XII. Κρεμαστός Προδότης, Κρεμασμένος (12)

 Δεύτερος (κατώτερος) του Σκήπτρου
Θεότητες: Προμηθέας.
Ελληνικό Γράμμα = Μι: Μετέωρος, Μηνύω, Μετάστασις, Μυώ.
Περιγραφή
 Ένα αρχαίο δένδρο με οκτώ μεγάλα κλαδιά που χάνονται στο πάνω μέρος της κάρτας, αναπτύσσεται στην άκρη ενός βράχου, σε μια άγονη βουνοκορφή. Από το δένδρο κρέμεται ανάποδα ένας γυμνός άνδρας, που αιωρείται από ένα σχοινί περασμένο σε ένα μεταλλικό κρίκο, δεμένο στον αστράγαλο του αριστερού του ποδιού. Το δεξί του πόδι είναι λυγισμένο πίσω από το αριστερό, έτσι ώστε να σχηματίζει ένα σταυρό. Τα χέρια του είναι δεμένα πισθάγκωνα, έτσι ώστε τα μπράτσα του, οι βραχίονες και το κεφάλι του να σχηματίζουν ένα αντιστραμμένο ορθογώνιο τρίγωνο. Τα μαλλιά του σε χρώμα κινναβάρινο (ερυθρό ζωηρό) κρέμονται προς τα κάτω και η βαρύτητα έλκει τα μάγουλά του, έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα λαφρύ χαμόγελο. Το δέρμα του είναι κοκκινωπό, το αίμα τρέχει από μια πληγή στο δεξί πλευρό του, πάνω από συκώτι. Το δένδρο είναι γεμάτο φύλλα και έχει μαύρα, λευκά, κίτρινα και κόκκινα λουλούδια, ασημένιους και χρυσούς καρπούς. Ο κορμός του είναι χρυσός-καφετί. Ένα ερπετό με κόκκινο και μαύρο κεφάλι καταβαίνει το δένδρο προς τη μεριά του άνδρα. Στο έδαφος κοντά στο δέντρο υπάρχει ένα κοτσάνι μάραθου και μια φωτιά λάμπει στο βαθούλωμα που υπάρχει στο κέντρο του.
Η εικόνα είναι έτσι ζωγραφισμένη ώστε αν αντιστραφεί, να δείχνει ένα χαρούμενο άνδρα, που αναπηδά χορεύοντας.
Παρουσίαση
Ο Κρεμασμένος Προδότης αναπαριστά τα αναπόφευκτα βασανιστήρια που συνοδεύον την ανατροπή μιας παλιάς τάξης και στην οικειοθελή θυσία που γίνεται γα  χάρη της πνευματικής αναγέννησης. Ένας τέτοιος μετασχηματισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της λογικής. Ο αναζητητής πρέπει να εγκαταλείψει τον εαυτό του στη μοίρα και να έχει την πίστη ότι η Τύχη θα διαλύσει την παλιά τάξη και θα γεννήσει μια νέα. Επομένως, είναι εξαρτημένος από το αριστερό του πόδι, που αντιπροσωπεύει τον ασυνείδητο και δεν χρησιμοποιεί καθόλου το δεξί , το οποίο αντιπροσωπεύει τη συνειδητή δράση. Απογυμνωμένος από την αξιοπρέπειά του, ο αναζητητής κρεμάει κάτω το κεφάλι του, κάτι που συμβολίζει τον εξευτελισμό και την υποβάθμιση της λογικής και του ορθολογισμού του. Περιμένει, εξαρτημένος, πραγματικά σε αναμμένα κάρβουνα, κρεμασμένος πάνω από την Άβυσσο, ισορροπ0ώντας ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση. Το δένδρο, που αντιπροσωπεύει τον κεντρικό άξονα της ύπαρξης, μπορεί να τον εφοδιάσει με ό,τι χρειάζεται ή ό,τι μπορεί να θελήσει για να τραφεί, εκείνος όμως δεν μπορεί να τα φτάσει. Έτσι, βασανίζεται κάθε μέρα, όπως φαίνεται από την ανοιχτή πληγή, περιμένοντας υπομονετικά τον λυτρωτή του, μια και ξέρει ότι αν προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του θα πέσει κατακόρυφα στην Άβυσσο.  Έτσι, ο Κρεμαστός Προδότης αντιπροσωπεύει την εξάρτηση, την αιώρηση και τη θλίψη, σαν αναγκαίες προϋποθέσεις για την πνευματική αναγέννηση.
Σημειώσεις
Ο Προμηθεύς είναι ο αρχετυπικός Προδότης, ο οποίος προδίδει την κατεστημένη τάξη για χάρη ενός νέου κόσμου και είναι ο προστάτης όλων των προδοτών αυτού του είδους. Πρώτα, προδίδει τους συγγενείς του, του Τιτάνες, για χάρη του Δίου και των Ολυμπίων, επειδή προέβλεψε την αναπόφευκτη νίκη του πολιτισμού των Ολυμπίων πάνω στον κτηνώδη κόσμο των Τιτάνων.
Μετά, όταν ήταν ο καιρός να μοιραστεί η θυσία, ο Προμηθέας, ο ύπατος κατεργάρης, πρόδωσε το Δία για το όφελος των θνητών, γιατί με τέχνασμα στο Δία του έδωσε τα κόκαλα και το δέρμα του σφαγιασμένου ζώου, αφήνοντας το κρέας για τους ανθρώπους. Ο Προμηθεύς το έκανε επειδή αγαπούσε το ανθρώπινο γένος, επειδή από τη γη και τα δόντια του είχε δημιουργήσει τα σώματά τους, μέσα στα οποία η Αθηνά είχε εμφυσήσει τη ζωή.  Μερικοί λένε πως ο Δίας γνώριζε για την εξαπάτηση, αλλά συμφώνησε με αυτήν, επειδή παγίωνε τις διαφορές ανάμεσα στους θνητούς και τους θεούς: οι θνητοί τρώνε κρέας και σπόρους – ύλη – και έτσι η ύπαρξή τους είναι υλική. Οι θεοί καταναλώνουν καπνό και ευχάριστη μυρωδιά – πνεύμα- και έτσι η ύπαρξή τους είναι πνευματική. Τούτα λέγει ο Ησίοδος στη Θεογονία του. Πάλι όμως όταν ο Δίας θύμωσε παρακράτησε τη φωτιά του, τη θεϊκή του φωτεινότητα από την ανθρωπότητα, ο Προμηθεύς μυστικά έφερε στη γη λίγη από τη φωτιά του Ηφαίστου. Αυτή είναι η θνητή φωτεινότητα: μπορεί να σβήσει και θα σβήσει αν δεν τροφοδοτηθεί και δεν διατηρηθεί προστατευόμενη. Ωστόσο, έσωσε την ανθρωπότητα από το να μείνει στο σκοτάδι όπως τα κτήνη. Λόγω της εξυπνάδας του, ο Προμηθεύς είναι ο υπέρτατος τεχνίτης. Δίδαξε την ανθρωπότητα όλες τις τέχνες και τις επιστήμες και αυτός είναι ο λόγος που στήθηκε βωμός του στον κήπο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Συγκεκριμένα δίδαξε την ιερή τέχνη της μεταλλουργίας και πρώτος αποκάλυψε τα μυστικά της αλχημείας στον Ήφαιστο, τα οποία απεικονίζονται σε αυτήν την κάρτα. Ακόμα και όταν έφερε την φωτιά του διαφωτισμού, το ανθρώπινο γένος δεν ήταν πραγματικά ανθρώπινο, γιατί το όραμα του Προμηθέως ήταν περιορισμένο σε αρσενικά χαρακτηριστικά. Ο Ζευς αποφάσισε να ολοκληρώσει την ανθρωπότητα, στέλνοντας την Πανδώρα, την αρχετυπική γυναίκα, θεϊκή στη μορφή, αλλά θνητή στην ουσία. Εδώ ο Προμηθεύς έσφαλε εξαιτίας της υπεροψίας του. Για αυτό απέτυχε όταν προσπάθησε να ανατρέψει το σχέδιο. Ο Επιμηθεύς, ο συμπληρωματικός δίδυμός του, παντρεύτηκε την Πανδώρα και έτσι πραγματοποιήθηκε η θέληση του Ζηνός. Μετά απ’ όλα αυτά, ο Δίας πίστεψε ότι ήταν καλύτερο να καταστρέψει την ανθρωπότητα και έτσι προκάλεσε μια θεομηνία που τελείωσε τη δέκατη μέρα, μια και η Δεκάδα ολοκληρώνει όλα τα πράγματα. Ο Προμηθεύς προέβλεψε πάλι τα σχέδια του Δία και προειδοποίησε το γιο του Δευκαλίωνα, που διέφυγε σε μια κιβωτό με τη γυναίκα τους, την Πύρρα, κόρη του Επιμηθέως και της Πανδώρα. Μετά την πλημμύρα, θυσίασαν ξαναγεννήθηκε από τα κόκαλα της Μητέρας Γης, τις πέτρες, που έσπειραν ο Δευκαλίων και η Πύρρα.
Όταν ο Προμηθεύς πρόδωσε το Δία για χάρη της ανθρωπότητας, ήξερε τις συνέπειες και έγινε όπως ακριβώς είχε προβλέψει: Με διαταγή του Δία, ο Ήφαιστος (14.Διάβολος) τον αλυσόδεσε σε ένα δένδρο στην ψηλότερη κορυφή του Καυκάσου, όπου ένας αετός κατασπάραζε καθημερινά το συκώτι του. Ωστόσο, ο Προμηθεύς δεν είχε νικηθεί, αφού κρατούσε το μυστικό που του είχε πει η μητέρα του η Θέμις (ΧΧ.Δίκη). Το όνομα της θεάς που θα γεννούσε το γιο, ο οποίος θα ανέτρεπε τη διακυβέρνηση του Δία. Δεν αποκάλυψε το όνομα της θεάς – της Θέτιδος – μέχρι που ο Δίας να επιτρέψει στον Ηρακλή να σκοτώσει τον αετό και να λύσει τα δεσμά του. Για αυτό το λόγο επιτράπηκε σε ένα θνητό να παντρευτεί τη Θέτιδα και να γεννήσει τον Αχιλλέα. Επειδή τα δεσμά που επέβαλε ο Ζευς ήταν ανέκκλητα, ακόμα και από τον ίδιο, ο Προμηθεύς φορούσε από τότε ένα δακτυλίδι που φτιάχτηκε από τις αλυσίδες των δεσμών του και το στόλισε με μια πέτρα από το βουνό. Από τότε οι άνθρωποι επίσης φορούν δακτυλίδια με λίθους, στην ανάμνηση της θυσίας του Προμηθέως. Για τον ίδιο λόγο ο Ηρακλής φόρεσε, στο θρίαμβο και τη γιορτή του, ένα στεφάνι από ελιά, ως σύμβολο των δεσμών του Προμηθέως, πράγμα που άρχισαν να κάνουν οι άνθρωποι μετά από αυτόν.
Ο XI.Χρόνος, ο Κύριος της Αναγκαιότητας, κυβερνά το Θρίαμβο του Χρόνου ή του Θανάτου, που αποτελείται από τις κάρτες XI ως XV, που όλες απεικονίζουν προφανείς αντιστροφές της τύχης (Χρόνος, Προδοσία, Θάνατος, Ανάθεμα, Κρίση), που έχουν εν δυνάμει οφέλη. Ωστόσο, ο Κρεμαστός Προδότης είναι μοναδικός αν κρίνουμε από το ότι αντιπροσωπεύει μια οικειοθελή αντιστροφή της τύχης, μια αυτόβουλη θυσία για χάρη του γενικότερου καλού, σύμφωνα με το πρότυπο του Προμηθέως.
Ο Προμηθεύς γνωρίζει πως ποδηλατεί στον Τροχό της Τύχης και πρέπει να τον γυρίσει μέχρι κάτω σε κάθε νέο επίπεδο στη σπειροειδή άνοδό του, επειδή καθένα σημειοδοτεί ένα νέο στάδιο της πνευματικής του αναρρίχησης. Έχοντας την ικανότητα της πρόβλεψης (καθότι το όνομά του Προμηθεύς, σημαίνει αυτός που απαιτεί σκέψη, ο ερευνητικός σε αντίθεση με το Επιμηθεύς που σημαίνει ο απερίσκεπτος, ο απρονόητος, αυτός που σκέπτεται κατόπιν εορτής), τοποθέτησε το πεπρωμένο του στα χέρια της Τύχης και της επιτρέπει να τον αναστρέψει και να τον στείλει μέσα στην Άβυσσο. Ο Προμηθεύς παραδίδει τον έλεγχο στη μοίρα πιστεύοντας ότι θα τον βοηθήσει να μετασχηματιστεί σε κάτι καλύτερο. Με τους ψυχολογικούς όρους εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αφανή δουλειά του ασυνειδήτου του, επειδή γνωρίζει ότι ο δρόμος της ψυχής για τη θεραπεία της είναι να τοποθετεί ανυπόφορα διλήμματα, πράγμα που θα τον ωθήσει ώστε να ανελιχθεί πάνω στη σπείρα. Παραδίδοντας τον εαυτό του στην Τύχη αποκαλύπτει την ίδια του τη μοίρα.
Δηλαδή η θυσία του δεν είναι αιματοχυσία που κλονίζει τα θεμέλια της εξουσίας. Είναι η συναίνεση. Με την οικειοθελή του θυσία, ο Κρεμαστός Προδότης έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στην κατάσταση της αιώρησης. Περιμένει μέσα στο σκοτάδι, να του αποκαλυφθεί η τύχη του. Αν και ξέρει τις συνέπειες των πράξεών του, νιώθει αδικημένος και περιμένει μέσα στη μοναξιά του. Χωρίς το γνωστό του έλεγχο νιώθει ανήσυχος και φοβισμένος, αλλά η έκφρασή του είναι ειρηνική, αφού ξέρει ότι η τρωτότητα και το ρίσκο είναι προϋποθέσεις για παραπέρα ανάπτυξη.
Αν και υπέφερε από το βασανιστήριό του, ο Προμηθεύς, άλλαξε μέσα από τη δοκιμασία του και τα δεινά του αφού, μετά την απελευθέρωσή του έγινε αθάνατος. Έτσι, και ο Προδότης που κρέμεται με το κεφάλι κάτω, δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Τροχό, αλλά μπορεί να ανακαλύψει το κεντρικό του σημείο, τον άξονά του, το σημείο όπου κατοικούν οι θεοί. Με αυτήν την έννοια, μπορεί αν υπερβεί τη μοίρα του, αφού μπορεί να καταφέρει να κατανοήσει τους θεούς, που μετά από αυτό θα μπουν στη ζωή του. Με το να θυσιάσει τον εαυτό του, τον κάνει ιερό. Με την ανάποδη οπτική του χαρίζει η Άβυσσος μπορούμε να δούμε το μέλλον, αφού αν αναστρέψουμε την κάρτα, ο XII.Κρεμαστός Προδότης μοιάζει να χορεύει , κάτι που προαναγγέλλει το θρίαμβο του XXI.Κόσμος.
Ωστόσο, κρέμεται ανάμεσα στους Ουρανούς και την Άβυσσο, μεταξύ του ιερού και του βέβηλου, γεγονός που αντιπροσωπεύει τους διπλούς πόλους της θνητής ύπαρξης, τη γέννηση και το θάνατο. Αιωρείται εκεί με το κεφάλι κάτω, αναλογιζόμενος το συμβολικό του θάνατο, την αλλαγή της ζωής του και την αρχή μιας νέας φάσης.
Η τιμωρία του προδότη είναι να συγχύζεται, να είναι κρεμασμένος με το κεφάλι κάτω, συμβολίζοντας έτσι την υποβάθμιση, την υποτίμηση της λογικής, αλλά και την απογύμνωση του Εγώ από το μεγαλείο του. Από τη στιγμή που το Εγώ έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του για συνειδητό έλεγχο, η διάνοια έχει επίσης συγχυστεί, μια και οι δύο αισθήσεις  είναι σχετικές. Η συνηθισμένη έννοια του «να εξαπατώ» οδηγεί στα παράγωγα του «ατιμάζω», «κοροϊδεύω», «μπερδεύω».  Το Εγώ είναι συγχυσμένο με όλους αυτούς του τρόπους. Αυτή είναι η απαραίτητη συνταγή για να δραπετεύει έξω από το καθιερωμένα πρότυπα σκέψης, για να τα γυρίσει πάνω κάτω.
Υπάρχει μια παλιά παράδοση πως o Προμηθεύς ήταν δεμένος σε ένα κίονα ή ένα δένδρο στην κορυφή του Καυκάσου. Αυτό είναι το Κοσμικό Δένδρο ή ο Κοσμικός Άξονας που συνδέει τον Ουρανό με τη Γη.
Αυτή η καθαρή άποψη απεικονίζεται στο Λακωνικό μελανόμορφο αγγείο, που δείχνει τον Άτλαντα να κρατάει τον ουρανό πάνω από τον κίονα, στον οποίο ήταν δεμένος ο Προμηθεύς.
Ο αετός κατασπαράζει το συκώτι του και ένα ερπετό σέρνεται πίσω από τον Άτλαντα.
Το δένδρο συνδέεται, σύμφωνα με την παράδοση, στενά με το Δία και γι’ αυτό αποκαλείται «δέους εμπνέουσα σκάλα του Ολύμπου» και ο «δρόμος του Δία για τον Πύργο του Κρόνου», ο οποίος δεσπόζει πάνω από την υδάτινη Άβυσσο και τη συνδέει με τους φλογισμένους Ουρανούς. Το Δένδρο είναι στην πραγματικότητα το Πύρινο Δένδρο των Αλχημιστών.
