωρ. Αυτά τα στοιχεία αντιστοιχούν στον Ταύρο και τον Καρκίνο, αντίστοιχα, που ενώνονται στους Διδύμους. Επιπλέον, το δεξί χέρι του αγοριού είναι γυρισμένο προς τον ουρανό σε μια κλασσική στάση ουράνιας προσευχής, ενώ το αριστερό χέρι του κοριτσιού είναι στραμμένο προς τα κάτω, σε μια χθόνια επίκληση. Έτσι, τα παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις του Ουρανού και της Αβύσσου, τα αστρικά πνεύματα και τα πνεύματα των στοιχείων. Με αυτόν τον τρόπο, τα ανώτερα (ενεργά, θερμά) στοιχεία, Πυρ και Αήρ, ενώνονται με τα κατώτερα. Τα στοιχεία του αγοριού είναι η Φωτιά και η Γη, που είναι ξηρά, δηλαδή, σκληρά και αυστηρά. Τα στοιχεία του κοριτσιού είναι ο Αέρας και το Νερό, που είναι υγρά, δηλαδή, ευέλικτα και προσαρμοστικά. Από τις θέσεις των παιδιών προκύπτει ότι το αγόρι στα δεξιά, εκπροσωπεί τη συνειδητή πλευρά και το κορίτσι αριστερά, την ασυνείδητη.
Στη XVII. Σελήνη και στον XVIII.Ήλιο υπάρχουν δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε. Αλλά, ενώ στη XVIII.Σελήνη οι δοκιμασίες είναι τρομακτικές και στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε «περιπέτειες», στον XVIII.Ήλιο είναι απλά ένα παιδικό παιχνίδι. Υπάρχει μία διαφορά οπτικής. Οι ενήλικοι λένε: «Αυτό δεν είναι απλό πρόβλημα, είναι μια πρόκληση». Το παιδί όμως λέει: «Δεν είναι πρόκληση, είναι ένα αστείο παιχνίδι!». Ο αυθορμητισμός του παιδιού μπορεί να επιτύχει πολλά, που είναι πέρα από τις ικανότητες του συνηθισμένου ενήλικα. Κι αυτό γιατί η ανάγκη για αναγέννηση και ανάσταση είναι πιο επιτακτική στον ενήλικα και δεσμεύει τη συμπεριφορά του. Αυτός είναι και ο σκοπός του Φυτού της Δεκτικότητας του Γκιλγκαμές, που επαναφέρει τη νεότητα. Αφού περάσουμε από τις δοκιμασίες αυτές, γινόμαστε πλέον τα Θεϊκά Δίδυμα, οι Διόσκουροι - τα Παιδιά του Δία.
Αυτή η κάρτα συχνά ονομάζεται Αιώνια Νεότητα. Η ονομασία αυτή αποκαλύπτει το ουσιαστικό της νόημα. Τα δίδυμα γεννώνται ξανά και είναι για πάντα νέα.
Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν τον αρχετυπικό Εαυτό. Στην κάρτα μας συμβολίζουν το αθώο παιχνίδι και τον αυθορμητισμό, την απόλαυση της στιγμής, του παρόντος. Η αθωότητα του παιχνιδιού τους αποδεικνύεται από τη γύμνια τους, όπως και σε άλλες κάρτες, όπως ο Έρως και ο Αστήρ. Στον κήπο του Απόλλωνα, ο ήλιος που λάμπει, αντιπροσωπεύει τα παιχνίδια μιας γόνιμης φαντασίας κι όχι διανοητικές «ακροβασίες». Έτσι η δημιουργικότητα ανατρέφεται και ο κήπος ανθίζει. Τα Παιδιά του Ήλιου είναι ενσαρκωμένοι θεοί και η διαφώτισή τους είναι ενσωματωμένη κι όχι αποσπασματική, μια και η ξανά γέννηση απαιτεί την επανένωση του νου και του σώματος.