Τα ψυχολογικά βασανιστήρια που συνοδεύουν αυτήν την εμπειρία περιγράφονται στην αλχημεία ως «είναι ένα δένδρο που αναπτύσσεται στην κορυφή των βουνών … που ποθεί το βάσανο των αναζητητών». Δεν γίνεται να ηττηθεί και ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από εγκαρτέρηση, γνώση και κατανόηση. Το πνεύμα και η ψυχή πρέπει να ταλαιπωρηθούν μέσα από το μακροχρόνιο στοχασμό και τον έντονο διαλογισμό. Ωστόσο, αν προσπαθήσομε να ορθώσουμε τον εαυτό μας και να εκπορθήσομε το Δένδρο μέσα από συνειδητή εκλογίκευση, τότε θα χάσουμε τη Λίθο της Μεταστοιχείωσης, και θα βάλουμε τον αναζητητή στον κίνδυνο να πέσει με ορμή μέσα στα βάθη του Ταρτάρου, το μαύρο βόθρο της διανοητικής ασθένειας. Ο αλχημιστής μπορεί αν νομίσει ότι βασανίζει τη λίθο, αλλά στο τέλος θα ανακαλύψει το λάθος του.
Η γνώση του μυστικού ονόματος της Λίθου της Μετουσίωσης φέρνει μεγάλη δύναμη. Έτσι, ο Προμηθεύς κέρδισε την απελευθέρωσή του, μέσα από τη γνώση του ονόματος της μητέρας του νέου ουράνιου καθεστώτος. Έτσι και ο μάγος μπορεί να δέσει και να υποχρεώσει τα πνεύματα, αν ξέρει τα μυστικά τους ονόματα, αλλά στο τέλος θα αποκτήσουν την ελευθερία τους. Όταν ο Προμηθεύς κέρδισε την απελευθέρωσή του, αποκάλυψε το «Μυστικό της Θέτιδος» στο Δία. Δηλαδή, η κρυφή δύναμη παραδόθηκε στην συνειδητότητα, που κατάφερε να ξεφύγει από τον κίνδυνό της.
Το Κοσμικό Δένδρο αναπτύσσεται κοντά στις πηγές του Χθόνιου Ωκεανού, που συγχρονίσθηκε με τον Προμηθέα, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του και στον οποίο θα ξαναγεννηθούν στα νερά της Αβύσσου. Ήταν ο Ωκεανός που δίδαξε στον Προμηθέα τη χειροτεχνία, τις τέχνες και τα γράμματα, μια και όλες οι πραγματικές εφευρέσεις πηγάζουν από τα ρευστά βάθη του ασυνειδήτου.
Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, το Κοσμικό Δένδρο συμβολίζει την προσωπικότητα και τον Εαυτό, την πλήρη, ολοκληρωμένη ψυχή, και έτσι έχει τα χαρακτηριστικά της αρτιότητας, της τετραδικότητας και της διπλής τετραδικότητας. Σαν μια τετραδικότητα είναι το δένδρο των τεσσάρων κλάδων στο όραμα του Ζαρατούστρα και ο κίονας είναι ένα τετράπλευρος ερμαϊκός στύλος, που αντιπροσωπεύει τον τετραπλό Ερμή και τους τέσσερις γιους του Ώρου. Σαν διπλή τετραδικότητα το Δένδρο έχει οκτώ κλαδιά και αντιπροσωπεύει τους οκτώ μεγάλους θεούς. Το Δένδρο περιέχει και το θηλυκό πνεύμα, το φίδι, έναν θηλυκό Ερμή, που αντιστοιχεί στον Προμηθέα, ο οποίος είναι ένας αρσενικός Ερμής. Οι δύο αυτές όψεις είναι αλληλένδετες και αποτελούν το Mercury Duplex των αλχημιστών, μια δυαδικότητα που δεν μπορεί να επανενωθεί χωρίς την εξάλειψη της συνειδητότητας. Το Δένδρο είναι το αλχημικό έργο και ο Αετός η εκτέλεσή του.
Από την άλλη μεριά, κάποιοι λένε πως το Δένδρο έχει επτά κλαδιά που αντιστοιχούν στους πλανήτες, αλλά ο Μιχαήλ Μαίγερ λέει πως το ξύλο αντιστοιχεί τον Ερμή, τα λουλούδια στον Κρόνο, την Αφροδίτη, το Δία και τον Άρη και οι καρποί στον Ήλιο και τη Σελήνη. Τα τέσσερα χρώματα των ανθέων αντιστοιχούν στα τέσσερα στάδια των αλχημικών εργασιών, μαύρο – μέλανσις, λευκό – λεύκωσις, κίτρινο – ξάνθωσις, κόκκινο – πορφύρα και στους πλανήτες Κρόνος, Αφροδίτη, Δίας και Άρης αντίστοιχα. Οι καρποί που αποκαθιστούν την νεότητα, δηλαδή τα μέσα της αναγέννησης, είναι χρυσοί και ασημένιοι, αντιστοιχώντας στον Ήλιο και τη Σελήνη. Πράγματι, τα Χρυσά Μήλα του Δένδρου είναι ταυτισμένα με τα Μήλα των Εσπερίδων, στα δυτικά σύνορα του Ωκεανού, τα οποία ο Ηρακλής αναζητούσε όταν ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα βάσανά του. Ο κορμός είναι χρυσός ή μεταλλικός. Με αλχημικούς όρους, το Δένδρο είναι το Δένδρο των Μετάλλων από τη στιγμή που οι πλανήτες αντιστοιχούν στα επτά μέταλλα της αλχημείας.
Ο Όφις, το πιο πνευματικό ζώο, αντιπροσωπεύει την χθονική φύση του δένδρου, που συμπληρώνει τον Αετό, την πνευματική πλευρά της υπόστασής του. Ο Όφις, με το κόκκινο και μαύρο πρόσωπο είναι ένας τύπος του δράκου-κοριτσιού, γνωστό με διάφορα ονόματα όπως Σοφία, Γνώσις, Αγαθοδαίμων, Λίλιθ, ο θηλυκός Νους. Με ψυχολογικούς όρους, ο Όφις είναι ασυνείδητη, φυσική σοφία και κρύο, ανελέητο ένστικτο. Ο θηλυκός Όφις καταβαίνει το δένδρο για να γίνει το ουράνιο ταίρι του μάγου, το οικείο του που βοηθά στο ταξίδι στον Κάτω Κόσμο. Υπάρχει μια εκδοχή πως ο Δίας περιόρισε τον Προμηθέα, επειδή η Αθηνά ήθελε να έχει σχέση μαζί του. Επίσης, πως ο Προμηθεύς και όχι ο Ήφαιστος, έσπασε το κεφάλι του Δία για να βγει από μέσα η Αθηνά.
Το κοτσάνι του μάραθου αντιστοιχεί στο μονοπάτι που βρίσκεται στη σπονδυλική στήλη και πάνω του ανεβαίνει ο πύρινος Όφις του Κουνταλίνι. Ο Προμηθεύς έκλεψε ακριβώς αυτή τη φωτιά από το μεταλλουργό Ήφαιστο. Οι μάγοι συχνά σχετίζονται με φωτιά και μεταλλουργεία. Αυτή τη φωτιά έβαλε στο κοτσάνι του μάραθου. Τα βασανιστήρια που υπέφερε στον κίονα ήταν οι συνέπειες του να πάρει τη δύναμη Κουνταλίνι. Το γιγάντιο κοτσάνι, ο νάρθηκας αυτόν που χρησιμοποίησε ο Προμηθεύς για να μεταφέρει το πυρ, αυτό που ήταν αρχικά το μπαστούνι του Διονύσου που ονομάζεται θυρσός και συχνά χρησιμοποιούσαν ως ράβδο για τιμωρία.  Τελικά, το πύρινο κοτσάνι μάραθου δηλώνει πως ο XII.Κρεμαστός Προδότης είναι ο Δεύτερος του Σκήπτρου, που συμπληρώνει τον XIII.Θάνατο, τον Κύριο του Σκήπτρου.
Ο Αετός του Δία, που είναι το μέσον του βασανιστηρίου του Προμηθέως, αντιπροσωπεύει την αγωνία της άσκησης, της πνευματικής εκγύμνασης, γιατί οι αρχάριοι πρέπει να προσφέρουν το σώμα τους στα χθόνια πνεύματα για να καταβροχθιστούν και να επιτύχουν την επαναγέννηση. Η καταστροφή του σώματος απελευθερώνει το πνεύμα, που ο Αετός το οδηγεί στο ουράνιο βασίλειο, που ονομάζεται Δρόμος του Ζηνός. Σκοτώνοντας τον Αετό ο Ηρακλής ελευθερώνει τον Προμηθέα από τα αρχικά του βασανιστήρια, γιατί ο Ηρακλής αναπαριστά το εναλλακτικό, χθόνιο μονοπάτι. Ο Προμηθεύς πρέπει να πεθάνει – XII.Θάνατος και να κατέβει στην Κόλαση – XIV. Διάβολος, πριν μπορέσει να φωτιστεί από τον Παράδεισο – XV.Πύργος και να ανέβει στο ουράνιο βασίλειο – XVI.Αστήρ, XVII.Σελήνη και XVIII.Ήλιος.
Κάθε μέρα ο Αετός τρώει το συκώτι του και το βράδυ ξαναφτιάχνεται. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούν πως το συκώτι είναι η πηγή των βαθύτερων συναισθημάτων, γιατί εκκρίνει τη χολή που είναι η ουσία της οργής (χόλος). Έτσι, σαν επακόλουθο της άσκησής του, ο Προμηθεύς σπαράσσεται από τις πικρές του σκέψεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά τη νύχτα ξεκουράζεται από τη θλίψη του, καθότι οι Έλληνες έλεγαν πως η αναπνοή αποκαθιστά τη χολή. Μέσα από την πνευματική άσκηση, που αποτελείται από διαλογισμό και αναπνοή, το συνειδητό Εγώ και η ζωή καταστρέφονται και ξαναγεννιούνται ατέρμονα.
Σε πολλές μορφές του Ταρώ, τα χέρια του Προδότη είναι δεμένα πίσω στην πλάτη του, έτσι ώστε οι ώμοι και το κεφάλι του να σχηματίζουν ένα ανεστραμμένο τρίγωνο, όπως το αλχημικό σύμβολο του Ύδατος. Αυτό το τρίγωνο είναι κάτω από το σταυρό που σχηματίζουν τα πόδια του, έτσι ώστε ο συνδυασμός να κάνει ένα ανεστραμμένο αλχημικό σύμβολο του Θείου (θειάφι). Ο σταυρός με τα ίσα μέλη συμβολίζει την αρτιότητα, αλλά ειδικά στο τετραπλό Κοσμικό Δένδρο, που αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση ψυχή. Η συμμετρία του δείχνει την σταθερότητα και την τάξη της γης, του πολιτισμού και της σκέψης. Είναι το φως της συνείδησης. Το ανεστραμμένο τρίγωνο είναι σύμβολο του Ύδατος και δείχνει ότι ο δρόμος περνά μέσα από το σκοτεινό ασυνείδητο, μια και το Ύδωρ συμβολίζει επίσης τη γέννηση και την επαναγέννηση, το αμνιακό υγρό. Το σύμβολο υπονοεί τα πάνδημο τρίγωνο της Μητέρας. Η δοκιμασία, λοιπόν, του Προμηθέα είναι μια επιστροφή στη μήτρα. Έτσι, ο σταυρός πάνω από το τρίγωνο αντιπροσωπεύει σε κοσμολογική βάση, τη συνειδητότητα που χτίζεται πάνω από τα Ύδατα της Αβύσσου και σε ψυχολογική βάση, τη συνειδητότητα που χτίζεται πάνω σε ασυνείδητα θεμέλια και τον Εαυτό, που κρέμεται πάνω από την Άβυσσο. Ο σταυρός αντιπροσωπεύει το καθοδικό πνεύμα και το τρίγωνο δείχνει ότι θα καταδυθεί στην Άβυσσο. Ο σταυρός και το τρίγωνο είναι το σπαθί και η κούπα, η λόγχη και το Άγιο Δισκοπότηρο.
Το τρίγωνο του Ύδατος που έχει από πάνω του ένα σταυρό, συνθέτει μια αναστροφή του αλχημικού συμβόλου για το Θείο (θειάφι) και αυτό αντιπροσωπεύει μια οικειοθελή ανατροπή της αρχής του Θείου (θειάφι). Στην κάρτα X.Τύχη, το Θείο (θειάφι) αντιστοιχεί στην πύρινη αρχή, στο κορυφαίο σημείου του τροχού. Ο Προμηθεύς γνωρίζει ότι η περαιτέρω πρόοδος απαιτεί την ανατροπή του βασιλιά. Γνωρίζει πως θα ανατραπεί, ότι θα κρεμάσει το κεφάλι του κάτω και θα καταδυθεί με την περιστροφή του τροχού μέσα στην Άβυσσο. Όταν το Εγώ θα έχει αποτιναχθεί, το πύρινο πνεύμα μπορεί να συνδεθεί μέσω του έρωτα με τον Υδάτινο υποσυνείδητο. Εκεί, στα υδάτινα βάθη, ο Προμηθεύς μπορεί να επαναγεννηθεί, έτσι ώστε το πνεύμα του να αναρριχηθεί ξανά. Ο σταυρός αντιπροσωπεύει την τάξη και την Τετράδα. Το τρίγωνο αντιπροσωπεύει τη γέννηση και την Τριάδα. Το παράγωγό τους είναι το XII, ο αριθμός του Κρεμαστού Προδότη σε όλες τις μορφές του Ταρώ, παλιότερες αλλά και σύγχρονες. Αυτός όμως είναι ο αριθμός του Ζωδιακού κύκλου και συμβολίζει τον Τροχό της Έτους ένα πλήρη κύκλο υλοποιήσεων. Δώδεκα είναι ο αριθμός της Μοίρας και ο Κρεμαστός Προδότης έχει οικειοθελώς αφεθεί στα χέρια της Μοίρας.
Το γράμμα Γάμμα είναι το ελληνικό αριθμητικό σύμβολο για τον αριθμό 3, που αντιστοιχεί στο τρίγωνο και το γράμμα, το οποίο αποδώσαμε στην κάρτα II.Αυτοκράτειρα. Η Αυτοκράτειρα είναι επίσης η Αφροδίτη, η Μεγάλη Μήτρα, η πηγή της χάρης, της ευγένειας, της λεπτότητας και της «ελπίδας που κατοικεί στον έρωτα». Το Γράμμα Δέλτα είναι το αριθμητικό σύμβολο για τον αριθμό 4 που αντιστοιχεί στο σταυρό και είναι το γράμμα που αποδώσαμε στον ΙΙΙ.Αυτοκράτορα. Έτσι το τρίγωνο και ο σταυρός αντιπροσωπεύουν την Αυτοκράτειρα και τον Αυτοκράτορα. Το ανεστραμμένο σύμβολο του Θείου (θειάφι) δείχνει ότι η νέα αρχή εμφανίζεται όταν το πνεύμα του Αυτοκράτορα καταδύεται μέσα στη μήτρα της Αυτοκράτειρας. Δηλαδή, η επαναγέννηση απαιτεί το συνειδητό πνεύμα να καταδυθεί μέσα στην ασυνείδητη μήτρα.
Η δεύτερη δεκάδα της Μεγάλης Αρκάνα, οι κάρτες ΧΙ ως ΧΧ, μορφοποιούν μια Πυθαγόρεια σειρά. Ο ΧΙ.Χρόνος αντιστοιχεί στην Μονάδα, την αυτοπαραγόμενη αρχή που δίνει άνοδο στους διαδόχους της. Ο ΧΙΙ.Κρεμαστός Προδότης αντιστοιχεί στην Δυάδα που απορρέει από τη διαίρεση της Μονάδας και είναι η αρχή του διαχωρισμού, της σύγκρουσης, της διαφωνίας, της διαφοροποίησης, της κίνησης και της τόλμης. Ο Κρεμαστός Προδότης είναι ο τολμηρός παράγοντας που δημιουργεί αντίθεση στο παρόν καθεστώς και ξεκινά την πρόοδο των αριθμών – Ιάμβλιχος «Τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής». Για επιβεβαίωση παρατηρούμε πως η αριθμητική αξία του Προμηθεύς ο Θεός Τιτάν είναι 1927, το οποίο μειώνεται σε 7-2+9-1-11=2 στην Ενδεκάδα.
Όπως λέει ο Λάο Τσου: «Αυτός που δοξάζει τον εαυτό του δεν θα φτάσει ψηλά.»

XIII. Θάνατος (13)

 Πρώτος του Σκήπτρου
Θεότητες: Άδης, Πλούτων, Θάνατος, Κάλι.  
Ελληνικό Γράμμα = Νι: Νεκρός, νερτέριος = υποχθόνιος, κατώτερος, παρακάτω ευρισκόμενος, νερτερόμαντις = ο μάντις που ασκεί νεκρομαντεία.
Περιγραφή
Ο Θάνατος στέκεται όρθιος κοιτάζοντας μπροστά και προς τα αριστερά. Φορά μια μακριά, μαύρη τήβεννο που καλύπτει τα χέρια του και τα πόδια του. Το πρόσωπό του κρύβει ένα μαύρο δερμάτινο μεταλλικό κράνος που η θηριώδης, λευκή σαν κόκαλο μάσκα του μοιάζει με κρανίο, με μαλλιαρή, μαύρη γενειάδα και με ατημέλητα, μακριά, μαύρα μαλλιά. Βλέπουμε να ξεπροβάλουν από τα μακριά του μανίκια, λευκά σαν κόκαλο γάντια, που μοιάζουν με χέρια σκελετού. Από το λαιμό του κρέμεται ένα κλαδί.
Στο δεξί του χέρι κρατά μια άδεια φιάλη ομφαλωτή, ένα ρηχό πινάκιο με μια κεντρική προεξοχή, που γέρνει προς τα εμπρός. Το αριστερό του κρατά ένα κέρας τα Αμάλθειας, σύμβολο αφθονίας, που όμως δεν ξέρομε αν έχει κάτι μέσα. Το έδαφος πίσω του, στη δεξιά του πλευρά, είναι μπηγμένο ένα ψηλό μπαστούνι. Από την κορυφή του κρέμεται μια μικρή σημαία σε χρώμα γκρι σαν του ατσαλιού, που πάνω του γράφει «Sum fine» δηλαδή «είμαι το τέλος» που κυματίζει, παίρνει το σχήμα της λεπίδας ενός δρεπανιού, στερεωμένου σε μεγάλο κοντάρι.  Στο έδαφος υπάρχουν κομμένα χέρια, πόδια και κεφάλια. Ένα από αυτά φορά στέμμα. Τα φυτά που ξεπετάγονται από τη γη μπροστά του είναι νέοι βλαστοί από μέντα, με λευκά και λιλά λουλούδια, νάρκισσοι και ασφόδελοι, με κιτρινόλευκα άνθη.
Ένα σκοτεινό ποτάμι κυλά στο πίσω μέρος της εικόνας, πίσω από αυτό είναι ένας θόλος, ένας τύμβος, στην πόρτα του οποίου βλέπομε ένας επιβλητικός ορειχάλκινος φράκτης. Κυπαρίσσια και λευκές λεύκες αναπτύσσονται γύρω του. Υπάρχουν δύο πηγές, μια σε κάθε πλευρά του λόφου. Ένα λευκό κυπαρίσσι υψώνεται πίσω από την αριστερή πηγή και ένα σκούρο πίσω από τη δεξιά. Ο ουρανός έχει μια σκούρα κόκκινη απόχρωση, αλλά το μάτι δεν ξεχωρίζει αν είναι ανατολή ή ηλιοβασίλεμα.  
Παρουσίαση
Ο Θρίαμβος του Θανάτου σηματοδοτεί το τέλος μιας ζωής και την αδυναμία της επιστροφής σε αυτήν. Αυτό εφαρμόζεται ισοδύναμα και στο σωματικό θάνατο, που δίνει στην εγκόσμια ύπαρξη και στους μικρούς θανάτους που επισημαίνουν τη μετακίνησή μας από μια φάση της ζωής σε μια άλλη. Ο Θάνατος είναι μια απόλυτη αλλαγή, μια συνεχής διακοπή στη ζωή, επειδή κανείς δεν μπορεί να πει πού  βρίσκεται, ή αν υπάρχει, ζωή μετά το θάνατος. Το κέρατο της Αμάλθειας είναι γεμάτο με πλούτη ή είναι άδειο; Ο Πλούτωνας μας κάνει μια σπονδή ανανέωσης ή μας δείχνει ότι το πιάτο είναι άδειο και στεγνό; Δεν μπορούμε να ξέρουμε.
Η τήβεννος του Θανάτου είναι μαύρη, το χρώμα του πένθους στη Δύση, και η πανοπλία του είναι λευκή σαν το χρώμα των οστών, το χρώμα του πένθους στην Ανατολή. Η στολή του μας δείχνει τις δύο πλευρές της μεταβολής του Θανάτου, τη μαύρη σήψη, τη μέλανσιν, που ανάγει τη ζωή μας στις στοιχειώδεις της συνιστώσες, στην χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αρχική ουσία και τη λεύκωσιν, που είναι αγνή και περιέχει ισοδύναμα όλα τα χρώματα. Μας παρέχει ένα εύπλαστο ουδέτερο έδαφος, έτοιμο να πάρει ένα νέο χρώμα και μια νέα μορφή.
Τα μέλη που είναι ριγμένα γύρω του, δείχνουν το Θάνατο σαν τη συμπαντική διαλυτική, αποσυνθετική αρχή, που δεν έχει δική της ιδιοκτησία. Δείχνουν επίσης τη διάλυση των σημείων στήριξής μας (πόδια), της δραστηριότητάς μας (χέρια), των ιδεών μας (κεφάλι), και ακόμα και της θεμελιώδους φιλοσοφίας (το κεφάλι με το βασιλικό στέμμα.) Το δρεπάνι μας θυμίζει ότι ο θάνατος πρέπει να είναι μια σοδιά, την ώρα που δρέπουμε τις ανταμοιβές μιας περιόδου της ζωής και βάζουμε τους σπόρους για την επόμενη.
Ο σκελετός είναι το πλαίσιο, ο δομικός οργανισμός που φέρει τη ζωή, η ρίζα τόσο της ακαμψίας και της στερεότητας, όσο και της ευκαμψίας, της ευλυγισίας και της προσαρμοστικότητας, της σταθερότητας αλλά και της αλλαγής. Είναι ο κεντρικός πυρήνας της ισορροπίας και της δράσης, που είναι ό,τι απομένει όταν μετακινηθεί το σαρκικό περίβλημα της προσωπικότητας, της επίπλαστης προσωπικότητας του ανθρώπου που στην ψυχολογία είναι το πλέγμα των σχέσεων ανάμεσα στην ατομική συνείδηση και την κοινωνία.  
Σημειώσεις
Ο XIII.Θάνατος αντιπροσωπεύει το μόνιμο και οριστικό τέλος μιας «ζωής». Μπορεί να έχει τη μορφή είτε του φυσικού θανάτου ή μικρότερων θανάτων, που συμβαίνουν όταν περνάμε από μια φάση ζωής σε επόμενη, όπως εφηβεία, γάμος, παιδιά κλπ. Είναι κάθε μέγιστη μετάβαση, κανονική ή υπερβολική. Ένα κύριο χαρακτηριστικό τέτοιων αλλαγών είναι ότι είναι ανέκκλητες. Κανείς, ούτε καν ένας θεός δεν μπορεί να φέρει πίσω κάποιον που έχει αποφασίσει ο Άδης να κρατήσει κοντά του. Εκείνοι οι λίγοι που ταξίδεψαν στον Κάτω Κόσμο και επέστρεψαν, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Θησέας ο Πειρίθοος, άλλαξαν οριστικά από την αντιπαράθεσή τους με το Θάνατο.
Η αριθμολογική σημασία του 13 είναι η υπέρβαση των κυκλικών προτύπων του παρελθόντος. Ο αριθμός 12 πάντα δηλώνει ένα πλήρη κύκλο, όπως οι μήνες ή τα ζώδια. Από τη στιγμή που οι κύκλοι επαναλαμβάνονται, δηλαδή 1, 2, 3, …. 12, 1, 2, 3, …, ο αριθμός 13 δεν ανήκει στο κυκλικό πρότυπο. Στέκεται πέρα από αυτό, γιατί δεν υπάρχει 13ος μήνας. Από την άλλη μεριά, το 13 ακολουθεί το 12 αριθμητικά και έτσι ξαναπαρουσιάζει την αρχή μιας νέας σειράς κύκλων σε ένα ανώτερο επίπεδο, υπερυψώνοντας τον παλιό κύκλο οικοδομώντας πάνω του, 12+1, 12+2, ..., 12+12, 12+1, 12+2, ... Σε αυτόν τον τρόπο, η 13η κάρτα κινεί τους κύκλους της ζωής στο επόμενο επίπεδο. Έτσι, το 13 είναι ο αριθμός των θυσιασμένων και των αναστημένων θεών. Για παράδειγμα, ο Διόνυσος ήταν ο 13ος Θεός του Ολύμπου.
Η αριθμητική αξία του Άιδης είναι 223, το οποίο μειώνεται σε 3-2+2=3 στην Ενδεκάδα. Περαιτέρω, ο Άιδης έχει το χαρακτήρα της Τριάδας, η οποία σχετίζεται με την Εκάτη, μια θεότητα κάτωθεν της γης, την ολοκλήρωση και την προσέγγιση του τέλους, δηλαδή, του θανάτου.
Ο ΧΙΙ.Θάνατος ακολουθεί τον ΧΙΙ.Κρεμαστό Προδότη, από η στιγμή που ο Προδότης αντιπροσωπεύει τη συνειδητή επιλογή να κρεμαστούμε πάνω από την Άβυσσο και να εναποθέσουμε τη ζωή μας στα χέρια της Τύχης. Ατή είναι η μόνη πιθανή τιμωρία για τον Προδότη, αλλά πρέπει επιπλέον να την αποδεχτεί οικειοθελώς πριν την αναζητήσει. Όταν γίνει αυτό, προχωρά στον Θάνατο, που είναι το σημείο που χωρίζει την παλιά ζωή από τη νέα.Έτσι, ο Θάνατος αντιπροσωπεύει μια στιγμή θλίψης και πένθους, επειδή μας επιβάλλει να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο, να αναγνωρίζομε ότι η γέννηση μιας νέας γενιάς απαιτεί το θάνατος της παλιάς. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για την πρόοδο και για κάθε συνέχιση της ανάπτυξης. Είναι το νόμισμα που πληρώνουμε στο Χάρο για να περάσομε τα νερά του μαύρου Ποταμού της Στυγός και να μπούμε στο βασίλειο του Άδη, το μαύρο διαχωριστικό ανάμεσα στη μια ζωή μας και την επόμενη.
Τόσο σκληρός είναι ο φραγμός, που οι ίδιοι οι θεοί παίρνουν όρκους στο όνομα του ποταμού της Στυγός, γιατί από αυτόν περιορίζονται ακόμα και οι ίδιοι. Ένας θεός που σπάει έναν τέτοιο όρκο εξορίζεται από τον Όλυμπο και πέφτει σε κώμα για ένα μεγάλο έτος που ισούται με εννιά ανθρώπινα χρόνια και εξοβελίζεται από τον Όλυμπο για άλλο ένα μεγάλο έτος. Δεν υπάρχει όμως πουθενά τέτοια αναφορά κάποιου θεού που να έσπασε τον όρκο. Τα νερά της Στυγός είναι το Διαρκές Ύδωρ των αλχημιστών, επειδή λέγεται ότι τα νερά της είναι ο συμπαντικός διαλύτης, που διαλύει τον χρυσό, αλλά και το ελιξίριο της αθανασίας, μόνο όμως αν το πάρει κάποιος στη σωστή μέρα, στον Καιρό. Όλον τον υπόλοιπο χρόνο είναι δηλητηριώδες.
Ο ρέων ποταμός συμβολίζει πάντα την προσωπικότητα που είναι συνεχώς ίδια και συνεχώς διαφορετική, όπως λέει ο Ηράκλειτος: «μέσα στους ίδιους ποταμούς, βηματίζομε και δεν βηματίζομε, είμαστε και δεν είμαστε». Επιπλέον, υπαινίσσεται ότι όλες οι προσωπικότητες είναι προορισμένες να εξαφανιστούν μέσα στη λησμονιά, όπως όλα τα ποτάμια τελικά ενώνονται με τον Ωκεανό, που ορίζει τον κόσμο. Όλες οι αρχαίες φιλοσοφίες περιελάμβαναν μεταξύ των πνευματικών στους ασκήσεων κάποιους «διαλογισμούς πάνω στο θάνατο», ως μέσον για να ανέλθει κάποιος από το προσωπικό επίπεδο στο Συμπαντικό.
Η αντιμετώπιση του Θανάτου είναι μια μυητική εμπειρία. Αυτό το βλέπομε στις ιστορίες του Μαύρου Ιππότη, που είναι οπλισμένος με το τσεκούρι του δήμιου. Αν ο μυημένος τοποθετήσει οικειοθελώς το κεφάλι του στο κούτσουρο, τότε ο Μαύρος Ιππότης σηκώνει το τρομακτικό του προσωπείο, δείχνοντας ότι είναι ένας λυτρωτής. Έτσι και οι μάγοι ξεκινούν τη μύησή τους, υποβάλλοντας τον εαυτό τους στους δαίμονες του Κάτω Κόσμου που τους ακρωτηριάζουν και κατατρών τη σάρκα τους. Τα μέλη τους μαγειρεύονται και γίνονται η αρχική ουσία, από την οποία ξαναγεννιόνται οι μάγοι.
Τα μέλη που είναι σπαρμένα στην εικόνα αντιπροσωπεύουν το διαμελισμό της ζωής που πεθαίνει, την αναγωγή της αρχική ουσία. Όλες οι όψεις της παλιάς ζωής φεύγουν: α πόδια αντιπροσωπεύουν τα παλιά σημεία στήριξης, τα χέρια τις παλιές δραστηριότητες, ενώ το κεφάλι τις παλιές ιδέες. Το κεφάλι του βασιλιά, που φοράει το στέμμα, αντιπροσωπεύει τη θεμελιώδη φιλοσοφία, την καθοδηγητική αρχή την ανώτερη εξουσία της παλιάς ζωής, που πρέπει κι αυτή να εγκαταλειφθεί αφού κανένα κομμάτι της ζωής δεν είναι απρόσβλητο από το θάνατο.
Οι μυούμενοι οικειοθελώς υποβάλουν τον εαυτό τους στον πνευματικό διαμελισμό, από τη στιγμή που ξέρουν ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα της μετασχηματιστικής διαδικασίας. Η ψυχή πρέπει να διαμελιστεί πριν τα μέλη της ανασυγκροτηθούν σε μια νέα ολότητα, πριν δηλαδή μπορέσει να αναστηθεί. Η σήψη του νεκρού εξασφαλίζει γονιμότητα και νέα ανάπτυξη, πράγμα που συμβολίζεται από τα φυτά που αναπτύσσονται ανάμεσα στα διάσπαρτα μέλη.
Αν και είναι δική τους επιλογή, οι μυούμενοι δεν μπορούν να ανακουφιστούν. Νιώθουν τρομοκρατημένοι από τον επικείμενο θάνατο του Εγώ τους και τη διάλυση της προσωπικότητάς τους, επειδή δεν έχουν τρόπο να προεξοφλήσουν την έκβαση: η αντιμετώπιση του Θανάτου είναι αναμέτρηση με το άγνωστο, με τον τρόμο του ακατανόητου. Όταν φθάσει ο Θάνατος, ο μυούμενος μπορεί ακόμα και να αντισταθεί, μια και το Εγώ πολεμάει για την αυτοσυντήρησή τους, παρόλο που δεν πρόκειται να του προσφέρει το μέγιστο κέρδος ή την ολοκλήρωση και την αρτιότητα της ψυχής. Ακόμα και μετά την ανάσταση, ο μυούμενος θα θλίβεται για την ζωή που έχασε και δεν μπορεί να την ανακτήσει. Τρόμος, πάλη, θλίψη αυτό είναι το κόστος για το μετασχηματισμό, που πρέπει να καταβληθεί στο Χάροντα, για να μας περάσει από το Ποτάμι της Στυγός, στο εσωτερικό του Κάτω Κόσμου.
Ο σκελετός, που στην εικόνα μας αντιπροσωπεύεται από την πανοπλία του Θανάτου, συμβολίζει τα απογυμνωμένα κόκαλα της ύπαρξης, αυτό που απομένει όταν διαλυθούν όλες οι παροδικές όψεις της ζωής: οι βασικές δυνατότητες για σταθερότητα και αλλαγή, αφού ο σκελετός συνδυάζει και την ακαμψία και την ευκαμψία. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπηρετήσει τις λειτουργίες του αν δεν έχει και τις δύο ιδιότητες. Σε κοσμολογικό επίπεδο, ο σκελετός συνδυάζει την αιωνιότητα και ην αλλαγή, το ήδη υπάρχον, το Είναι και το Επερχόμενο.
Η γενική δομή των Ογδοάδων μας οδηγεί να υποθέτομε πως ο ΧΙΙ.Θάνατος είναι θηλυκού γένους, από τη στιγμή που τρίγραμμά του είναι η Πρώτη Κόρη και είναι συμπληρωματικός στον Αρσενικό ΧΙΙ.Κρεμαστό Προδότη, που το τρίγραμμά του είναι ο Πρώτο Γιος. Και είναι αλήθεια ότι αν και ο Άδης, όπως και ο Θάνατος, είναι αρσενικοί στην Ελληνορωμαϊκή μυθοπλασία, αυτή η κάρτα μπορεί επίσης να αντιστοιχεί και στη θεά Κάλι. Ωστόσο, ο σκελετός είναι ουσιαστικά άφυλος, εφόσον τα κόκαλα δεν περιέχουν τα γεννητικά όργανα, και ο Θάνατος συχνά θεωρείται ως θηλυκός, επειδή ταυτίζεται με τη Μητέρα Φύση που ξανακαλεί τα παιδιά της ή με τη Μάνα που κατασπαράζει τα παιδιά της κλπ.
Ο XIII.Θάνατος αντιστοιχεί στο θεμέλιο-βάση, στη Σεφίρα Γιεσόντ, στο Δένδρο της Ζωής.
Θα μπορούσαμε να υποθέσομε πως ο XIII.Θάνατος με το δρεπάνι του πρέπει να είναι ο Κύριος της Αναγκαιότητας, που σχετίζεται με τα Ξίφη και τον XI.Γηραιό Άνδρα με το μπαστούνι του πρέπει να είναι ο Πρώτος του Σκήπτρου. Δεν το κάνομε αυτό γιατί, α) ο Γηραιός Άνδρας, στην πραγματικότητα, ο Πατέρας Χρόνος, ο οποίος είναι μια θεότητα της γεωργίας και συνδέεται με το δρεπάνι, β) το δρεπάνι φαίνεται ότι είναι σχετικά πρόσφατο χαρακτηριστικό του Θανάτου, που πιθανόν να προέρχεται από μια σύγχυση με τον Κρόνο, γ) δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που να μας οδηγεί στο να συνδέσομε το Γέροντα με ένα μπαστούνι, άπαξ και να γνωρίσομε ότι είναι ο Κρόνος και όχι ένας Ερημίτης, δ) ο Άδης απεικονίζεται συχνά με ένα μπαστούνι, ανάλογο με το κηρύκειο του Ερμή, αλλά όχι με δρεπάνι ή με άλλη λεπίδα. Τελικά, όπως συζητήσαμε και στην κάρτα V.Αρχιερεύς, ο Εμπεδοκλής συνδέει τον Άδη με τη Φωτιά και κατ’ επέκταση με τα Μπαστούνια, μια και είναι φρουρός του Κεντρικού Πυρός.
Παρ’ όλα αυτά, η σύνδεση ανάμεσα στις δύο κάρτες δεν είναι συμπτωματική, μια που ο Κρόνος αντιπροσωπεύει τη θεμελιώδη δομή των πραγμάτων, το αμετάβλητο έδαφος της αλλαγής, που συμβολίζεται από το σκελετό του Θανάτου.