Ο Γιούνγκ εξηγεί ότι τα παιδιά συχνά αντιπροσωπεύουν την κατώτερη από τις Τέσσερις λειτουργίες της συνείδησης, αυτήν δηλαδή που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη μέσα σε κάποιον άνθρωπο. Μπορεί να είναι αντίστοιχα η Διανοητική ή η Αισθητηριακή ή η Συναισθηματική ή η Διαισθητική. Από τη στιγμή που είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη, είναι επίσης και η πιο κοντινή στη φύση και στο ασυνείδητο. Τα παιδιά, το αρσενικό και το θηλυκό, χορεύουν με τους βραχίονες ενωμένους,
συμβολίζοντας έτσι, την επανένωση των αντιθέτων. Αν ήταν διαχωρισμένα, θα μπορούσαν ίσως να αποτελέσουν αναφορά στον διαιρεμένο, αυτοκριτικό Εαυτό, που συνθλίβει τη δημιουργικότητα, αλλά με το να χορεύουν χέρι-χέρι αντιπροσωπεύουν την αθώα αυτοπεποίθηση της νεότητας.
Όπως βλέπουμε στην κάρτα της Σελήνης, ο Κήπος του Ανατέλλοντος Ηλίου περιέχει ασυνήθιστα φυτά:
Ο Γκιλγκαμές πρόσεξε τον Κήπο των
Θεών, ένα χαρούμενο άλσος, όπου φύτρωναν πολύτιμοι λίθοι, με
σπινθηροβόλα φύλλα από Λαζούριο, και
κρέμονταν ευωδιαστοί καρποί από κόκκινο καρνεόλιο.
Στην Σουμερία και την Βαβυλώνα, το πλούσιο μπλε χρώμα του Λαζούριου συμβολίζει τους Ουρανούς και τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούσαν αυτήν την πέτρα για να διακοσμήσουν τα ταβάνια των ναών. Στην Ελλάδα και την Ρώμη, συμβολίζει επίσης την εκπλήρωση, τη φιλία και τη θεϊκή εύνοια, ειδικά της Αφροδίτης. Τα τριαντάφυλλα, που ήταν φτιαγμένα από κόκκινα καρνεόλια, ήταν μια σαφής αναφορά στο ταίρι της, τον Άρη. Στην κάρτα μας, τα μπλε φύλλα και τα κόκκινα λουλούδια αντιπροσωπεύουν τη δύναμη του σώματος και του πνεύματος.
Οι πολύτιμοι λίθοι αντιπροσωπεύουν την κρυστάλλινη αγνότητα και την τελειότητα, έτσι τα φυτά από πολύτιμους λίθους είναι σύμβολα της αποθέωσης της ζωής. Της ζωής που έχει μετασχηματισθεί στην Κορυφή του Κοσμικού Βουνού και ανεβαίνει πλέον στο ουράνιο επίπεδο. Δεν πρέπει να νιώθουμε έκπληξη που βρίσκουμε πετράδια να φυτρώνουν στον Κήπο του Ήλιου, μια και αναλύοντας την χρησιμότητά τους βλέπομε πως «οι πολύτιμοι λίθοι έχουν την πηγή τους στην Ανατολή και στις εξαιρετικά θερμές ζώνες. Εκεί ο Ήλιος θερμαίνει τα βουνά σαν φωτιά και τα ποτάμια πάντα βράζουν από τη ζέστη... Τα βουνά, πάνω στα οποία αρκετές μεγάλες πέτρες έχουν γεννηθεί με αυτό τον τρόπο, είναι τόσο φωτεινά όσο και το φως της ημέρας. Οι πολύτιμες πέτρες πηγάζουν από τη φωτιά και το νερό και γι’ αυτό το λόγο πάντα περιέχουν θερμότητα, υγρασία και πολλές δυνάμεις...