Ο Άιδης σε ένα μεταβαλλόμενο – Εγώ του Δία, το χθόνιο σκότος που στέκεται ενάντια στο ουράνιο φως. Έτσι, ο Άιδης ονομαζόταν «ο άλλος Δίας» και Ζευς Καταχθόνιος, ο Δίας κάτω από τη Γη, ο Χθόνιος Ζευς.
Η δυαδικότητα του Δία και του Άδη είναι επίσης προφανής από τα Ρωμαϊκά ονόματα: Jupiter και Dis Pater. Ο Jupiter είναι μια συστολή του Dieu Pater, Πατήρ Dieu, ετυμολογικά ταυτίζεται με το Δία, που μας δείχνει πως ο Δίας είναι ο Θεός του λαμπερού ουρανού, ο Άδης είναι ο Πατήρ Dis, που το όνομά του σημαίνει "πλούτος", όπως την ελληνική λέξη πλούτος, όπως επίσης το ελληνικό πλούτων ή Πλούτων που ήταν ένα επίθετο του Άδη. Αρχικά τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιταλία, πλούτος ήταν η γονιμότητα, η ευφορία και η αφθονία της σοδιάς. Τα πλούτη τα προερχόμενα κάτω από τη γη. Ο Jupiter και ο Πατήρ Dis είναι ο Ουράνιος και ο Χθόνιος πατέρας. Επίσης, λέγεται ότι ο άρχοντας του Θανάτου είναι πλούσιος, επειδή στο τέλος, τα πάντα επιστρέφουν σε αυτόν. Ονομάζεται και Πολυδέκτης, αυτός που λαμβάνει τα πάντα.
Ο Πλούτων είναι μια πιο αφιλάνθρωπη όψη του Άδη, που αρκετές φορές θωρείται φιλόστοργος, μια και δεν είναι ούτε κακός, ούτε τιμωρός. Έτσι, ονομάζεται και Πανκοίος που σημαίνει αυτός που φέρνει ανάπαυση στα πάντα, και Παιάν που σημαίνει θεραπευτής. Ο Πλούτων είναι ο φύλακας του πλούτου της γης, των μετάλλων και των σπόρων, είναι αυτός που προκαλεί τη βλάστηση των φυτών και την εξόρυξη των μετάλλων από τη γη. Έτσι, και ο ΧΙΙΙ.Θάνατος έχει μια θετική πλευρά, αφού με το να φέρνει το τέλος στη ζωή κάποιου, ανοίγει το δρόμο για μια άλλα. Επομένως, ατή η κάρτα μπορεί αν προαναγγέλλει νέες ευκαιρίες, αναζωογόνηση και ανανέωση.
Ο Άδης που όνομά του σημαίνει «Ο Αθέατος», προέρχεται από το «ιδείν» και το στερητικό «Α», φορά μια τήβεννο του Σκότους ή της Αορατότητας. Αυτή η τήβεννος που στα ελληνικά την λένε Κυνέη και σημαίνει περικεφαλαία ή ένδυμα που φτιάχνεται από δέρμα σκυλιών. Αυτή την περικεφαλαία φορούσαν αρκετοί μάγοι, και ήταν ένα δερμάτινο κάλυμμα και μια άγρια μάσκα που συχνά συνοδευόταν από πυκνή γενειάδα. Αυτά τα καλύμματα είχαν συνήθως δερμάτινα κρόσσια που κρέμονταν μπροστά από τα μάτια. Από την στιγμή που ο μάγος είναι σε ένα ταξίδι προς τα μέσα, δεν χρειάζεται την εξωτερική όραση. Στην πραγματικότητα, το κάλυμμα του Άδη δεν κρύβει αυτόν που το φοράει από τους θνητούς, αλλά του επιτρέπει να ταξιδεύει αόρατος ανάμεσα στους θεούς. Οι θεοί, φυσικά, δεν χρειάζονται ειδικό κάλυμμα για να είναι αόρατοι από τους θνητούς.
Όταν οι Ολύμπιοι ήλθαν στην εξουσία, ο Άδης έλαβε αυτό το κάλυμμα από τους Κύκλωπες, που ήταν κάτι βοηθητικό στο τρίτο μάτι τους, και η λέξη Κύκλωπας σημαίνει αυτός που έχει στρογγυλό οφθαλμό και είναι συνθετικό των λέξεων, «κύκλος» (δηλαδή τροχός ή τσάκρα) και «ωψ» (δηλαδή οφθαλμός). Την ίδια στιγμή έδωσαν στο Δία τον κεραυνό και στον Ποσειδώνα την τρίαινα, όλα γνώριμα αντικείμενα.
Το κυπαρίσσι, η λεύκα, ο δυόσμος, ο νάρκισσος και ο ασφόδελος είναι όλα ιερά για τον Άδη. Η Μίνθη (δυόσμος) ήταν μια νύμφη που αγάπησε τον Άδη. Από ζήλια την σκότωσε η Περσεφόνη ή η Δήμητρα κι έγινε φυτό μετά το θάνατό της. Επίσης, αγάπησε τη Λευκή, την κόρη του Ωκεανού που έγινε άσπρη λεύκα μετά το θάνατό της. Και οι δύο νύμφες δείχνουν ότι ακόμα και ο Άδης δεν είναι απρόσβλητος από τη θλίψη. Ο Ηρακλής γύρισε από τον Κάτω Κόσμος στεφανωμένος με λεύκα, για να δείξει τη μυσταγωγική ιδιότητα που απέκτησε. Ο ασφόδελος είναι οικουμενικό σύμβολο του πένθους και της μετάνοιας στη Δύση. Είναι συνδεδεμένος με τον Κρόνος, έναν άλλο θεό του θανάτου. Αναπτύσσεται στον Κάτω Κόσμος και ο κόνδυλός του εξασφαλίζει τροφή για τους νεκρούς, ενώ τα λουλούδια του, τους δίνουν παρηγοριά. Θεωρείται ακόμα θεραπευτικό και προστατευτικό φυτό.
Τα κίτρινα λουλούδια, νάρκισσος και ασφόδελος, αντιπροσωπεύουν τη διαίσθηση, τα μπλε λουλούδια δυόσμος, το πνεύμα, τα πράσινα φύλλα τις αισθήσεις. Τα λευκά λουλούδια φυσικά αντιπροσωπεύουν την αγνότητα, την αθωότητα, την απλότητα και την αναγέννηση. Από την στιγμή που τα λουλούδια επισκιάζουν τα φύλλα, αντιπροσωπεύουν μια ανανέωση του ενδιαφέροντος για τον εσωτερικό κόσμο,, τη διαίσθηση, το πνεύμα, την απλότητα, καθώς αντιτίθενται στον εξωτερικό, τις αισθήσεις.
Ο δυόσμος και με τα λιλά-μπλε λουλούδια είναι το φλισκούνι, ένα συστατικό κλειδί του κυκεώνος του ιερού ποτού των Ελευσίνιων Μυστηρίων, στα οποία ο ιερουργός ξαναγεννιόταν. Όπως μας υπενθυμίζει ο Ηράκλειτος, αν ο κυκεών αναδευτεί επί πολύ, διαχωρίζεται στα πρωταρχικά του συστατικά. Για αυτό το λόγο θεωρούσαν ότι απεικονίζει τη ζωή ως μια «μη ατάραχη θερμοδυναμική διαδικασία», δηλαδή ένα σύστημα που θα διαλυθεί σε ανοργάνωτη αρχική ουσία, εκτός και αν τροφοδοτηθεί με ενέργεια.
Ο νάρκισσος είναι ένα σύμβολο θανάτου και αναγέννησης, επειδή εξαφανίζεται το καλοκαίρι και ξαναεμφανίζεται την επόμενη άνοιξη. Αυτό μας υπενθυμίζει την ιστορία του Νάρκισσου, που στο καλοκαίρι της νεότητάς του ερωτεύτηκε την ίδια την εικόνα του και μαράζωσε, μέχρι που έγινε φυτό. Μια παραβολή της υπερβολικής προσκόλλησης στο Εγώ και του συνεπακόλουθου πνευματικού θανάτου.
Το κυπαρίσσι είναι επίσης σύμβολο θανάτου και πένθους. Συνδέεται όπως και ο ασφόδελος με τον Κρόνο. Συχνά φυτρώνει δίπλα σε μνήματα. Είναι και αυτό προστατευτικό φυτό, γιατί θεωρείται ότι αποτρέπει τη σήψη. Το σκληρό του ξύλο αντιπροσωπεύει τη μακροζωία, ακόμα και την αθανασία.
Σύμφωνα με τους χρυσούς Ορφικούς πίνακες, η είσοδος στον Οίκο του Άδη είναι πλαισιωμένη με δύο πηγές. Ένα λευκό κυπαρίσσι υψώνεται στην πηγή που είναι στα αριστερά και ένα σκούρο κυπαρίσσι στη δεξιά. Από την άποψη του φράκτη, το λευκό κυπαρίσσι είναι στα δεξιά και αντιπροσωπεύει τη ζωή και την ημέρα, ενώ το σκούρο κυπαρίσσι είναι στα αριστερά και αντιπροσωπεύει το θάνατο και τη νύχτα. Σύμφωνα με τους Ορφικούς πίνακες, ο νεκρός που αποκαλεί τον εαυτό του «ο γιος της Γης (Γαία) και του Ενάστρου Ουρανού (Ουρανός)», πρέπει να πιει από την αριστερή πηγή, στην οποία τρέχει το νερό από τη Λίμνη της Μνημοσύνης. Έτσι, θα ξεπλύνει την προηγούμενη ζωή του και θα μπορέσει να μπει στη Χώρα των Νεκρών.
Το κεντρικό βουνό στην εικόνα, είναι ο Ομφαλός της Κόσμου, το σημείο που ενώνονται ο Ουρανός, η Γη και ο Κάτω Κόσμος. Έτσι, η είσοδος του Άδη είναι ένας Μυκηναϊκός θόλος ή ένας τύμβος, που αντιπροσωπεύει τον Ομφαλό του Κόσμου. Η ομφαλωτή φιάλη, το σκεύος για τις σπονδές που χρησιμοποιούσαν στις θυσίες, γεμίζεται στον Ομφαλό του Κόσμου από το κέρας της Αμάλθειας, που αντιπροσωπεύει την εκστατική εμπειρία.
Ο Άδης συχνά εμφανίζεται να κρατάει στο αριστερό του χέρι ένα τέτοιο κέρας, που ωστόσο δεν ξεχειλίζει από καρπούς. Στην πραγματικότητα, μάλλον είναι άδειο. Το δεξί χέρι του κρατά μια ομφαλωτή φιάλη, με την οποία φαίνεται να κάνει σπονδή για τους νεκρούς, μια και το πιάτο είναι άδειο. Το πιάτο μπορεί να γεμιστεί από το κέρας της Αμάλθειας, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα βέβαιο.
Ο Άδης είναι ο κυβερνήτης του Κάτω Κόσμου, όχι ο θεός του Θανάτου που καλείται Θάνατος ή Μόρος ή Λατινικά Mors. Ο Θάνατος ήταν βοηθός στον Άδη, ο οποίος έκανε τη όλη την άσχημη δουλειά του: ερχόταν και έκοβε μια μπούκλα από τα μαλλιά αυτού που θα πέθαινε. Στις προγενέστερες εποχές, ο Θάνατος δεν λατρευόταν σαν θεότητα και στην πραγματικότητα, ο Ησίοδος λέει πως ήταν μισητός ακόμα και στους θεούς, επειδή ήταν ανελέητος και δεν μπορούσε να δωροδοκηθεί. Πολύ αργότερα, άρχισαν να τον βλέπουν πιο θετικά και τότε ονομάστηκε Παιάν (Θεραπευτής), επειδή ανακουφίζει τους θνητούς από τις έγνοιες τους.

Ο Θάνατος και ο Ύπνος είναι δίδυμοι γιοι της Νύχτας. Σε κάποια έργα τέχνης ο Θάνατος είναι χρωματισμένος μαύρος και ο Ύπνος άσπρος. Ο ύπνος είναι βέβαια σαν ένας μικρός θάνατος, στον οποίο μπορούμε να καταδυόμαστε στη λήθη και να αναδυόμαστε ξανά ανανεωμένοι, αν όχι μετασχηματισμένοι.

Ο Άδης τυπικά εμφανίζεται σαν ένας ώριμος άνδρας με σκούρα μαλλιά και γένια. Μπορεί να αναπαύεται σε ένα ανάκλιντρο, να κάθεται σε ένα θρόνο ή να οδηγεί ένα άρμα που το σέρνουν μεγαλοπρεπή άλογα με χρυσά χαλινάρια, με τα οποία αρπάζει τη ζωή, όπως έκανε με την Περσεφόνη. Μπορεί να φορά ένα στεφάνι από κισσό και να έχει το κλειδί για τις χάλκινες θύρες του βασιλείου του. Ο Θάνατος εμφανίζεται ακόμα, ως ένας ισχυρός, αγριωπός άνδρας με πυκνή γενειάδα, ντυμένος με μαύρα ρούχα και οπλισμένο με σπαθί και στους ώμους του έχει μεγάλα φτερά.

XIIII.Διάβολος (14, 15)

 Δεύτερος του Πεντάκτινου (Πεντάλφας, Δηναρίου)
Θεότητες: Παν, Ήφαιστος, Vulcanus.
Ελληνικό Γράμμα: Ξι: Ξύλος (ξύλο), ξαίνω (χτενίζω, δέρνω, ξυλοκοπώ, ξανθίζω (ψήνω, καβουρντίζω, τηγανίζω).
Περιγραφή
Ο Διάβολος στέκεται πάνω σε ένα αμόνι, μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο. Το πρόσωπό του είναι ευχάριστο, σχεδόν ελκυστικό και σε καμιά περίπτωση, ταραγμένο. Έχει μια γενειάδα που μοιάζει κατσικίσια και φορά ένα κοντό, πράσινο χιτώνιο εργατών, κάτω από το οποίο διακρίνονται αμυδρά τα στήθη του, με τέτοιο τρόπο που δεν ξεχωρίζει αν είναι γυναίκα ή άνδρας. Στο κεφάλι του υπάρχει ένας σκούρος μπλε πίλος (καπέλο σε σχήμα αυγού), που έχει στο κέντρο του ένα ανεστραμμένο πεντάκτινο, ενώ ελικοειδή, χρυσά κέρατα κριαριού ξεφυτρώνουν αριστερά και δεξιά του.
Κρατά υψωμένη τη δεξιά του παλάμη σε χαιρετισμό. Ο αντίχειράς του είναι κάθετος στην παλάμη ενώ τα δάκτυλά του είναι τεντωμένα σε δύο ομάδες των δύο. Το αριστερό του χέρι κρατά τη λαβή ενός μεγάλου, κοκκινωπού μπρούτζινου σφυριού ή ξύλινης σφύρας, που γέρνει προς το μέρος του σχηματίζοντας μια κατώτερη γωνία, ενώ το κάτω μέρος του είναι ακουμπισμένο στο αμόνι. Το κεφάλι του σφυριού έχει σχήμα δύο σφαιρών. Η λαβή σχηματίζει στην κορυφή της ένα ημισφαιρικό βολβό. Τα πόδια και οι πατούσες σου άνδρα είναι δύσμορφα, με ανεστραμμένα γόνατα, δίνοντας την εντύπωση ποδιών αίγας ή αετού. Το σώμα του είναι καλυμμένο με καστανό τρίχωμα.
Στέκονται μπροστά, με τις πλάτες τους σε αυτόν, δύο μορφές, ένα χρυσό αρσενικό στα δεξιά και ένα ασημένιο θηλυκό στα αριστερά του. Μια χρυσή αλυσίδα με στρογγυλούς κρίκους απλώνεται χαλαρά γύρω από τους γοφούς των σκλάβων και πίσω από το αμόνι, περικλείοντας τους τρεις όγκους σε έναν κύκλο. Οι εκφράσεις τους είναι κάπως κενές, άτονες και απλανείς, σαν να είναι μισοπεθαμένοι ή ρομπότ και τα μικρά τους σώματα, που μοιάζουν με νάνων, αν και δεν είναι άσχημα, δείχνουν, κατά κάποιο τρόπο αφύσικα. Τα γόνατά τους φαίνονται να είναι ανεστραμμένα.
Παρουσίαση  
Ο Διάβολος αντιπροσωπεύει την υλική δημιουργία σε όλες της τις εκδηλώσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται το σεξ, ως μέσο φυσικής αναπαραγωγής, ο μεταβολισμός ως μέσο ανάπτυξης, η φωτιά ως μέσο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της τεχνολογίας, της τέχνης, της χειροτεχνίας και του Αλχημικού Έργου. Η υλική δημιουργία είναι απαραίτητη για τη ζωή και μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και ως μονοπάτι για τη φώτιση, αλλά το πάθος μας για αυτήν μπορεί να μας παγιδέψει. Αν αυτές οι πράξεις της δημιουργίας γίνονται ασυνείδητα και αψήφιστα, τότε είναι απλός παράγοντας δουλείας όπως συμβαίνει στην περίπτωση των δύο σκλάβων. Αυτό σημαίνει ότι έχουν παραδώσει εθελοντικά τον εαυτό τους στα δεσμά και η χαλαρή αλυσίδα τους συμβολίζει ότι μόνο η άγνοια και  η απροθυμία τους εμποδίζει να δουν ότι είναι σκλάβοι, όπως οι μισοπεθαμένοι και τα ρομπότ, καθότι αν ήθελαν θα μπορούσαν να ελευθερωθούν εύκολα.
Ο Διάβολος – άνθρωπος, θηρίο και θεός ταυτόχρονα – συμβολίζει την υλική μας φύση. Υπάρχει αρκετή δύναμη και ομορφιά στα ένστικτά μας, τις ορέξεις μας και τις παρορμήσεις μας στον υλικό κόσμο. Αλλά η Φύση, ως συστατικό της ψυχής, είναι κυρίως ασυνείδητη και λειτουργεί πίσω από την πλάτη μας. Έτσι, γίνεται με όλα τα σκιώδη χαρακτηριστικά του εαυτού μας, όλα τα κομμάτι α της ψυχής μας που απαρνιόμαστε. Κάνουν ορατή την ύπαρξή τους με το να προβάλλονται πάνω στους άλλους ανθρώπους και γενικά, στον έξω κόσμο. Αυτή η κάρτα καλεί τον καθένα μας να αντιμετωπίσει τη σκιά του, όχι να την αρνηθεί ή να την καταστρέψει, αλλά να γνωρίσει την πραγματικότητα της ύπαρξής της να την ομολογήσει σαν κομμάτι του, να κατανοήσει τη φύση της και να την επαναπροσανατολίσει προς το καλό.
Σημειώσεις
Το όνομά του «Διάβολος», σημαίνει στην Ελληνική ρίζα του «αυτός που διαβάλει», και σημαίνει σαν ετυμολογία του ρήματος, «ρίχνω διαμέσου», ειδικά μέσα από ψεύτικη ή παραποιημένη παρουσίαση γεγονότων. Έτσι, βλέπουμε το Διάβολο ως πηγή μιας αυταπάτης, που δημιουργεί κώλυμα στην παραπέρα ανάπτυξη.
Ο Διάβολος αντιπροσωπεύει τη Σκιά και αυτή η κάρτα αναγγέλλει μια αντιπαράθεση με τη Σκιά μας. Ο Γιούνγκ λέει πως «η σκιά υποδηλώνει οτιδήποτε που το άτομο αρνείται να αναγνωρίσει στον εαυτό του. Ένα γνώρισμά της είναι ότι πάντα επιτίθεται στο άτομο, έμμεσα ή άμεσα, μέσα από τα κατώτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και άλλες ασύμβατες τάσεις. Η σκιά είναι εκείνη η κρυμμένη, καταπιεσμένη στο μεγαλύτερο μέρος της, κατώτερη και απαλλαγμένη από ενοχές προσωπικότητα, που οι ύστατες διακλαδώσεις της φτάνουν πίσω, στο βασίλειο των ζωικών μας προγόνων κι έτσι εμπεριέχει ολόκληρες τις ιστορικές όψεις του ασυνειδήτου».
Υπάρχει μια τάση στη Δυτική παράδοση να θεωρούμε τη σκιά ως πηγή όλων των κακών, αλλά επίσης υπάρχει και η άποψη ότι φανερώνει έναν αριθμό καλών ποιοτήτων και χαρακτηριστικών όπως τα φυσιολογικά ένστικτα, την απαραίτητη αντίδραση, τη ρεαλιστικής επίγνωση, τις δημιουργικές παρορμήσεις, κλπ. Έτσι, η πρόκληση της κάρτας αυτής, δεν είναι να κατανικήσει το Διάβολο μέσα μας, αλλά να τον αντιμετωπίσει και να ενσωματώσει τις δυνάμεις του και την ισχύ του μέσα στον Εαυτό, να τον θέσει δηλαδή, στην υπηρεσία μας. Με τέτοια αντιμετώπιση είναι απαραίτητη, αν θέλομε να γίνομε πραγματικά ανθρώπινοι, μια και αν δεν αναγνωρίσομε τη σκιά μας, θα την προβάλομε στην εξωτερική μας πραγματικότητα, ειδικά πάνω στους άλλους. Δηλαδή, κάνομε κάποιον ή κάτι αποδιοπομπαίο τράγο, κάτι που μας οδηγεί στον Πάνα. Για να ολοκληρωθούμε πρέπει να γίνουν αποδεκτά όλα τα μέρη της ψυχής μας.
Από μόνη της η σκιά δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή, είναι ένας δαίμων, μια θεότητα, μια δύναμη της φύσης, που προηγείται της θνητής φύσης. Αυτό είναι το τυπικό στην Ελληνορωμαϊκή παράδοση, που δεν είναι δυϊστική όπως ο Χριστιανισμός. Οι Θεοί ακολουθούν τις δικές τους επιθυμίες μερικές φορές προς όφελός μας και μερικές φορές εις βάρος μας. Η Ελληνορωμαϊκή παράδοση αναγνωρίζει ότι κάθε θεός έχει μια φωτεινή και σκοτεινή πλευρά, όπως η Σελήνη. Ο Χριστιανισμός αναγνωρίζει μόνο τη φωτεινή πλευρά του θεού του, αλλά ο Γιούνγκ παρατηρεί ότι όσο πιο λαμπερό είναι το φως, τόσο πιο σκοτεινή σκιά ρίχνει. Έτσι, ο Χριστιανισμός πρέπει να έχει επίσης και το γνήσια κακό Σατανά.
Ο Διάβολος παραδοσιακά απεικονίζεται με κέρατα ή διχαλωτές οπλές, μια καρικατούρα του Μεγάλου Θεού Πανός, που είναι η θεότητα της δημιουργίας της Φύσης. Στο Χριστιανισμό εμφανίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Τα κτηνώδη σωματικά χαρακτηριστικά του υποδηλώνουν την άγρια, αδάμαστη ζωική φύση και τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του δείχνουν ότι αυτή η κτηνώδης φύση είναι αποδεκτή από την ανθρωπιά μας. Ο Παν είναι ταυτόχρονα άνθρωπος, κτήνος και θεός. Είναι η συμπαντική δύναμη της παραγωγής και της δημιουργικότητας και έτσι οι αρχαίοι έλεγαν ότι το όνομά του σημαίνει και υπονοεί τα «πάντα».
Είναι μια εικόνα του υλικού κόσμου. Πιο γενικά, αντιπροσωπεύει τη νέα ζωή και την πνευματική αναγέννηση. Ως τέτοιος, ο Πάν είναι συνδεδεμένος με άλλα ιθυφαλλικά πνεύματα της φύσης, περιλαμβανομένων του Σιλβάνου της θεότητας των δασών, του Φαύνου, του Πριάπου, των Σατύρων, των Σειληνών και του Αιγυπτιακού θεού Μιν.
Οι Αρκάδες καλούσαν τον Πάνα με τον τίτλο «Τον της Ύλης Κύριον».
Η δημιουργικότητα έχει επίσης τη σκοτεινή πλευρά της. Αν είναι αχαλίνωτη, μπορεί να αποβεί διαβολική. Η αντιπαράθεση με το Διάβολο, μας κάνει να αποκτάμε επίγνωση του κινδύνου, μια και ο Παν ονομάζεται ο Παμφάγος, αυτός που καταβροχθίζει τα πάντα, όπως ο Πανγεννήτωρ, αυτός που γεννάει τα πάντα. Όπως, ο λύκος, απλά ζει τη φύση του.
Ο Παν είναι πέρα από τη λογική. Είναι άλογος, απρόβλεπτος, άνομος και παράλογος. Η ξαφνική, απροσδόκητη εμφάνισή του προκαλεί αχαλίτωτο πανικό, ακόμα και αυτή η λέξη προέρχεται από το όνομά του. Είναι πηγή σύγχυσης, κάτι που δηλώνεται ξεκάθαρα σε αρκετές απεικονίσεις του Διαβόλου: ο συνδυασμός στήθους και φαλλού ή εικόνα μιας νυχτερίδας, που διαγράφεται αχνά στην κοιλιά του.
Τα κέρατα στην 14.Διάβολος είναι σύμβολα της δύναμης της ζωής. Είναι χρυσά για να δηλώσουν τη θεϊκή φωτιά και για να δείξουν την αξία της ενστικτώδους, φυσικής δράσης. Το σπειροειδές σχήμα τους αναφέρεται στην ενέργεια Κουνταλίνι, που συνταυτίζει τη ζωτική δύναμη με τη δημιουργική λίμπιντο. Το Κουνταλίνι με τη σειρά του, όπως και όλα τα ερπετά, είναι σύμβολο της επαναγέννησης. Εδώ βλέπουμε την εξευγενισμένη ενέργεια Κουνταλίνι να αναδύεται από την κορυφή του κεφαλιού, του ανώτερου Τσάκρα.
Στην εικόνα μας, τα κέρατα δείχνουν να είναι κολλημένα στον πίλο κι όχι να είναι ενσωματωμένα στο κεφάλι του Διάβολου. Αυτό δηλώνει ότι η εξευγενισμένη ζωτική δύναμη του Διαβόλου είναι δανεική, δεν αποτελεί μέρος της φύσης του. Στην αρχαία τέχνη, ο Ήφαιστος απεικονίζεται φορώντας ένα σκούρο μπλε πίλο, που αντιπροσωπεύει τον ουράνιο θόλο.   
Εκτός από τον Πάνα, συχνά ο Διόνυσος, ένας θεός που αναστήθηκε, απεικονίζεται με κέρατα κριού, ένα σύμβολο της θεϊκής δύναμης, και ο Δίας όταν ταυτίζεται με τον Άμμωνα, το ίδιο εμφανίζεται. Γενικά, στη Σουμερική και Σημιτική εικονογραφία, τα κέρατα γενικά, είναι σύμβολο θεϊκό. Ο Μωυσής, λέγεται ότι κατέβηκε από το όρος Σινά με κέρατα στο κεφάλι του, όπως βλέπομε στο άγαλμα του Μιχαήλ Αγγέλου. Όμοια ο Διάβολος και το κέρατο είναι αμφισεξουαλικά: από τη μια μεριά φαλλικό και διεισδυτικό και από την άλλη κούφιο και δεκτικό, όπως εξηγεί ο Γιούνγκ.
Η κυριότητα στο πυρ, κοινή στους μάγους και μεταλλουργούς, θεωρείται στη χριστιανική λαογραφία, σαν δουλειά του κακού. Επιπλέον, η αλχημεία είχε την πηγή της στις πνευματικές, αρχικές μεθόδους των μεταλλουργών, που με την τέχνη, τη μαγεία και την δέηση, επιφέρουν το μετασχηματισμό των μετάλλων.
Έτσι, είναι φυσικό, η κάρτα ΧIV.Διάβολος να συνδέεται με τον Ήφαιστο, το Θεϊκό Μεταλλουργό. Είναι ο άρχοντας του πυρός, τόσο σε υλικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο, ελέγχοντας την εξωτερική θερμότητα, που είναι ο πρωταρχικός παράγοντας του αλχημικού μετασχηματισμού των μετάλλων και την εσωτερική θερμότητα που αναδύεται από μια υπερβολική απορρόφηση της Ιερής Δύναμης, που είναι ο παράγοντας του εσωτερικού μετασχηματισμού. Στην Αρχαία Ελλάδα, η λέξη «Ήφαιστος» είχε χρησιμοποιηθεί συχνά ως συνώνυμο του τεχνητού πυρός, του πυρός του μετασχηματισμού εν αντιθέσει με την Εστία, το σπιτικό πυρ και το Ουράνιο Πυρ του Δία. Οι Έλληνες συχνά σύγκριναν το καταστροφικό πυρ του Ήφαιστου και έτσι οι κάρτες XIII.Θάνατος και XIV.Διάβολος αποτελούν ένα ζεύγος συμπληρωματικών δυνάμεων.
Ακριβώς αυτό το πυρ του Ηφαίστου έκλεψε ο Προμηθεύς και το έφερε στην ανθρωπότητα και στη συνέχεια, ήταν ο Ήφαιστος που δέσμευσε τον Προμηθέα στην ψηλότερη κορφή του Καυκάσου. Ο Ήφαιστος είναι επίσης ο Θεός των δεσμών, ένας θεός που παγιδεύει. Έτσι, δένει την Ήρα στον θρόνο της με αόρατα δεσμά και παγιδεύει τη γυναίκα του Αφροδίτη και τον Άρη τον εραστή της, δένοντάς τους πάνω στο παράνομο κρεβάτι του με το αόρατο δίχτυ του, από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Σε αυτό το μύθο η Αφροδίτη είναι το υπομόχλιο δύο αλχημικών Συνδέσεων Αντιθέσεων. Πρώτα ο Ήφαιστος, Κύριος του Πυρός, και η Αφροδίτη, η γεννημένη από τον Αφρό της Θάλασσα είναι οι αρχές του αλχημικού Πυρός και Ύδατος. Αυτό το ζεύγος αντικαθίσταται από την Αφροδίτη και τον Άρη, που αντιπροσωπεύουν τον Έρωτα και τη Σύγκρουση, τις αρχές της ένωσης και του διαχωρισμού και των πρωταρχικών κοσμικών δυνάμεων, σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή. Ο Ήφαιστος ως άρχοντας του Πυρός, τους δεσμεύει στο κρεβάτι, κι έτσι εκκολάπτονται στο Ερμητικό δοχείο. Το παιδί που δημιουργείται από αυτήν την ένωση είναι η Αρμονία, η αρχή της «ευσταθούς συνένωσης», γιατί αυτό είναι το βασικό νόημα της αρμονίας στα Ελληνικά, το αλχημικό ανδρόγυνο.
Ο Ήφαιστος γνώριζε την τέχνη της αλχημείας, της μαγείας και της μεταλλουργίας από θεότητες της θάλασσας σε ένα νησί. Είναι ο άρχοντας της υλοποίησης ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς. Έφτιαχνε τα παλάτια τους, τις πανοπλίες τους, τα όπλα και τα κοσμήματά τους. Έφτιαξε και το νυφικό κολιέ της Αρμονίας, που έγινε πηγή κακού για τις μελλοντικές γενεές, δεσμεύοντας και παγιδεύοντάς τις. Ένα παράδειγμα, είναι ότι με αυτό το περιδέραιο δωροδοκήθηκε η Εριφύλη και εξανάγκασε τον άνδρα της Αμφιάραο που σημαίνει «πολύ ιερός», που είχε ορκιστεί να την υπακούει, να πεθάνει. Στην πραγματικότητα, τον κατάπιε η γη, δηλαδή ο Άδης. Έκτοτε, λέγεται ότι πέθανε λόγω του δώρου μιας γυναίκας, αλλά η ιστορία δείχνει πως το πιο ιερό καταβροχθίζεται από την υλική απληστία και την προσκόλληση. Αυτό δεν ήταν το τέλος των καταστροφών που έφερε το κολιέ, επειδή με αυτό σαν όργανό του ο Ήφαιστος εκδικήθηκε την απιστία της Αφροδίτης και την προδοσία του Άρη. Έτσι, βλέπομε τον Ήφαιστο σαν δεσμευμένο στα υλικά αγαθά και την ύλη, γενικότερα. Στην εικόνα μας, το κολιέ της Αφροδίτης είναι η αλυσίδα που πλαισιώνει τους δύο σκλάβους.
Ο Ήφαιστος, ως παράγοντας της υλικής δημιουργίας είναι συνδεδεμένος με το Δημιουργό του Πλάτωνα ή τον θεό τεχνίτη. Στη μετέπειτα γνωστική και νεοπλατωνική σκέψη, που αρνείται τη σπουδαιότητα της ύλης, ο Δημιουργός έγινε κακός θεός, όμοιος προς τον χριστιανικό Διάβολο, που δουλεύει για να εμποδίσει τους ανθρώπους να ανέβουν στα πνευματικά ύψη. Στην πραγματικότητα, οι Καθαροί εξίσωναν το Διάβολο με το Δημιουργό.
Όπως τα κέρατα, έτσι και τα σφυρί είναι ένα σύμβολο δύναμης. Αντιπροσωπεύει τόσο την καταστροφή, όσο και τη δημιουργία, μια και το σφυρί μπορεί αν χρησιμοποιηθεί για να θρυμματίσει πράγματα, αλλά και για να σφυρηλατήσει νέες καταστάσεις. Σαν χαρακτηριστικό του Ηφαίστου, το σφυρί είναι σύμβολο δημιουργίας, η δημιουργική δύναμη του μεταλλουργού Θεού. Το δικέφαλο σφυρί είναι, όπως το δίκοπο σπαθί, ένα αμφίσημο σύμβολο του βουνού του Άρη και της Θυσιαστικής Αναστροφής. Δηλαδή, η δημιουργία γίνεται μέσω σύγκρουσης και θυσίας. Ο θάνατος είναι απαραίτητος προκειμένου να ανοίξει δρόμο στη ζωή. Η αναστροφή αυτή αναφέρεται και στη σχέση ανάμεσα στον πάνω κόσμο της διανοητικής προσωπικότητας και στον κατώτερο κόσμο της υλικής πραγματικότητας. Ο μεταλλουργός θεός ως δημιουργός ή ο Διάβολος ως κυρίαρχος πάνω στην ύλη, υλοποιεί αυτό που εμπνεύστηκε ο νους του με μέσο το σφυρί του. Για παράδειγμα, ο Ήφαιστος έκανε δυνατή τη γέννηση της Αθηνάς χρησιμοποιώντας το σφυρί για να ανοίξει το κεφάλι του Δία.
Ο Ήφαιστος (ΧΙV.Διάβολος) και η Αθηνά (ΧΧ.Δίκη) συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον με ακρετούς τρόπους. Και οι δύο διαθέτουν μήτιν  (m°tiw: boul®, gnÅmh, sænesiw, πανουργία, δεξιότητα, επιδεξιότητα, εξυπνάδα). Είναι επίσης και οι δύο πρωταρχικοί προστάτες της Τεχνουργίας (Τέχνη), δηλαδή της επιδέξιας πράξης και μοιράζονται ένα ναό στην Αθήνα. Όπως η Αθηνά γεννήθηκε από τον Δία, έτσι και ο Ήφαιστος γεννήθηκε μόνο από την Ήρα.