Τα ηλιακά φυτά, με τους πολύτιμους λίθους συμβολίζουν την αλχημική τήξη, τη Φιλοσοφική Λίθο, που περιγράφεται ως Πύρινο Υγρό ή Υγρό Πυρ: Πρόκειται για τον Ιερό γάμο της Αφροδίτης και του Άρη, δηλαδή του Έρωτα και της Σύγκρουσης, των πρωταρχικών και αρχέγονων δυνάμεων, που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή, ενώνουν και διαχωρίζουν τα στοιχεία. Είμαστε στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα των Φιλοσόφων. Εδώ είναι πάντα άνοιξη, μια και το τριαντάφυλλο είναι το σύμβολο της αιώνιας άνοιξης. Εδώ ο ήλιος πάντα λάμπει και η ζωή είναι πάντα νεογέννητη.
Τα τέσσερα τριαντάφυλλα που ανοίγουν στον ήλιο, αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις κόσμους του παρόντος αιώνος. της εποχής των Ιχθύων. Στο κοσμικό επίπεδο, είναι τα τέσσερα βασίλεια: των Ορυκτών, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο, είναι οι τέσσερις Νεοπλατωνικές σφαίρες ύπαρξης: Σώμα, ψυχή, λογική σκέψη και καθαρή διάνοια. Είναι ακόμα, οι τέσσερις Καβαλιστικοί κόσμοι (Ασιάχ, Γετζιράχ, Μπριάχ και Ατζιλούτ). Τα τριαντάφυλλα ατενίζουν τον ήλιο, όπως τα τέσσερα βασίλεια και οι τέσσερις σφαίρες αντλούν τη δύναμή τους από την ζωτική δύναμή του. Υπάρχει επίσης ένα μπουμπούκι ρόδου, που αντιπροσωπεύει την εμφάνιση ενός νέου βασιλείου, που θα γίνει γνωστό στον αιώνα που έρχεται, αυτό του Υδροχόου. Το μπουμπούκι είναι στραμμένο προς τα παιδιά, αντλώντας την ενέργειά του από το ξανα-γεννημένο ανθρώπινο είδος, που η εξέλιξή του και η συνειδητή διαίσθησή του θα φτάσει σύντομα στο απόγειο.
Στο έπος του Γκιλγκαμές, το φυτό της ανανέωσης είναι αγκαθωτό σαν τριαντάφυλλο και έχει τις ρίζες του στην Άβυσσο, όπως και τα κρυστάλλινα ρόδα της εικόνας μας. Το ονομάζει «Φυτό των Ενάρξεων».
Ο τοίχος του Περιφραγμένου Κήπου δημιουργεί ένα τέμενος, έναν ιερό τόπο, κρυμμένο από τους βέβηλους. Εκεί γίνεται ο μυστικιστικός μετασχηματισμός. Ο τοίχος, συμβολικά οριοθετεί τον κήπο της συνειδητής διαφώτισης με δύο τρόπους: τον προστατεύει από τις επιδρομές πρωτόγονων πλασμάτων του ασυνειδήτου, αλλά και εστιάζει την ενέργεια της ηλιακής συνείδησης, έτσι ώστε να μπορεί να ανθίσει ο κήπος και οι καρποί. Σε αυτόν τον ιερό τόπο, τα κρυμμένα στο σκοτάδι πράγματα μπορούν να απελευθερωθούν και να μετασχηματιστούν. Εδώ είναι ένα ασφαλές μέρος για να παίξουν τα παιδιά με τη μαγεία, μια και ο Περιφραγμένος Κήπος, ως μέρος ανατροφής τους, είναι μια πνευματική μήτρα, όπου η νέα ζωή προστατεύεται.
Είναι πασίγνωστο ότι τίποτε δεν πρέπει να παίρνουμε από τον Ιερό Κήπο, εκτός και αν μας έχει δοθεί ειδική άδεια. Έτσι ο σαμάνος ξέρει ότι δεν πρέπει να κλέψει τίποτα από τον Κάτω Κόσμο και τα λαϊκά παραμύθια του βορρά, μας λένε να μην παίρνουμε τίποτε από την Χώρα των Νεραϊδών και των Αερικών. Επίσης, ξέρουμε τις συνέπειες της πράξης της Περσεφόνης, η οποία έφαγε το ρόδι στον Άδη. Το θέμα εμφανίζεται ξανά στην Οδύσσεια, μια και μετά το ταξίδι του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο, είχαν πει σε αυτόν και το πλήρωμά του ότι αφού περάσουν ανάμεσα από τους δύο αντικριστούς φρουρούς, την Σκύλα και την Χάρυβδη, και μπουν στον Κήπο του Ήλιου, το Νησί του Ήλιου, τους απαγορεύεται να ενοχλήσουν τα κοπάδια των θεών. Αλλά, με αφορμή την απώλεια συνείδησης του Οδυσσέα και με κίνητρο την υπερβολική πείνα, το πλήρωμα καταπάτησε τον όρκο του. Ευχαριστημένοι και στα πρόθυρα της νιρβάνα, δραπέτευσαν από το νησί, αλλά η σχεδία έσπασε από τον κεραυνό του Δία και ο Οδυσσέας, ο μοναχικός επιζών, έπρεπε να ξαναπεράσει μέσα από τους αντικριστούς φύλακες. Πριν καταφέρει να επιχειρήσει ξανά το ταξίδι, ήταν απαραίτητη η επτάχρονη διαμονή του κοντά στην Καλυψώ που σημαίνει Απόκρυφη, το Ατλάντιο πνεύμα που κατοικεί «στον Ομφαλό της Θάλασσας». Αυτές είναι οι συνέπειες αν αγνοήσει κανείς τις απαγορεύσεις του Κήπου.
Ο τοίχος κρατά μέσα στα όριά του τη μυστικιστική εμπειρία, μια και το βέλος του Απόλλωνα μπορεί να φέρει τρέλα ή διαφώτιση. Αντίθετα από τον Πύργο, που ήταν φτιαγμένος από εύθραυστους πλίνθους, ο τοίχος του Κήπου είναι φτιαγμένος από πέτρα, που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη σύμπνοια με τη φύση. Τα τούβλα φτιάχτηκαν από μικρά θρύψαλα της φύσης, που συγκολλήθηκαν με τέχνη. Οι πέτρες του Κήπου έχουν σφυρηλατηθεί στη μήτρα της Γαίας από τις Τιτάνιες δυνάμεις της. Οι πέντε πέτρινες σειρές αντιπροσωπεύουν τις πέντε αισθήσεις, που δεν πρέπει να παραπεταχτούν αν θέλουμε η διαφώτιση να διατηρηθεί μέσα στα όριά τους. Αντιπροσωπεύουν την επιβεβλημένη «διερεύνηση της πραγματικότητας» και τη σταθερή θεμελίωση της εμπειρίας του παρελθόντος.
Οι πέτρες του τοίχου αντιπροσωπεύουν τους κόσμους. Στα Λατινικά calculus σημαίνει ψηφίδα αλλά αυτή η λέξη χρησιμοποιείται σε μερικές διαδικασίες επεξεργασίας. Όμοια, στα Ελληνικά, η «ισοψηφία», η αρχαία Ελληνική λέξη για τη γεμάτρια, που είναι «ίσο + ψήφος» και σημαίνει ίσες ψηφίδες, σημαίνει επίσης και ίσα ψηφία, αριθμοί δηλαδή και χρησιμοποιείται πάλι στην ψηφοφορία. Έτσι, ο τοίχος αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη γλώσσα ως όργανο καθορισμού και περιορισμού προκειμένου να κρατήσουμε εντός ορίων τη δύναμη της ηλιακής λάμψης. Ωστόσο, τα παιδιά έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στον τοίχο. Αυτό απεικονίζει την αδυναμία της γλώσσας να αιχμαλωτίσει επαρκώς τη μυστικιστική εμπειρία. Οι δύο γενεσιουργές δυνάμεις συνεργάζονται για την αναγέννηση της φύσης: Ο Λόγος, ο κλειστός τοίχος, και ο Έρωτας, η έγκλειστη ανθοφορία της ζωής. Και τα δύο είναι απαραίτητα για να επιτύχουμε το Έργο. Έτσι, στην Ερμητική παράδοση, ο Λόγος ονομάζεται «Ο Καλός Κηπουρός της Ζωής», μια και διασφαλίζει ότι ο κήπος θα καρποφορεί.