Στον Κριτία ο Πλάτων λέγει πως †Hfaistow d¢ koin¯n kaÜ ƒAyhn fæsin ¦xontew, δηλαδή, πως ο Ήφαιστος και η Αθηνά έχουν την ίδια φύση. Είναι αμφιθαλείς θεοί της τεχνουργίας και συνιδρυτές της Αθήνας. Στον μύθο, ο Ήφαιστος προσπάθησε να βιάσει την Αθηνά, αλλά εκείνη τον απέφυγε με επιδεξιότητα και το φλογερό του σπέρμα έπεσε στη Μητέρα Γη, γεννώντας τον Εριχθόνιο, ένα άνθρωπο ερπετό, που η Αθηνά τον ανέθρεψε και τον έκανε πρώτο βασιλιά της Αθήνας. Αυτός ο εν μέρει απόγονος των δύο τεχνουργών θεών, ξεκίνησε τη γιορτή των Παναθηναίων προς τιμήν της. Οι δύο τεχνουργοί Θεοί συνεργάζονται στη δημιουργία της Πανδώρας. Ο Ήφαιστος χρησιμοποίησε το σφυρί του για να κατασκευάσει το σώμα της και η Αθηνά της δίδαξε την δεξιότητα στις τέχνες. Η Πανδώρα είναι εκείνη που τα Πάντα-δίδει, μια θεά γης που χαρίζει θηλυκές ποιότητες στον άνδρα κι έτσι τον προσαρμόζει στην πλήρη ανθρωπότητα. Ο Ησίοδος λέγει πως η δημιουργία της Πανδώρας είναι συνέπεια του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά από τον Ήφαιστο. Στην πραγματικότητα, όταν η ανθρωπότητα απέκτησε τη διαφώτιση του θεϊκού πυρός, ήταν απαραίτητο να τη συμπληρώσει με την κατασκευή του δώρου που προσέφερε η Πανδώρα.
Και οι δύο, ο Ήφαιστος και η Αθηνά απεικονίζονται να κρατάν ένα φαλλικό εργαλείο: ο Ήφαιστος έχει το σφυρί ή τις λαβίδες του, η Αθηνά το σπαθί ή τη λόγχη της. Έτσι, ο Ήφαιστος είναι ο μεταλλουργός Θεός που δημιουργεί και η Αθηνά είναι η πολεμίστρια Θεά που συντηρεί. Όμως, ο Ήφαιστος έχει και αυτός την πολεμική του όψη, μια και σφυρηλατεί πανοπλίες και όπλα, ενώ η Αθηνά έχει και αυτή τη δημιουργική της όψη, αφού είναι η προστάτιδα της ύφανσης και πολλών άλλων οικιακών τεχνών.
Παρόλο που οι δύο Θεοί είναι και οι δύο της Δεξιοτεχνίας, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Ο Ήφαιστος συνδέεται με το Διάβολο ενώ η Αθηνά με τη Δικαιοσύνη. Αυτός ασχολείται με την ύλη και καθοδηγείται από την εμφάνιση, ενώ εκείνη ασχολείται με τη σωστή δράση και καθοδηγείται από την κατανόηση. Η διαφορά είναι πως η έμφαση του Ηφαίστου στην υλική δημιουργία δεν είναι ισορροπημένη και χρειάζεται η Αθηνά για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που η Αθηνά κρατά όρθιο το σπαθί της Δικαιοσύνης στο δεξί χέρι, ενώ ο Ήφαιστος κρατά στο αριστερό χέρι του μόχθου, το σφυρί του, δηλώνοντας πως χρησιμοποιεί εγωκεντρικά τη δύναμή του.
Η αντιμετώπιση της Σκιάς (Σκιά) μας, που αντιπροσωπεύεται από τον Διάβολο, είναι απαρίτητη για την ανάπτυξή μας. Πρέπει να σπάσει  ασυνείδητη ενοποίηση της ψυχής μας, προκειμένου να δημιουργηθεί μια πιο σταθερή συνειδητή ένωση. Για να το επιτύχομε αυτό πρέπει να αποκτήσομε επίγνωση της ατέλειάς μας και να διδαχτούμε από τη σαφή ισορροπία που αντιπροσωπεύει τη Αθηνά. Ας θυμηθούμε πώς η Αθηνά τιμώρησε την Αράχνη για την αλαζονική υπερηφάνειά της και την έκανε ζώο, σε ένα διαγωνισμό ύφανσης.
Το χιούμορ είναι ένας τρόπος που ελαφρύνει τον εαυτό μας και τους άλλους που υποφέρουν από μια τέτοια διόγκωση. Έτσι, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το ότι ο Διάβολος αποτελεί αντικείμενο χλευασμού. Ο Ήφαιστος έκανε τους Ολύμπιους θεούς να γελάν επειδή ήταν κουτσός. Και ο Παν, ο Φαύνος, ο Σειληνός και ο Πρίαπος, όλοι τους θεωρούνταν αστείοι αλλά και δεινοί αντίπαλοι στη μάχη.
Πολλοί λένε πως ο Ήφαιστος εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο όταν η μητέρα του Ήρα είδε τα παραμορφωμένα πόδια του, άλλοι ότι ο Ζευς τον έκανε έτσι επειδή υπερασπίστηκε την μητέρα του ενάντια στο Δία και η πτώση του ακρωτηρίασε τα πόδια. Στην αρχαία τέχνη ήταν μερικές φορές τα πόδια του απεικονισμένα γυρισμένα προς τα πίσω. Η ιστορία μας θυμίζει τον Λούσιφερ, τον Εωσφόρο στην Ιουδαϊκή παράδοση που εκδιώχθηκε από τον ουρανό, όταν προκάλεσε τον Ιαβέ και έτσι ταυτίζεται με το Διάβολο. Το όνομά του σημαίνει «αυτός που φέρνει το Φως» και όπως ο Προμηθεύς, έκλεψε τη φωτιά από τον ουρανό, αλλά για δικό του κέρδος. Σαν αρχηγός των δαιμόνων, είναι ο αυθεντικός του Πανδαιμονίου, του ίδιου του Χάους, του πανικού και του αποπροσανατολισμού που ενσταλάζει ο Παν. Παρ’ όλα αυτά, είναι ο αγγελιοφόρος των ουρανών και αναγγέλλει τη φώτιση στους επόμενους Θριάμβους που ακολουθούν.
Υπάρχει μια αιτία να πιστεύεται πως ο Λυκαίος Παν, πρέπει να ερμηνεύεται σαν «Φωτεινός Παν», αναφερόμενος στη «θεϊκή ουσία του φωτός που ενσωματώνεται στη συμπαντική ύλη».
Οι σκλάβοι έχουν μια έλξη, αλλά αν και αφύσικη, μια εμφάνιση επειδή είναι τεχνητοί υπηρέτες, που κατασκευάστηκαν από τον Ήφαιστο σύμφωνα με τον Όμηρο, στην Ιλιάδα 18, 417-421 :
«και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν
θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια.
Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες,
και τεχνουργήματα έμαθαν από τους αθανάτους».
Σήμερα, τείνομε να θεωρούμε αυτές τις υπάρξεις ρομπότ ή τεχνητές δημιουργίες, όπως το τέρας του Φρανκεστάιν. Σε κάθε περίπτωση, είναι ρομποτικοί στη συμπεριφορά τους, επειδή όπως λέει ο Γιούνγκ, η ασυνείδητη αυτονομία είναι διαβολική. Σε αυτό το παράδειγμα, όπως και σε άλλα, ο Ήφαιστος εμφανίζει τον εαυτό του ως θεό της αποδέσμευσης και της δέσμευσης.
Στην εικόνα μας, το άρρεν είναι χρυσό και το θήλυ είναι ασημένιο, στα αριστερά και δεξιά του Διαβόλου αντίστοιχα, επειδή αντιπροσωπεύουν τον συνειδητό και ασυνείδητο νου που μπορούν μ ε τον ίδιο τρόπο, να σκλαβωθούν, από την ύλη. Βλέπουμε μια παρόμοια εικόνα και στη δεύτερη πινακίδα του αλχημικού Mutus Liber (1677), όπου ένας Ποσειδώνας με τρίαινα κάθεται σε ένα βράχο που μοιάζει με αμόνι και παρίσταται δύο μορφές, μίας εστεμμένης με ήλιο στα δεξιά του και μιας εστεμμένης με σελήνη, στα αριστερά του.
Όπως ο Διάβολος, έτσι και οι σκλάβοι του έχουν πόδια ζώου, για να δείξουν ότι του κινεί ο κτηνώδης, ενστικτώδης χαρακτήρας τους. Πνεύματα του Κάτω Κόσμου συχνά έχουν πόδια που είναι παραμορφωμένα ή ασυνήθιστα. Αυτό είναι και ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να αναγνωρίζουμε τέτοιες θεότητες. Στην πραγματικότητα, στη λαϊκή παράδοση αυτά τα πνεύματα είναι συχνά καταχθόνιοι μεταλλουργοί, κάτι που θυμίζει του Ηφαίστειους ή τα Τέκνα του Ηφαίστου, τα μυστηριακά πνεύματα της μεταλλουργίας της Μεσογειακής παράδοσης: Κάβειροι, Κουρήτες, Δάκτυλοι και Τελχίνες. Ενώ όμως αυτοί δουλεύουν με το σίδηρο, εκείνος δουλεύει με πιο ευγενή μέταλλα, όπως χρυσό, ασήμι και ορείχαλκο. Οι Τελχίνες έφτιαξαν την τρίαινα του Ποσειδώνα. Οι τρεις Ιδαίοι Δάκτυλοι ονομαζόταν …Akmvn, που σημαίνει «αμόνι», Damnameneæw που σημαίνει «σφυρί» και K¡lmiw που σημαίνει πιθανά «εκμαγείο».
Τα πόδια του Ηφαίστου που κοιτούν προς τα πίσω, μας θυμίζουν ότι ο κάβουρας σε περιγραφές της αρχαιότητας περπατούσε προς τα πίσω τόσο καλά, όσο και προς τα μπρος. Οι Καρκίνοι ήταν άνθρωποι-κάβουρες, ένα άλλο όνομα για τους Κάβειρους. Συγκεκριμένα, ο Κάβειρος και η Καβειρίς μπορούν να ταυτιστούν με τους δύο σκλάβους της κάρτας, ο αρχετυπικός γιος και κόρη του Ηφαίστου και της Καβειρούς. Οι Κάβειροι λατρεύονταν ιδιαίτερα στη Λήμνο, όπου προσγειώθηκε ο Ήφαιστος όταν τον πέταξαν από τον Όλυμπο. Σύμφωνα με κάποιους μύθους, από αυτό το πέσιμο έγινε σακάτης ενώ σύμφωνα με άλλους, γεννήθηκε με παραμορφωμένα πόδια. Σε κάθε περίπτωση, είχε ασυνήθιστα πόδια και βάδισμα που παραπαίει, κάτι αναμενόμενο για το θεό της μεταλλουργίας. Επιπλέον, το εργαστήριό του ήταν κοντά σε μια σπηλιά στο ρεύμα του Ωκεανού.
Ο Διάβολος είναι ο Δεύτερος του Πεντάκτινου και έτσι ο κύριος της ύλης και του υλισμού, συμβολίστηκε με τα Πεντάκτινα και το στοιχείο της Γης. Τα υπόλοιπα στοιχεία απεικονίζονται από τα κέρατά του: Χρυσά κέρατα για το Πυρ, βαθύ μπλε καπέλο για τον Αέρα, πράσινο χιτώνα για το Ύδωρ και καφέ πόδια και πάλι για τη Γη. Ο Διάβολος συχνά περιγράφεται στο λαϊκό θρύλο, ντυμένος στα πράσινα.
Το ανεστραμμένο πεντάκτινο είναι μάλλον μια μετέπειτα προσθήκη στην εικονογράφηση της κάρτας του Διαβόλου. Φαίνεται να δηλώνει την ανατροπή μιας πραγματικής κατανόησης της ανθρωπότητας, αλλά ο Πυθαγόρειος Ταρώ έχει μια πιο θετική ερμηνεία: αντιπροσωπεύει την ύλη και τη σκιά, αλλά αυτά τα δύο πρέπει να τα αντιμετωπίσομε και να τα αγκαλιάσομε πριν μπορέσουμε α επιτύχομε την ψυχολογική ολοκλήρωση.
Στον Πυθαγόρειο Ταρώ τα χέρια του Ηφαίστου, του πρώτου αλχημιστή, αντιπροσωπεύουν τις δύο λειτουργίες του αλχημικού ρητού, «Solve et Coagula», δηλαδή «διαχωρισμός και ένωση στο ψυχολογικό επίπεδο». Γενικά, το δεξί χέρι καθρεπτίζει το ανεστραμμένο πεντάκτινο, τα εκτεταμένα δάκτυλα αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα στοιχεία και ο διπλωμένος αντίχειρας αντιπροσωπεύει το πνεύμα σε μια υποδεέστερη θέσης. Τα δάκτυλα είναι χωρισμένα σε δύο και δύο, για να δείχνουν την διευθυντική Διάλυση. Αυτή είναι η πρωταρχική εκδήλωση του XIV.Διαβόλου (διαβολή): είναι η πηγή της σύγκρουσης, αλλά εκείνης που είναι απαραίτητη και αναγκαία, μια και ο Εμπεδοκλής δίδαξε ότι ήταν η Σύγκρουση (Νείκος) που διαχώρισε τα τέσσερα στοιχεία και μορφοποίησε το υλικό σύμπαν. Πιο συγκεκριμένα, τα χωρισμένα δάκτυλα αντιπροσωπεύουν το διαχωρισμό των δύο φύλων, στα αρσενικά στοιχεία Πυρ και Αήρ και τα θηλυκά στοιχεία Γη και Ύδωρ.
Στο αριστερό του χέρι ο Ήφαιστος κρατά ένα φαλλικό σφυρί, που ωστόσο μοιάζει με τον Μινωικό Λάβρυν που θεωρούσαν και θηλυκό αλλά και φαλλικό σύμβολο, και αντιπροσωπεύει την ένωση των φύλων και την αλχημική κατευθυντήρια Πήξη. Αυτή είναι η δύναμη του Έρωτα ή της στοργής (φιλότης), που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή, είναι αυτή που προκαλεί τα στοιχεία να ενωθούν ή να ανακατευθούν. Είναι η αλληλεπίδραση του Έρωτα και της Σύγκρουσης που προκαλεί όλες τις αλλαγές στο υλικό σύμπαν. Στο αρσενικό σφυρί αντιστοιχεί το θηλυκό αμόνι και όπως είπε ο μυημένος στην αλχημεία Γκαίτε « ή αμόνι θα είναι ή σφυρί».  
Ο Γιούνγκ περιέγραψε το αποτέλεσμα της Πήξης σαν κακό, βαρύ και Κρόνιο. Ψυχολογικά η Πήξη είναι η αντιμετώπιση της Σκιάς, η αλχημική Αμαύρωση. Όπως αντιμετωπίστηκε ο θάνατός μας στην κάρτα ΧΙΙΙ.Θάνατος, έτσι η αδιαφορία μας πρέπει να αντιμετωπιστεί στην κάρτα ΧΙV.Διάβολος. αντιστοιχούν στο Θάνατο και τον Ύπνο, τα δίδυμα αδέλφια της ελληνικής μυθοπλασίας. Και οι δύο είναι όψεις της ζωής, που πρέπει να ενσωματωθούν αλλά και να αντιμετωπιστούν για να καταφέρομε να τη ζήσομε πλήρως.
Η κάρτα του Διαβόλου έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Κρόνο, δηλαδή περιορισμό, εγκλεισμό σε όρια, αδράνεια και δεσμά. Είναι σύμφωνα με τον Γιούνγκ, η Κρόνια μορφή της Κοσμικής Ψυχής.  Επιπλέον, ο Κρόνος καταβρόχθιζε τα παιδιά του όταν γεννιόνταν, έτσι όπως τα αδρανή και περιοριστικά σύνορα καταβροχθίζουν την αναδυόμενη δημιουργικότητα. Το μέταλλο που συνδέεται με τον Κρόνο είναι ο μόλυβδος, η πρωταρχική ύλη στην αλχημεία, η ύλη στη βασικότερη μορφή, όπου η αδράνεια είναι η χαρακτηριστική της ειδικότητα και επίσης συνδέεται με την κάρτα ΧΙ.Χρόνος. Ο Διάβολος εμπλέκεται με την αυτοσυντήρηση, έτσι η επιρροή του είναι περιοριστική και εμποδίζει το αλχημικό Έργο. Ωστόσο, αντιπροσωπεύει τη σκιώδη πλευρά του Ερμητικού Δίδυμου, του οποίου η δεύτερη πλευρά αντιπροσωπεύεται από τον Ι.Μάγο και τον ΧΙΧ.Άγγελο.
Από τη στιγμή που ο Διάβολος και η Σκιά, ατομική ή συλλογική, συμβολίζει τα δεσμά που προκύπτουν όταν είμαστε σκλαβωμένοι σε οποιοδήποτε συστατικό της ψυχής. Στην προσωπικότητα, που οδηγεί στη διόγκωση του Εγώ, στην ψυχή που οδηγεί σε δυσθυμία ή ασταθή συμπεριφορά, στο σκοπό που οδηγεί σε επιθετικότητα ή άκαμπτη συμπεριφορά ή σε οποιοδήποτε σύμπλεγμα που οδηγεί σε αντίστοιχα ασυνείδητη συμπεριφορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις κυριαρχούμαστε από ένα διάβολο, που αντιπροσωπεύει την έμμονη κυριαρχία ενός στοιχείου της ψυχής. Και πάλι αυτό που χρειάζεται είναι ισορροπία. Ο Διάβολος είναι δύναμη δουλείας, είναι κάθε θεός που αρχίζει να απαιτεί ολοκληρωτική υπακοή.
Στο χριστιανικό μύθο, ο Διάβολος θεωρείται ο Μεγάλος Πειρασμός και αυτό είναι επακόλουθο με το ρόλο του εδώ. Σαν ερπετό στον Κήπο της Εδέμ, δελεάζει την Εύα να φάει τον καρπό από το Δένδρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Το ερπετό, το πιο συμπαντικού σύμβολο σοφίας, μας δελεάζει να ανεβούμε από το επίπεδο των ζωικών ενστίκτων, στη συνειδητή επίγνωση του καλού και του κακού. Ομοίως, ο Ήφαιστος μας δελεάζει με κατασκευές και αστραφτερά κοσμήματα, όπως ο Πάν μας δελεάζει με ωμή σεξουαλικότητα. Όλοι αυτοί είναι υλικοί πειρασμοί, αλλά η ύλη μπορεί αν αποτελέσει μονοπάτι για την πνευματική φώτιση.