Οι δώδεκα ορατές πέτρες σε κάθε σειρά αντιπροσωπεύουν τους ζωδιακούς αστερισμούς και ολόκληρος ο τοίχος αντιπροσωπεύει το ζωδιακό κύκλο. Ο κυκλικός τοίχος είναι σπασμένος και ανοιχτός σε ένα μόνο σημείο. Αυτή είναι η είσοδος, που μας επιτρέπει να περάσουμε από τον βέβηλο στον Ιερό Κόσμο. Η πύλη είναι κρυμμένη και είναι απαραίτητο να γυρίσουμε πολλές φορές γύρω από τον τοίχο μέχρι να την βρούμε, μια και ο ασυνείδητος νους γυρίζει αρκετές φορές γύρω από τον ενοποιημένο Εαυτό προτού τον βρει. Μπορεί η πύλη να είναι ο Οφιούχος, ο Κομιστής του Ερπετού, που εδρεύει μεταξύ Σκορπιού και Τοξότη; Στην πραγματικότητα, ο σωτήρας γιος του ηλιακού Απόλλωνα και πατέρας της σεληνιακής Υγείας (Υγίεια), ο ηλιακός σεληνιακός Ασκληπιός, που θεράπευε το σώμα και την ψυχή μέσα από τις αρχέγονες πρακτικές του, μεταβιβάστηκε στον Οφιούχο, τον αστερισμό της νέας δημιουργίας, όταν θεοποιήθηκε από τον κεραυνό του Δία.
Ο Παρπόλα ταυτίζει τον Σαμάς με την Σεφίρα Ντιν (Δικαιοσύνη), χαρακτηρίζοντάς τον ως Κύριο της Κρίσης. Αυτή η Σεφίρα ονομάζεται και Γκεμπουρά (Δύναμη ή Θέληση), που αντιστοιχεί στα επίθετα του Σαμάς, Δυνατός Άνδρας και Ήρωας. Έτσι, ο Σαμάς είναι προστάτης της αλήθειας και του σωστού.
Η αριθμητική αξία του Ο Ηέλιος (Ο Ήλιος) είναι 393 και ανάγεται σε 11+3-9+3= 8, όπως επίσης και το Απόλλων ο χρυσούς Θεός (Απόλλων ο Χρυσός Θεός) είναι 3.385 και ανάγεται σε 11+5-8+3-3= 8. Η αριθμητική αξία του γνωμικού του Απόλλωνα, «Μηδέν Άγαν», είναι επίσης 162, ήτοι 11+2-6+1=8. Αυτή είναι μια τριπλή επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο XVIII.Ήλιος είναι η Οκτάδα της Δεύτερης Ενδεκάδας.
Από τα τέλη του 17ου αιώνα, μέχρι τα μέσα του 18ου σε αρκετές σειρές Ταρώ βλέπουμε τις δροσοσταλίδες του Ήλιου να πέφτουν πάνω σε δύο βρέφη με πάνες, που στέκονται μπροστά από έναν τοίχο. Το παιδί στα δεξιά έχει τον αντίστοιχο βραχίονά του στον αριστερό ώμο του άλλου παιδιού. Ο Ο’Νηλ παρατηρεί ότι τα παιδιά που παίζουν σε έναν κήπο είναι το κοινό Αναγεννησιακό σύμβολο για την ειδυλλιακή ζωή.
Η αναφορά στην κάρτα του Ήλιου κλείνει με μια παράφραση της 6ης πινακίδας μιας αρχαιο-Βαβυλωνιακής έκδοσης του Έπους του Γκιλγκαμές (στήλη 6η, γραμμή 31-33):
Προσευχόμαστε ο Σαμάς να μας ανοίξει το δρόμο και να κρατήσει το μονοπάτι που επιλέξαμε σε αρμονία και να διατηρήσει τη μακρόπνοη αναζήτησή μας σε αρμονία.

 

nooriya blogger facebook pinterest