Αυτό είναι το μάθημα του ερπετού Κουνταλίνι, που φέρνει φώτιση όταν σκαρφαλώνει και τυλίγεται γύρω από τον κορμό της σπονδυλικής στήλης. Στην Ταντρική πρακτική μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο του με τη σεξουαλικότητα, τα θελκτικά στολίδια και το εκλεκτό φαγητό. Αυτά φτιάχνονται από το Ηφαιστειακό Πυρ, που εξαγνίζει αλλά και διαφωτίζει.
Σε πολλές μορφές του Ταρώ, ο Διάβολος απεικονίζεται σαν νυχτερίδα, «εξέχουσα ανάμεσα στα βρωμερά δημιουργήματα της νύχτας». Είναι ένας υπαινιγμός πως ο Διάβολος δουλεύει έξω από το φως του συνειδητού και ότι, όταν το φως της ημέρας (συνειδητό) εμφανίζεται, εκείνος κρύβεται σε υπόγεια και μυστικά βάθη, όπου κοιμάται αναποδογυρισμένος, όπως ο Κρεμαστός Προδότης, ο Προμηθεύς. Η νυχτερίδα, όπως ο Παν, ο Σάτυρος αλλά και οι σκλάβοι, είναι μια άλογη σύνθεση από διάφορα είδη, μια και είναι σαν ποντίκι με φτερά. Τα φτερά, ωστόσο, δείχνουν τη θεϊκή καταγωγή της.
Ο πιο εμφανής αστρολογικός συσχετισμός για αυτήν την κάρτα είναι ο Αιγόκερως, η Αίγα, ο Παν. Είναι γήινος αστερισμός και έτσι αντιπροσωπεύει το υλικό βασίλειο. Επιπλέον, κατοικεί στο Ζενίθ, και έτσι αντιπροσωπεύει την πιο εξυψωμένη μορφή δύναμης της υλικής δημιουργίας. Τελικά, ο Αιγόκερως κυβερνάται από τον Κρόνο, που αντιπροσωπεύει την αλχημική εργασία της Πήξης, η οποία συνδέεται άμεσα με αυτή την κάρτα.
Από την άλλη μεριά, τα πόδια του Διαβόλου μοιάζουν με αετού, για να μας θυμίσουν τη σύνδεσή του με το Σκορπιό, που αντιστοιχεί στον αετό ανάμεσα στα Τέσσερα Θηρία του Χριστιανισμού. Ο Σκορπιός είναι ο αστερισμός του Διαβόλου και απεικονίζει τη σεξουαλικότητα και την αλχημική ένωση. Περαιτέρω, ο Σκορπιός είναι ο νυχτερινός οίκος του Άρη, που μας θυμίζει πως ο Διάβολος (Συκοφάντης) είναι ο σπορέας της σύγκρουσης, όμοια με τον Άρη.
Η αριθμητική αξία της λέξης «Ήφαιστος ο Θεός» είναι 1643, το οποίο μειώνεται σε 3-4+6-1=4 στην Ενδεκάδα. Ομοίως, η αξία της λέξης «Παμφάγος» είναι 895, που μειώνεται σε 5-9+8=4. Τελικά, η αξία της λέξης «Διάβολος ο Θεός» είναι 741, που μειώνεται σε 1-4+7=4. Το τέσσερα είναι φυσικά ο αριθμός της ύλης των τεσσάρων στοιχείων και έχομε δει πολλούς τρόπους που η ύλη διεισδύει στη σημασία αυτής της κάρτας.
Στη μυθοπλασία, ο Ήφαιστος παντρεύτηκε την Αφροδίτη, που είναι τρίτη στην Ενδεκάδα. Αυτό υπονοεί μια σύνδεση ανάμεσα στον XIV.Διάβολο και στον ΙΙΙ.Αυτοκράτωρ. Στην πραγματικότητα είναι και οι δύο τέταρτοι στην ενδεκάδα τους, αντιπροσωπεύοντας την κοινή τους ανάμιξη με το υλικό βασίλειο.
Ο Γιούνγκ εξηγεί πως ο Διάβολος, όταν συνδυαστεί με την Αγία Τριάδα ολοκληρώνει την Αγία Τετράδα: ο Πατήρ είναι η πηγή που χωρίζεται σε Υιό (καλό) και Διάβολο (κακό), που μετά ανασυνθέτονται στο Άγιο Πνεύμα. Αυτήν την αρχετυπική δομή βρίσκομε και στην Πυθαγόρεια αριθμολογία, και στις κάρτες Ταρώ. Το Μηδέν αντιπροσωπεύει το Χάος, την αδόμητη και αδιαίρετη ενότητα. Αντιστοιχεί στο 0.Τρελό, την πηγή και τη ρίζα όλων των υπολοίπων. Από αυτό το χαοτικό υπόβαθρο εκδηλώνεται μια κατευθυνόμενη δύναμη. Είναι ο αριθμός Ένα, που αντιστοιχεί στην πρώτη Επτάδα, το VII.Σωφροσύνη, το Θεϊκό Τέκνο, που καθορίζει μια νέα κατεύθυνση. Το Ένα, ο αριθμός της ενότητας, απαιτεί για την ολοκλήρωσή του το Δύο, τον αριθμό του δυϊσμού, της διαφοροποίησης και της αντίθεσης. Αντιστοιχεί στη Δεύτερη Επτάδα, στο XIV.Διάβολο, τον Εχθρό, τη σκιά που πέφτει από το Φως. Το Ένα και το Δύο ξαναενώνονται στο Τρία, τον αριθμό της αρμονίας, που σφυρηλατεί ένα μονοπάτι ανάμεσα στους πόλους, 1+2=3. το αποτέλεσμα δεν είναι η αρχική χαοτική μονάδα, αλλά η αρμονία, μια δομημένη και διακεκριμένη ενότητα. Αντιστοιχεί στην Τρίτη Επτάδα, XXI.Κόσμος, που είναι η Φωτισμένη Επανένωση όλων των Αντιθέσεων.
Ο αριθμός του Διαβόλου είναι το XIV (14), του οποίου το άθροισμά είναι IV.Αρχιέρεια και X.Τύχη. Ο αριθμός του Διαβόλου επίσης ανάγεται στο 1+4=5, τον αριθμό του Αρχιερέα.
Στο εβραϊκό δένδρο ζωής αντιστοιχεί στη Σεφίρα Νετζάχ (Νίκη).
Ο αλχημιστής της Αναγέννησης, ο συγγραφέας Clovis Hesteau de Nuysemant περιέγραψε την επίκληση του Ορφέα στο Θεό Πάνα:
«Πάν, ο δυνατός, ο ευγενής, ο άρτιος, ο συμπαντικός.
Ο αέρας, το νερό, η γη και το αθάνατο πυρ,
είσαι εσύ που κάθεσαι πάνω στον ίδιο θρόνο με το χρόνο,
στο κατώτερο, το μέσο και στο ανώτερο βασίλειο,
που εγκυμονείς, γεννάς, παράγεις και προστατεύεις τα πάντα.
Πρώτος σε όλα και απ’ όλα, εσύ που έρχεσαι στο τέλος των πάντων,
γόνος πυρός, αέρα, γης και των κυμάτων,
σπουδαίο πνεύμα που αναζωογονείς τους τόπους λησμονιάς του κόσμου,
που κυκλοφορείς από όλες και προς όλες τις μεταβαλλόμενες φύσεις,
που κατοικείς μέσα στα σώματα, σαν συμπαντική ψυχή,
στα οποία δίνεις ύπαρξη και κίνηση και ζωή,
που αποδεικνύεις μέσα από χιλιάδες αποτελέσματα τη δική σου άπειρη δύναμη.»

XV. Πύργος (15, 16)

 Πρώτος του Πεντάκτινου
Θεότητες: καμία, καθεαυτό, αλλά «ο δρόμος του Ζηνός για τον Πύργο του Κρόνου». Ομφαλός.  
Ελληνικό Γράμμα = Όμικρον: Ομφαλός, Οικόπεδον, Όλεθρος.
Περιγραφή
Στην κάρτα κυριαρχεί ένα βουναλάκι σε σχήμα τύμβου, καλυμμένο από γρασίδι. Πάνω του βρίσκεται ένας ψηλός, πλινθόχτιστος πύργος, σχεδόν κυλινδρικός. Πρόκειται για ένα ζιγκουράτ (ο πυργοειδής ναός των Βαβυλωνίων ή Ασσυρίων), ένας πύργος που μειώνεται υψούμενος σε εμβαδόν. Το πιο γνωστό ζιγκουράτ είναι αυτό της Βαβυλώνας (Βαβέλ). Χωρίζεται σε επτά κομμάτια από οριζόντιες αναβαθμίδες. Πάνω σε κάθε μία, υπάρχει ένα στρογγυλό παράθυρο, φωτισμένο από μέσα με χρωματιστό φως, από πάνω προς τα κάτω βιολετί, λουλακί, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο.
Στη βάση του τύμβου είναι τοποθετημένη μια βαριά, μπρούτζινη πόρτα, που οδηγεί σε ένα τετράγωνο τούνελ, η είσοδος του οποίου ορίζεται από μια τριγωνική αψίδα. Έχει ανοιχτεί με φορά από μέσα προς τα έξω, σαν αποτέλεσμα έκρηξης. Παρά το ότι βρισκόμαστε σε χρονική στιγμή μετά από αυτήν, μπορούμε ακόμα να δούμε τις φλογισμένες λάμψεις, που έρχονται από το βάθος του τύμβου. Από το άνοιγμα πηγάζουν τέσσερα ποτάμια, σκούρο μπλε, λευκό, κίτρινο και κόκκινο, προς το νότο, την ανατολή, το βορρά και τη δύση, αντίστοιχα, που ρέουν μακριά από το βουνό στην προσπάθειά τους να ενωθούν με τον σκοτεινό, ταραγμένο Ωκεανό, που βρίσκεται ολόγυρα. Οι διακοσμήσεις στις τέσσερις πλευρές του πύργου αντιστοιχούν στα τέσσερα χρώματα των ποταμών. Για τον Νότο ζαφείρι ή λάπις λάζουλι, για την Ανατολή ασήμι, κρύσταλλο ή διαμάντι, για το Βορρά χρυσό και για τη Δύση ρουμπίνι. Ένα μονοπάτι κάνει τρεισήμισι φορές το γύρο του τύμβου, πριν τερματίσει στον πύργο.
Από τη δακτυλιοειδή τρύπα στα σύννεφα, ακριβώς πάνω από τον πύργο, ένας κίτρινος φωτεινός κεραυνός, με δύο άκρες, καθεμιά από τις οποίες περιλαμβάνει τέσσερις ημισφαιρικές φλόγες γύρω από μια κεντρική, χτυπά έναν ασημένιο, ημισφαιρικό βωμό, που στεφάνωνε τον πύργο, αλλά τώρα μοιάζει να τον ξεσκεπάζει, σαν να σηκώσαμε το καπάκι του.
Δύο μορφές, μια γυναίκα στα κόκκινα και ένας άνδρας στα μπλε, πέφτουν κατακόρυφα από τον πύργο με το κεφάλι προς τα κάτω, προς το καλυμμένο με γρασίδι βουνό. Από το βωμό πετάγονται σταγόνες καμένης ύλης και πέφτουν ολόγυρα.
Παρουσίαση  
Ο Πύργος είναι μια διφορούμενη έννοια: είναι κάστρο ή φυλακή; Στην πραγματικότητα υπάρχει πολύ μικρή διαφορά, μια και εύκολα μπορούμε να γίνουμε φυλακισμένοι της ίδιας μας της άμυνας. Ο Πύργος είναι ο Κοσμικός Άξονας, το κέντρο της ύπαρξης. Ταυτόχρονα όμως, άναψε στα βάθη του τη σπίθα μιας νέας ζωής. Οι μορφές που πέφτουν, που αντιπροσωπεύουν το κεφάλι και την καρδιά (λογική και συναίσθημα), ήταν φυλακισμένες στο δόγμα και τις άμυνες του πύργου. Αν και τώρα απελευθερώνονται, πριν μπορέσουν τελικά να επαναγεννηθούν, πρέπει να επιστρέφουν στη γη. Πρέπει να βυθιστούν στα νερά της Αβύσσου του ασυνειδήτου, τα οποία έχουν αναζωογονηθεί από την αστραπή, τη μεγάλη έκρηξη. Το μάννα εξ Ουρανού που πέφτει τριγύρω τους, θα τους συντηρήσει όταν θα περνούν τις δοκιμασίες αυτού του μετασχηματισμού.
Σημειώσεις
Ο Πύργος παρομοιάζεται με το στόμα της Κόλασης, μέσα στο οποίο πετάχτηκε ο Ιούδας. Το Στόμα της Κόλασης που συχνά μοιάζει με ο στόμα ενός γιγάντιου δράκου, ήταν ένα τυπικό εξάρτημα των μεσαιωνικών θεατρικών σκηνών. Μερικές φορές εμφανιζόταν με φτερωτούς δαίμονες να πετούν τριγύρω του, κάτι που υπονοεί πως από κει έλκουν την καταγωγή τους οι μορφές που πέφτουν στις σύγχρονες κάρτες Ταρώ.
Ο πύργος είναι χτισμένος στο Λόφο της Μεγάλης Μητέρας. Την αντιπροσωπεύει με τη μάζα του, το ύψος του, το χώμα με το οποίο είναι φτιαγμένος και με τη σπηλιά, από την οποία μπορούμε να μπούμε στο βουνό.
Ο ήρωας κερδίζει την ενηλικίωσή του ανεβαίνοντας το βουνό και χτίζοντας ένα πύργο στην κορυφή του, μια και ο πύργος είναι και αρσενικός και θηλυκός.
Ο πύργος, ένα από τα σύμβολα-κλειδιά της ακολουθίας, είναι διφορούμενος. Αναπαριστά και την προστασία και τον εγκλεισμό. Είναι και φρούριο και φυλακή. Επομένως, ο πύργος ο ίδιος μας δίνει ένα μάθημα, ότι οι άτρωτες άμυνες μπορούν να γίνουν την ίδια στιγμή, τα πιο ισχυρά δεσμά. Είναι επίσης διφορούμενος και ως προς την ύπαρξή του, από τη μια μεριά θηλυκός και προστατευτικός και από την άλλη, φαλλικός και απρόσιτος. Αντιπροσωπεύει τα προστατευτικά τείχη που αγκαλιάζουν την πόλη και εμφανίζεται συχνά στις αρχαίες απεικονίσεις στον πόλο, το ψηλό, κυλινδρικό στέμμα, που φορούσαν αρκετές μητέρες Θεές. Ωστόσο, είναι επίσης ένας γήινος φαλλός, γεννημένος από τη μητέρα, όπως ένα δένδρο, ένας βράχος που στέκεται όρθιος ή ένας τοίχος. Σε τελική ανάλυση, φιλοξενεί μια παρθένα ή μια πριγκίπισσα και είναι ταυτόχρονα προστατευτικός και δεσμευτικό, αποτελεί και σύμβολο της παρθενίας.
Η φωτεινή λάμψη αντιπροσωπεύει την απώλεια της παρθενικότητας. Ο κεραυνός που σκίζει τις φαινομενικά αδιαπέραστες άμυνες και επιτρέπει τη δραπέτευση από τις δομές του εγκλεισμού. Η αστραπή είναι εάν σύνηθες σύμβολο της ανδρικής σεξουαλικής ικανότητας, που μπορεί να διαφωτίσει ή να καταστρέψει. Κατεβαίνει από τους ουρανούς με τη γονιμοποιητική βροχή και επιταχύνει την καρποφορία. Ο αρσενικός Θεός του ουρανού, των σύννεφων, της αστραπής, του κεραυνού κα της βροχής κατεβαίνει και ενώνεται με τη θεά της Γης, που είναι στο βουνό ή το μέρος που εκείνη εδρεύει στη γη. Στην πραγματικότητα, ο κεραυνός μπορεί να ξεσπάσει στη γη και να ανοίξει ένα πέρασμα στον Κάτω Κόσμο. Αυτό άλλωστε απεικονίζει η κάθοδος του ουράνιας λάμψης, δηλαδή ένα απροσδόκητο δώρο των θεών.
Η λάμψη κτυπά το ιερό και έτσι ολοκληρώνεται ο Ιερός Γάμος, που διαδραματίζεται στην κορυφή του πύργου. Από κει κατεβαίνει μέσα αυτού στ τριγύρω νερά της Αβύσσου, επιταχύνοντας τα ρευστά της κοσμικής μήτρας, κάνοντάς τα εύφλεκτα στο ιερό πυρ, γεγονός που στην αρχαία ελληνική τελετουργία συμβολίζονται με τη βύθιση ενός αναμμένου δαυλού μέσα σε ιερό νερό. Το ίδιο γίνεται ακόμα και σήμερα στο χριστιανισμός, με τον καθαγιασμό της κολυμπήθρα του βαπτίσματος. Το Ύδωρ Θείον το συζητήσαμε στην VII.Σωφροσύνη. Ο κεραυνός που φέρνει το πυρ είναι ο Εωσφόρος, οι ουράνιοι φαλλοί, που γονιμοποιούν τα ύδατα της Αβύσσου, μέσα στα οποία γεννάται η αρχέγονη ζωή. Ο Πύργος εκρήγνυται όπως το Κοσμικό Ωό.
Η ουράνια δύναμη κατεβαίνει από τον ουρανό, μέσα από τα επτά επίπεδα, που συμβολίζουν τα τσάκρας, τα οποία αντιπροσωπεύονται από τα επτά χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα επτά επίπεδα του πύργου αντιπροσωπεύουν επίσης τους επτά πλανήτες και τις επτά ουράνιες σφαίρες.
Ο κεραυνός απεικονίζεται με τον παραδοσιακό τρόπο, μοιάζει με το σκήπτρο του Κεραύνιου Διός. Ένα βέλος με δύο άκρα, που κάθε ένα αποτελείται από τέσσερις φλόγες, γύρω από μια κεντρική. Το γονιμοποιητικό βέλος διασώζεται στον θρύλο της Χρυσής Λόγχης του Λάνσελοτ, άλλωστε το όνομα Λάνσελοτ σημαίνει λόγχη, κόψη, νυστέρι, που του το έδωσε η Κυρά της Λίμνης, η Παρθένα του Κρόνου ή η Παρθένα του Λωτού, η οποία αναδύθηκε από την Άβυσσο.
Έτσι ο κεραυνός αποτελείται συνολικά από δέκα φλόγες, που παραδοσιακά περιστοιχίζουν ένα κεντρικό πυρήνα από τον οποίο πηγάζει ο υπόλοιπος κεραυνός. Στο Σεφιρωθικό Δένδρο, οι δέκα Σεφίρες είναι γύρω από τη Ντάαθ, την ενδέκατη, που είναι κρυμμένη στο κέντρο. Ο φλογερός κεραυνός είναι ο κοσμικός λόγος του Ηράκλειτου, ο οποίος λέει επίσης πως ο κεραυνός καθοδηγεί τα πάντα.
Το φωτεινό βέλος μπαίνει βαθιά στη βάση του Πύργου, αναφλέγοντας το Ριζικό Τσάκρα, στη βάση της σπονδυλικής στήλης, που αντιπροσωπεύεται από τον Πύργο, όπου κοιμάται ο Πύθωνας του Κουνταλίνι. Το μονοπάτι που περιστοιχίζει το λόφο, αντιπροσωπεύει τον Πύθωνα να στρέφεται τρεισήμισι φορές γύρω από τον Κοσμικό Ομφαλό, δηλαδή τους Δελφούς.
Βαθιά μέσα στο ιερό βουνό, το Ουράνιο Βέλος ενώνεται με τα Ύδατα της Αβύσσου. Το βέλος έχει ανάψει τη μοναδική σπίθα-ψυχή που τη βλέπομε μέσα από την πύλη, βαθιά στην καρδιά του ιερού βουνού, στα θεμέλια στη στήλης, της σπονδυλικής στήλης δηλαδή, ή του κοσμικού άξονα. Αντιπροσωπεύει την υπέρτατη αλήθεια.
Η Μοναδική σπίθα-ψυχή είναι ορατή μέσα στο τετράγωνο τούνελ που αντιπροσωπεύει την γέννηση των τεσσάρων στοιχείων, μέσω της τριγωνικής αψίδας που συμβολίζει τη σύνθεση των τριών αλχημικών στοιχείων, του Θείου, του Υδράργυρου και του Άλατος. Ο τύμβος δηλώνει τη σύνθεση των τριών αρχών της Πεμπτουσίας. Ολόκληρη η διαδικασία περιγράφεται ως «κάντε ένα κύκλο γύρω από έναν άνδρα και μια γυναίκα. Σχεδιάστε γύρω από τον κύκλο ένα τετράγωνο και κλείστε το σε ένα τρίγωνο. Σχηματίστε ένα τελικό κύκλο γύρω από όλα και θα έχετε τη Φιλοσοφική Λίθο».
Η ένωση της Αβύσσου και του Κεραυνού είναι η πηγή των καμένων υλικών με σχήμα σταγόνας, που πετάγονται από το ημισφαιρικό ασημένιο ιερό και πέφτουν από τον ουρανό. Είναι πυρίδια, κομμάτια θεϊκού πυρός, μάνα εξ Ουρανού που θα θρέψει το πνεύμα των ανθρώπων όσο κρατά αυτή η κρίση που θα μετασχηματίσει την ύπαρξή τους. Το ιερό της κορυφής αντιπροσωπεύει το τσάκρα του Στέμματος, στο πάνω μέρος της κεφαλής. Μοιάζει με ημισφαίριο σελήνης και υπονοεί ότι η θεία διαφώτιση, το βέλος από τον ουρανό, έχει πέσει στο Τρίτο Μάτι και το έχει ανοίξει.
Η λάμψη της Θεϊκής Φώτισης περιγράφεται στο μύθο της γέννησης του Διονύσου. Η Σεμέλη σαγηνεύτηκε από το Δία, την θεϊκή διαφώτιση δηλαδή, και ζηλεύοντας την Ήρα, ευχήθηκε να μπορέσει να απολαύσει την πλήρη δόξα της ουράνιας ένωσης. Ο Δίας, που είχε δεσμευτεί προκαταβολικά ότι θα ικανοποιήσει την απαίτησή της, οργίστηκε τρομερά όταν την άκουσε και η θνητή Σεμέλη εξομοίωσε τον εαυτό της με την Πρώτη Κυρία του Ουρανού. Έτσι, έριξε πάνω της έναν κεραυνό, που την αποτέφρωσε. Ωστόσο, αυτή η προφανής καταστροφή είναι το μέσο ενός διπλού μετασχηματισμού. Πρώτα, ο Δίας διέσωσε από τις στάχτες το Διόνυσο, το θεό της εκστατικής διαφώτισης και τον επώασε στο μηρό του, από όπου και γεννήθηκε. Έπειτα η Σεμέλη που κονιορτοποιήθηκε από τον κεραυνό, ανάχθηκε σε αρχική ύλη και αναστήθηκε πλέον σαν Θεά, αφού ήταν μητέρα ενός θεού.
Το χτύπημα του κεραυνού θεωρούνταν επίσης ότι δίνει αιφνίδια και στιγμιαία μαγική μύηση. Η παράδοση αναφέρει ότι αυτή η εμπειρία παραβιάζει τις πύλες του Κάτω Κόσμου.
Και στις δύο περιπτώσεις, βλέπομε την ξαφνική, μετασχηματιστική εμπειρία που επιφέρουν τα θραύσματα, σε φαινομενικά ασφαλείς δομές, φυτεύοντας τους σπόρους μια νέας ζωής. Όπως λέει ο Γιούνγκ, «η αστραπή δηλώνει μια ξαφνική, απροσδόκητη και υπέρτατη αλλαγή της φυσικής κατάστασης».
Ο Πύργος, που είναι η μοναδική κατασκευή στη Μεγάλη Αρκάνα φτιαγμένη από ανθρώπινο χέρι, αντιπροσωπεύει τις δομές που χτίζουμε, τόσο μέσα, όσο κι έξω από τον εαυτό μας ασφαλείς και προστατευτικές ωστόσο στενές και παρεμποδιστικές. Όπως ο λαβύρινθος που κατασκευάστηκε από το Μίνωα, για να κρύψει μέσα του τον κτηνώδη Μινώταυρο, έτσι και ο Πύργος, είναι μια πρόσοψη, μια μάσκα, μια προσωπικότητα, μια τεχνητή κατασκευή που κρύβει μέσα της το θηρίο. Μας προστατεύει από τον εξωτερικό κόσμο και μας χωρίζει ολοκληρωτικά από αυτόν. Κι όπως ο σεισμός του Ποσειδώνα γκρέμισε το Λαβύρινθο και εξέθεσε το Μινώταυρο σε κοινή θέα, έτσι και ο ουράνιος κεραυνός κατεδαφίζει το προσωπείο μας, για να αποκαλύψει το εσωτερικό κτήνος σε μια έκρηξη του ασυνειδήτου.
Ο φωτεινός κεραυνός είναι μια Μορφή. Αντιπροσωπεύει την ιδανική, την παραδειγματική μετακίνηση, τη συντριβή των λανθασμένων ή απαρχαιωμένων αξιών, την κατάρρευση των παλιών προτύπων και ιδεών και την αποσύνθεση των παλιών συστημάτων. Έρχεται ως «άγγισμα διαφώτισης», σε μια γνώση που δόθηκε από τους θεούς, η οποία αποκαλύπτει με τη λάμψη της, την αδυναμία των παλιών δομών.
Ο Πύργος είναι ειδικά ένα σύμβολο του Άξονα του Κόσμου, που συνδέει τον ουρανό και τη γη, προτείνοντας την ουσία ένα μέσο ουράνιας ανύψωσης, ένα μέσο ψυχικής εξέλιξης αλλά και φυλάκισης. Ο Πύργος συνδέει τον Ουρανό και τη Γη, το πάνω με το κάτω, τους κόσμους που υπάρχουν, με εκείνους που θα υπάρξουν. Επειδή είναι φτιαγμένος από ανθρώπινο χέρι, αντιπροσωπεύει επίσης τα επιτεύγματα του Πολιτισμού και τη συλλογική, πνευματική μάχη μας για την κατάκτηση του ουρανού και του παραδείσου. Η μακρινή του θέα, μας επιτρέπει να δούμε το δρόμο της πνευματικής προόδου απεικονίζει τη σταθερότητα του Εγώ, ως αναγκαία προϋπόθεση για πρόοδο, ενδοσκόπηση και επιστροφή μέσα στον εαυτό, δηλαδή σαν τμήμα μιας απαραίτητης πνευματικής διαδικασίας.
Ο Πύργος υποτίθεται ότι είναι το μέσο γι αν αναχθεί η ύλη σε πνεύμα. Υπάρχει όμως ένα ψεγάδι στην αρχική του σύλληψη. Στέκεται πολύ ψηλά, όπως ο Πύρος της Βαβέλ και οι υπερβολικές φιλοδοξίες που αντιπροσωπεύει, τον στεφανώνουν με ένα ασημένιο τρούλο, που υμνεί τη στερρή δομή του, αλλά διαχωρίζει τους κατοίκους του Πύργου από τους Ουρανούς. Το στέμμα του Πύργου έχει ως σκοπό να χλευάσει την ουράνια διαφώτιση, ώστε να την εξοργίσει και να την αναγκάσει να καθαγιάσει με τη φωτιά της τον Ιερό Γάμο που ολοκληρώνεται στο θόλο. Και έτσι γίνεται. Αλλά ο κεραυνός, δηλαδή η κάθοδος του πνεύματος μέσα στην ύλη, είναι τόσο ισχυρός, που η τεχνητή δομή του πύργου καταρρέει, ο τρούλος ανοίγει και ξεσκεπάζει, ελευθερώνει, τους κατοίκους του, που πέφτουν μέσα στην Άβυσσο, μια και το φλογερό βέλος κατευθύνεται στο κτίριο και όχι στους κατοίκους του.
Οι δύο μορφές, που έχομε δει σκλαβωμένες στην κάρτα του Διαβόλου, τώρα πέφτουν με το κεφάλι από την κορυφή του Πύργου και αυτό αντιπροσωπεύει την ανατροπή των γνωστικών δομών. Απεικονίζονται ντυμένες επειδή είναι φυλακισμένες των εφευρέσεων και τα αντίθετα χρώματα στα ρούχα τους παρουσιάζουν το δυϊσμό, γιατί το ουράνιο βέλος καταστρέφει την δυϊστική γνώση και διασπά τα δεσμά της γλώσσας, που περιορίζουν την αντίληψη της πραγματικότητας. Όταν το θεϊκό φως καταστρέψει τον Πύργο της Βαβέλ (Babylonia = Bab-ilani = πύλη των θεών), η ανθρέπινη γλώσσα συγχύζεται. Ο άνδρας είναι ντυμένος στα μπλε, παρουσιάζοντας την διάνοια και η γυναίκα στα κόκκινα παρουσιάζοντας το συναίσθημα. Και οι δύο γυρίζουν τα πάνω κάτω από τον κεραυνό. Ο Πύργος και ο φωτεινός κεραυνός είναι και οι δύο σύμβολα της ανδρικής σεξουαλικότητας. Επομένως, αυτή η κάρτα συμβολίζει ένα νέο θεό, που εξουδετερώνει έναν παλιό, μια νέα πνευματική αξία, που αντικαθιστά μια παλιά. Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ο Κοσμικός Άξονας είναι ο «δρόμος του Δία για τον Κρόνο» (Πίνδαρος, Ολυμπία - Ωδή 2, 68-74
-"όποιοι μπορούν τρις να υπομένουν από κάθε πλευρά διαμένοντες με εξ ολοκλήρου άδικα να διατηρούν την ψυχή, τελείωσαν το μονοπάτι του Δία για τον Πύργο του Κρόνου, όπου στα μακαρισμένα νησιά αύρες του ωκεανού φυσούν ολόγυρα. Άνθη καθαρού χρυσού φλογίζουν, στη γη σε αστραφτερά δένδρα  ή στο ύδωρ να διατηρούνται.»), μπορούμε να δούμε τον Πύργο σαν σύμβολο του Δία που ανατρέπει τον Κρόνο και καταστρέφει τον πύργο του πατέρα του, έτσι εγκαινιάζοντας ένα νέο θεϊκό σύστημα. "
Το ουράνιο πυρ κατεβαίνει από τον Πολικό Αστέρα, που είναι ο Ομφαλός του Ουρανού, έξω από τα σύννεφα τα οποία συνήθως τον περιτριγυρίζουν, κάθετα μέσα στον πύργο, όπου είναι ο κίονας του Κοσμικού Άξονα, μέσα στο βουνό, όπου είναι ο Ομφαλός της Γης.
Στη βουδιστική κοσμολογία, τα τέσσερα ποτάμια που πηγάζουν από το Όρος Μερού, του Άξονα της Γης, τρέχουν νερό (μπλε), γάλα (λευκό), μέλι (κίτρινο) και κρασί (κόκκινο) που αντιστοιχούν στις τέσσερις αλχημικές διαδικασίες και στους τέσσερις χυμούς του σώματος. Οι αντίστοιχες πλευρές της πυραμιδικής κορυφής του Όρους Μερού είναι νότος (μπλε), ανατολή (λευκό), βορράς (κίτρινο) και δύση (κόκκινο). Τα τέσσερα νησιά γύρω από το όρος συνδέονται επίσης με τα στοιχεία της ύλης, ο νότος με το πυρ, η ανατολή με τον αέρα, ο βορράς με τη γη και η δύση με το ύδωρ. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αριστοτέλη, οι πλευρές αντιστοιχούν με τις ποιότητες, ο νότος με το θερμό, η ανατολή με το ξηρό, ο βορράς με το ψυχρό και η δύση με το υγρό.
Τα τέσσερα υγρά, νερό, γάλα, μέλι και κρασί, είναι οι σπονδές που συμβούλευσε η Κίρκη τον Οδυσσέα να κάνει πριν επισκεφθεί τους νεκρούς. Ρέουν σε τέσσερα ρέματα από τη σπηλιά της Καλυψώς στο νησί της Ωγυγίη, που είναι ο Ομφαλός της Θάλασσας, και για αυτό το αποκαλούσαν Ομφαλό Θαλάσσης. Η Καλυψώ είναι κόρη του Άτλαντα, «ο οποίος γνωρίζει τα βάθη ολόκληρης της θάλασσας και κρατά ο ίδιος τους κίονες που διαχωρίζουν τον ουρανό και τη γη». Το πυρ στη σπηλιά της θυμίζει το φλογερό άνεμο, το ενσαρκωμένο πνεύμα του Κόσμου, η Υπέρτατη Αλήθεια που είναι κρυμμένη στα σμιλεμένα βάθη του βουνού.
Στην ελληνική μυθολογία, η είσοδος του βασιλείου του Άδη είναι στη συμβολή τεσσάρων ποταμών: Πυριφλεγέθων που σημαίνει λαμπερός σαν φωτιά, Κώτυτος που σημαίνει θρηνητικός, Στυξ που σημαίνει μισητή και Αχέρων που σημαίνει αυτός που κυλά στεναχώριες. Αυτά τα ποτάμια αντιστοιχούν επίσης στις τέσσερις Αριστοτελικές Ποιότητες: Πυριφλεγέθων στο θερμό, Κώκυτος στο ξηρό, Στυξ στο ψυχρό και Αχέρων στο υγρό.
Είναι πολλοί μύθοι που διδάσκουν τη ματαιότητα και το ανεπιθύμητο της προσπάθειας να χτιστούν απόρθητοι πύργοι. Ας θυμηθούμε την ιστορία του Ακρίσιου που έκλεισε την κόρη του Δανάη σε χάλκινο πύργο, αλλά αυτή γέννησε από το Δία ένα γιο, τον Περσέα. Ο Δίας της παρουσιάστηκε με μορφή γονιμοποιητικής χρυσής βροχής. Μια παρόμοια ιστορία αναφέρεται στο Γιλγαμές (Γίλγαμος, κατά τους αρχαίους).
Ο Πύργος αντιστοιχεί στη Σεφίρα Χοντ που σημαίνει Δόξα, Μεγαλοπρέπεια, Ομορφιά, Μεγαλείο.
Η αριθμητική αξία του «Ο Κρόνου Πύργος» είναι 1633, το οποίο μειώνεται σε 3-3+6-1=5 στην Ενδεκάδα. Έτσι, ο XV.Πύργος έχει τον χαρακτήρα της Πεντάδας η οποία σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους σημαίνει την καινοτομία, την κατάρρευση και τη νέα κατεύθυνση. Την αποκαλούσαν «Μετατροπή» και «Νέμεσις» (νέμεσσις), δηλαδή αλλαγή και τιμωρία. Η κάρτα του Πύργου σηματοδοτεί το τέλος των Θριάμβων του Χρόνου, που με τις εκδηλώσεις του σαν Ηλικία (XI), Προδοσία (XII), Θάνατο (XIII), Καταδίκη (XIV) και Καταστροφή (XV), απαλείφει τον προηγούμενο Θρίαμβο της Αρετής. Ο Θρίαμβος του Χρόνου παραγκωνίζεται από το Θρίαμβο της Αιωνιότητας, κάρτες XVI ως XXI. Συγκεκριμένα, σαν Πρώτο των Πεντάκτινων, ο XV.Πύργος αντιπροσωπεύει το Ουράνιο Βέλος ου καταστρέφει το οχυρό του XIV.Διαβόλου, του Δεύτερου των Πεντάκτινων, και επίσης των θριάμβων XI, XII και XIII, όλων όσων διαμοιράζονται τον ίδιο οίκο.
 
"Τι όφελος έχει το οχυρό, η τάφρος ή τα ισχυρά τείχη
απέναντι στην αστραπή που εκτοξεύεται από τον Κύριο και τον Άρχοντα των Ουρανών;
Και η παρατήρηση του φρουρού, αλί, λίγο χρησιμεύει:
Είναι η προστασία του Θεού, το μόνο που μπορεί να προλάβει την καταστροφή».
Χόμπεργκ, 1675